Düşsel bir sona kapanmaktı
seni sevmek
Bilinç altı bir sarsılmayla
Yapay bir mehtapta solumaktı
aşkı
Bu sefer daha soluk ve daha durgun
Bir yalnızlıkta kurutmaktı
hayatı
Yalansal tebessümler ardındaki sen
Ve ayrılığın soluksuz sefiri
Seni kadehleyen ben
Bir soluk almaktı aşktan ölüm
Ve gecenin kanatları altında
Dilemekti doyumsuzluğu
Ki biliyordum
Benim olmadığın kadar senindin
Benim olmadığın kadar arzuların
Yalnızlığı soyutlamaktı,seni sevmek
Bir dağın ardından bakmaktı güne
Ve sende olan
Hiçbir gökyüzünün sahip olmadığı
Bir yıldız alacasında kaybolmaktı
Günden güne yok olmaktı
seni sevmek
Kimsenin solumaya dayanamadığı
ıssız
Bir o kadar da kibirli bir güne
Doğuyordu güneş
Zifiriliğe boca ettiğim tüm sözleri
Hırsımdan ıssızlığına okumaya başladım
Ama sayfa sayfa dökülen
Mürekkep değildi
göz yaşlarım
Bir şair olması zormuş,seninken
Manolya koklamaya benzermiş
Adını koyduğum her şiir
Ama örtülü bir soğukluk
Sızdığı zaman gözlerinden
Solan şiir ağlarmış
Zamanı çürütmekti git gide
Ve doyumsuz bir aşkı zehirlemekti
Hayat kulvarında bir bilet
Ölüm sahasından ayırmaktı
Mağlubiyeti denemekti,seni sevmek
Giderek kurumasıydı gözyaşlarının
Şu tüm heybetiyle yıldız alacasının
Tutsaklığına tükürmekti
Bir kadeh dolusu kanla
Özünü bulmaktı
Hayatın giderek soyutlaşmasıydı
seni sevmek
