fiogf49gjkf0d 
Açma kapımı, üşür yaralarım anne...
Aklımın yangınlarına inat üşür yüreğim.
Sorular, öğütler, dersler, kaybedişler…
Titrek yüreğimde değeri yok hiçbirinin.
Kapımı açan asi rüzgâr, içeri savurur anılarımı.
Pervasızca odama dağılır zamanlar.
Annemin kızgın sureti canlanır içimde.
“Toplayacağım anne”,
“Çocuk yanımı bulabilirsem, düzelteceğim hepsini”…
İnanmaz yine… Vazgeçerim diye…
Kızgın gidişine hak verir ellerim.
Vazgeçerim.
Efkârım önüme düşer. Islanır adımlarım.
Uykumu çalan geceler yağar sabahlara.
Başıma kitapların sayfaları uçuşur.
Biraz aşk, biraz coğrafya…
Taşlaşır, adımlarım.
Bir soluk ak…
Biraz beyazı olmalı bu kâğıtların.
Penceremde kalır gözlerim.
Kırık kanatlar var pervazlarda.
Yağmurları kana bular, yaralı turnalar…
Akşamı bulur vakit. Yüreğimde aynı titreme…
Odama gelme anne.
Açma kapımı, üşür yaralarım.
Toplamadım, toplayamadım yine zamanı.
Nereye dönsem üzerime devrilir, gecikmişliklerim.
Nazlı bir yıldıza aldanıp;
keşke, kırmasaydım titrek lambamı.
Kırılmış çok şey var anne.
Raflarda yarım kalmış hayallerim dağınık…
Kopkoyu bir duman; korkularım…
“Topla” deme artık. Anla ki yerinde her şey…
Ayaklarım kanamasa yürüyemem artık,
kızıl adımlarımı izler çocukluğum.
Kaybolursa; bulamam umudumu.
Yüreğime batmasa nazlı yıldızın parçaları, duygularım üşür.
Sızlamasa yüreğim, ölürüm anne…
Yaza varmaz krizantemler.
Hercai menekşelere bahar zulümdür.
Anla beni anne.
Çabaladım, solacağımı bile bile,
senin için…
Yapraklarımı kaybettim,
dallarım taşımadı sahte tebessümlerimi.
Yoruldum, çok yoruldum anne.
Düzen bensiz kurulmuş,
ayak uyduramadım.
Anne....
| 
