ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Ve sen gidiyorsun
Dünümüzü silerek
Bugünümüzü kırıp dökerek
Yarınımızı yok ederek gidiyorsun

Ve sen gidiyorsun
Sensiz olamayacağımı
Yanımdayken bile seni özlediğimi
Saçının bir teline dahi kıyamadığımı
Bile bile gidiyorsun
Ben şimdi kimin gözlerinde öleceğim
Ben şimdi kimin dizlerine yatıp
Kimin ellerini tutacağım
Kabuslar gördüğüm
Karabasanlarla sarmaş dolaş olduğum
Sehpalı hazan düşlerimde
Kimi uyandırıp
Kimin omuzlarında ağlayacağım
Senden başka kimsenin yanında
Ağlayamayacağımı
Bile bile gidiyorsun
Ve sen gidiyorsun
Kafamı duvarlara vura vura
Hücre hücre parçalasam
İşkencecilerin yapamadığını
Yapsam kendime
Kendimi içten içe yesem bitirsem
Yok etsem bile
Kapının önüne çıkınca gönlüm olsada yıkık
Yine alnım ak yine başım dik olacağımı
Sanki sen hiç gitmemişsin
Sanki
Hiç bir şey olmamış gibi davranacağımı
Bile bile gidiyorsun

Ve sen gidiyorsun
Sensizlikten çıldırsam
Ecelim olacağını bilsem de
Sana gitme demeyeceğimi
Sana yalvarmayacağımı
Bile bile gidiyorsun

Velhasılı kelâm sevdiğim
Uğruna ömrümü verdiğim
Uğruna
Gecelerimi çarmıha gerdiğim
Sensiz yapamayacağımı
Sensiz yaşayamayacağımı
Bile bile gidiyorsun

Ve sen gidiyorsun
Git...
Beni hayallerimle
Beni terkedilmişliğimle
Beni sensizlikle başbaşa bırakarak git
Git artık git

Ve sen gittin
Ve ben sensiz yokum
Ben sensiz bitmişim
Ben sensiz bir hiçim artık
Ama giderken
Bir şey unutmadın mı gülüm
Sen
Sen varya sen
Sen artık
Bensiz
Hiç bile değilsin 

Biliyorum kırgınsın bize...
Biz insanlar, seni kirlettikçe kirlettik. Seni şekilden şekile soktuk, iflah olmaz egolarımız sayesinde... Biliyormusun, artık adın cinsellikle eşanlamlı kullanılmaya başladı. Kendimizden utanabiliriz!

Eski fotoğraflarda kaldın artık, küf kokulu mekanlarda& Geçmişinle avutuyoruz kendimizi, kaybettiklerimize hüzünlenerek& Seni özlüyoruz. Gerçek olan seni özlüyoruz! Bunca çirkinliğe rağmen, güzel kalman beklenemezdi. Bunca pisliğin içinde o temizlik çok görüldü sana...

Biliyormusun, sadakat nedir, bilmez olduk. Şimdilerde çiçek çiçek geziyoruz. Modaymış öyle diyorlar. Alışkanlık yaptı nefislerimize& Sadık kalmak out diyorlar, ihanet in in ve out lar arasında bir yaşam sürüyoruz. Bize sunulanlarla yaşıyoruz. Hoşumuza da gitmiyor değil...

Sana yalan diyorlar artık! Alaylı cümlelerin vazgeçilmezi olmuşsun.

Önceleri karşılıksız değer verilirmiş sana& Menfaatsiz düşler kurulurmuş. Şimdi sen bir yana, selam alıp vermede dahi hesap yapar olduk biz insanlar...

Önceleri yüce duygu diye başlanırdı seni anlatmalar, şimdi ayaklar altında geziyorsun, haramzade yurdunda...

Maneviyata dair eser yok artık buralarda, senide kendimize benzettik. Var iken sen yok ettik! Kalplerde sen yerine şimdi kimler var? Bu dünya böyle işte, sana Fransız bize yerli...Eski filmlerde olmasa hep unuttuk seni...

Arada bir esiyorsun aklımıza işte& Bizden iğreniyorsun değil mi? İğrenmekte haklısın. Eminim ki, bizi hiçbir zaman affetmeyeceksin. Bunca pisliğin içinde seni koruyabilirdik...

Gözbebeklerimiz sen diye bakardı, şimdilerde hırsla bakıyor, madde hırsıyla&

Biz biz olmaktan çıkıyoruz çünkü seni kaybetmişiz. Seni kaybetmek, kavgayı yitirmek, manayı terk etmek...

Seni çocuk saflığında hissedebilmeyi özledik...

Karanlıklarda yaşıyoruz artık, güneşe hasret yani sana hasret...
Doğmanı bekliyoruz yeniden bu kalplere...
Gel desek gelirmisin yeniden...
En güzel destanları yazarız bıraktığımız yerden yine...

Bizi affet ey aşk...

