Aşka ve Terke Dair...
Bazen öyle bir ilişkiye tutulursunuz ki,
ne sevebilir, ne terk edebilirsiniz.
Kör kütük bağlanmışsınızdır aslında...
En güzel yıllarınızın, acı tatlı hatıralarınızın ortağıdır;
iç çekişmelerinizin müsebbibi,
yazılarınızın ilhamı,
sohbetlerinizin konusudur.
Göz yaşlarınızda, bilinçaltınızda, kahkahanızdadır. Korkunca saklandığınız bir sığınak,
coşunca öptüğünüz bir bayrak...
Sevdanız riyasız, çıkarsız, karşılıksızdır.
Sınırsız ve nihayetsiz;
"Ölmek var, dönmek yok"tur.
LAKİN GÜN GELİR ANLARSINIZ; İÇTEN İÇE BİR ŞEYLERİN KANADIĞINI...
Tutkulu sevdaların gizli hançerleri başlar parıldamaya... Şurasından, burasından eleştirmeye koyulursunuz:
"Şöyle görünse, öyle demese,
değişse biraz ya da eskisi gibi olsa..."
Başkalarını örnek göstermeye,
"Bak onlar nasıl yaşıyor" demeye başlarsınız.
Hem birlikte yaşayıp, hem özgür olmanın yollarını ararsınız.
Aşkınızın gözü kör değildir artık,
yanlışını görür düzeltmek istersiniz.
"Eskiden böyle miydi ya.." diye başlayan sohbetlerde açılır eleştirinin kapısı;
açıldıkça, bastırılmış itirazlar yükselir bilinçaltından...
Böyle süremeyeceğini bilirsiniz.
Değişsin istersiniz.
O, sevgisizliğinize yorar bunu... İhanete sayar.
Tutkulu ilişkilerde
ihanetin bedeli ölümdür.
"YA SEV BÖYLE YADA TERKET" diye gürler...
Bir zamanlar bir gülücüğüyle alacakaranlığı ışıtan o rüya, bir kabusa dönüşür birden...
Kapatır gönlünün kapılarını, yasaklar kendini size... Hoyrattır, bakmaz yüzünüze...
ZEHİR AKAR DİLİNDEN, KONUŞTURMAZ, SUÇLAR , YARGILAR , MAHKUM EDER.
Mühürler dudaklarınızı, yırtar atar yazdıklarınızı,
siler sizi
defterden...
"İyiliğin içindi hepsi, seni sevdiğim için..." dersiniz, dinletemezsiniz.
AYRILIRSANIZ, YAŞAMAYACAĞINIZI BİLİRSİNİZ, LAKİN BÖYLE DE SEVEMEZSİNİZ.
İhanetten kırılmıştır kaleminiz;
SEVEREK TERK EDERSİNİZ...
"Madem öyle..." nin çağı başlar ondan sonra...
Madem ki siz böylesine tutkunken, o hep başkalarını seçmiştir,
madem ki kıymetinizi bilmemiştir,
o halde "günah sizden gitmiştir".
Lanet ederek bu karşılıksız aşka, çekip gitmeleri denersiniz.
Aşkın göçmenlik çağı başlar böylece...
DAHA ÖZGÜR OLACAĞINIZ LİMANLARA DEMİRLERSİNİZ BİR SÜRE...
Ne var ki
unutamaz, uzaktan uzağa izlersiniz olup biteni...
Etrafı bir sürü uğursuzla dolmuş,
kurda kuşa yem olmuştur.
Deli kanlılar, eli kanlılar,
uğruna ölenler, sırtına binenler sarmıştır çevresini...
Gurur duyar onlarla, koynunda besler,
gözünü oysunlar diye...
Uğruna kan dökenleri sever,
yoluna gül dökenlerden fazla...
"Bana ne... kendi seçimi" diye omuz silkmeye
çabalarsınız bir süre...
Ama sonra...
Ansızın kulağınıza çalınan bir şarkı
ya da kapı aralığından
süzülüp gelen bir koku,
hatırlatır onu yeniden...
Yaban ellerde,
başka kollarda ondan bahseder ağlarsınız.
KOKUSUNU ÖZLERSİNİZ; türküsünü söylemeyi, şarkısını dinlemeyi, yemeğini yemeyi,
ELİNDEN BİR KADEH RAKI İÇMEYİ...
Karşı nehrin kenarından hasret şiirleri haykırırsınız,
sular kulağına fısıldasın diye...
Dönüp "Seni hala seviyorum" diye bağırmak geçer içinizden...
DÖNEMEZSİNİZ
Göremedikçe bağlanır, uzaklaştıkça yakınlaşırsınız.
Anlarsınız ki bir çaresiz aşktır bu,
NE ONUNLA OLUR, NE DE ONSUZ...
Hem kollarında ölmek, kucağına gömülmek arzusu, hem "NE OLACAK SONUNDA" kuşkusu...
Böyle sevemezsiniz, terk de edemezsiniz.
SÜRÜNÜR GİDERSİNİZ...
Can Dündar |
