fiogf49gjkf0d Pek az insan inandırılmaya yatkındır. Çoğu kandırılmaya izin verir
.Gün ve gün ağlıyor içimdeki çocuk… Gün ve gün kan kaybediyor… Yok oldukça içimde eriyor hayallerim… Ne yapmalıyım bilmiyorum… tüm renkler siyah benim için artık.. Ne yapsam renkli yaşayamıyorum…
son kez döndüm geriye görmek için kaybettiklerimi,kendimi kaybetmişim.. kayboluşlarımın içinde varolmaya çalışmışım anladım..varolamamışım..şimdi son kez söylüyorum son sözlerimi,son buldun sonsuzluğumda,sonsuza kadar.. yoksun farkettiğim varoluşumda, yoksun...şimdi geleceğim varolmak için bir umut,sen silip bitirdiğim,yıllarımın yokoluşu..sil defterlerin üzerindeki kanlı gözyaşlarımı,acı hatıralarımı..bana bırak beni,sil bizi.. unut..
isyan" ne kadar zor şey insanları mutlu etmek.. ne kadar ağır bir yük.. üstelik sürekli alttan alıyorken hayatı ve insanları.. yorulmayı insan biraz kenara çekilince anlıyor.. yorulmuşum... seni araken kendimi kaybetmekten yoruldum bulduğumu zannettiğimde kendimden ayrı düştüm söylenecek söz bile kalmamışken ben neden hala bir şeyleri açıklamak anlatmak çabası içerisindeyim.. bitti...........................
Biliyordum akıp gitmeliydi an... Düşlerimi bana bırakıp götürmeliydi herşeyi... Küçücüktü mavili düşlerim... Avuçlarımdan bile küçük... Düşerdi hep düşlerim..Küçücüklerdi çünkü..Meltemlere.. Yanağına dokununca uykunu getiren yumuşacık meltemlere bile yenilirlerdi de.. Susarlardı.. Düşerlerdi işte... Sadece düşmeyi bilirdi küçücük mavili düşlerim... Mavili düşüşlerim
ßazen qidip qökyüzüyLe oynamaLIyşIm qibi hissediyoRum.. İzLiyoRum,saqIrmIşIm qibi faLan yapıyorum.. KeLimeLerim ßoş! Kafam kaRIşIk.. Kaybedecek hiçßir$ey yok. Ve söyLeyecek hiçßir$eyim yok.. ßen neyim?.
|