Bir gün durup,
Bir gün dönüp,
"Yaşamın neresinde kalmıştık?" diyebilecek miyim!
Ya da
"Başlamadığım neler var?"
Başlayıp, bitiremediğim… Hayal bile edemediğim.

Çocukların büyüdüğü, cicim aylarının tükendiği, yazların kışları kovaladığı,

aşk sanılan debde benin durulduğu, soba başlarında ısınılan,

duraklarda bekleşilen, ölenlerle, doğanlarla dolu yıllar boyunca

aklımın bir köşesinden bile geçirmediğim…

Yüzümdeki çizgilere, şakaklarımda belirmeye başlayan beyazlara

 sıkıştırıverdiğim - bir çırpıda - yaşam(ın) neresinde kalmıştım, ben.

Kentler vardır: insana hiçbir şey düşündürmeyen, yaşanmışlık

acılarından başka… Bozkır yüzlü. Yaşlı.

Böyle kentleri izlerken şehirler arası yolculuk otobüslerinin

camlarından, belki tek istediğiniz şey bir sonraki kente kadar

uyuyup sonra birden uyanıvermek olur.

O kentler ki; hatıralarınızı kırık birer cam parçasıymışçasına

süpürüp atmak isterler. İkinci bir giysileri yoktur.

Ruhları yoktur. Gece gündüz, yaz kış hep aynı görünürler

insanın gözüne. Ne yeni yeşermiş bir fidan değiştirebilir bunu,

 ne de göklerinde süzülen; üstünkörü, çocuk elinden

çıkmış bir uçurtma…

O kentlerde her şey sıradandır.

Çocukların büyümesi, cicim aylarının tükenmesi, yazların

kışları kovalaması, aşk sanılan debde benin durulması, ölenler,

doğanlar.. Her şey, hem de her şey…

Bir de;
Kentler vardır. İnsana "Yaşamın neresinde kalmıştık?"

dedirten. En kötüsü de sürekli böyle bir kentte yaşıyor olmaktır.

Sürekli kendine; "Yaşamın neresinde kalmıştık?" diye

sormak gerektiğini düşünmektir en kötüsü…

Kentler vardır: insana tüm bunları düşündüren.
Yaşamın omzundan geriye fırlatıp atmış olduğu o insan

bedenlerine ait eksikliklerin, yaşanamamışlıkların unutuldukları yerlerden, atılıverdikleri yerlerden bulunup alınması

gerektiğini, tozlu raflarından indirilmesi

gerektiğini, düşündüren.

Hazır gelmişken…
Hazır düşünmüşken…
"Yaşamın neresinde kalmıştık?"
Diyebilecek miyim ben kendime … Bir gün?
-tüm bunları bana sürekli düşündüren bu kentte

yaşarken hem de-

Yaşam, diye yaşadığım bu ara vermişlik uzadıkça, günler;

gündoğumu ve günbatımı aralığına sıkıştıkça her defasında,

bezginlik, kırgınlık, kızgınlık doldukça günler…
O günü beklemek...
Bu denli özlenebilir mi?

Ufka bakarmışçasına hareketsiz kıldığım gözlerimle; aslında

 olmayan, hiç olmamış, asla olmayacak bir sevgiliyi vapur

 iskelelerinde beklercesine, o günü beklemek…
Hiç gelmeme ihtimali ile boğuşmak…

Kararır gökyüzü ansızın,
Çarpar bulutlar kahrederek,
Ve bir ateş yanar...
Bulutlar yanar,
Yürek yanar.
Sonra tek tek düşer damlalar,
Toprak kokar,
Yağmur kokar.
Bir ateş yanar rüzgârında,
Bin ateş söner.

Ben yağmurum
gününe ve gecene yağan.
Kararırsa bulutların ansızın,
Ve şimşekler çakarsa özünde,
Bak gözündeyim.

Önce tek tek,
Sonra sel olurum göğsüne...
Aydınlanırsa yüreğin,
Güneşler açarsa yüzünde,
Neşeyim şimdi özünde.
Yürürken bahtının yollarında
Yalnız ve dalgın,
Ve görürsen açmış
Bir dal çiğdem

Üzerinde çiğ damlası.
O, benim.

Sabahları dağılırken bulutlar
Yürüyorsan sokaklarda
Düşünüyorsan
nisan yağmurlarını
Havayı kokla
O, benim.

Ararsa ellerin ellerimi
gözlerinde yağmurlar,
Üzülme.
Yum gözlerini usuldan.
Bak yüreğindeyim.

Estirme hüzün rüzgârlarını
Kov sahilinden deli dalgaları
Sakin serin pınarlarda çağlar damlalarım.
Dağlardan esen meltemlerde,
Akan çeşmende benim.
Yıka yüreğini temiz sularımda,
Gönlünde melankoli kalmasın
Şifalıdır damlalarım,
Ben yağmurum,
Yağmur;
Benim...