Vakit seher…
Zamanın rahmine sabahın nutfesi düştü az önce.
Gün doğuyor yine ve yeniden.
Şimdi hatırla ki, sen de bir zamanlar yokluğun karanlığında yitiktin.
Kimsenin adını bilmediği, hatırını saymadığı bir yetimdin.
Hatırla ki, Rabbin seni yokluğun gecesinden varlık ufkuna eriştirdi. Unutulmuşluğun gecesinde bırakmadı seni. Rabbin seni sahipsiz de bırakmadı. Şimdi seher vakti...
Sıyrıl gafletin gecesinden.
Sehere aç gözlerini.
Rabbine aç kalbini.
Uyan..!
Uyan ve an seni hiç unutmayan Rabbini!
Herkes unutsa bile seni unutmayan Rabbini!
Herkesin O’nu unuttuğu anda an!
Kalk!
Kalk ve miracına eşlik et En Sevgilinin [a.s.m].
Şimdi sabah...
Şimdi sabah namazı vakti...
Vakit öğle...
Güneş göğün en yüksek noktasında.
Tıpkı gençliğin gibi.
Şimdi gün de bir delikanlı...
Heyecanlı ve telaşlı.
Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi, hiç akşam olmayacakmış gibi.
Oysa, güneş şimdi batmaya başladı.
Zirveye erişen herkes gibi o da alçalmaya başladı.
Akşama akıyor ışıklar artık.
Bil ki gün akşamlıdır; bil ki yazın sonu hazândır.
Vakit öğle...
O kadar gürültü var ki ortalıkta.
Kalbinin sesini duyamıyorsun bile.
Ruhunun sonsuza uzanan emellerine kör olmak üzeresin.
Telaşların arasından sıyrıl, yer ayır ruhuna.
Kalbini sonsuzluğa bitiştir.
Alnını secdeye değdir.
Şimdi öğle...
Şimdi öğle namazı vakti...
Vakit ikindi...
Gün ihtiyarladı.
Güneş solgun rengini bırakıyor güller üstüne.
Hüzün renkli bulutlar sardı göğü.
Güneşin saltanatı bitmek üzere.
Zevale akıyor ışıklar.
Hatırla ki, sen de bir ömrün
ikindisine yürüyorsun.
Tenin soluyor.
Gözlerinin feri çekiliyor.
Öbür kıyısındasın artık nehrin.
Güz yaprakları gibi.
Hem dalındasın hayatın hem de düşmeye hazırsın.
Rüzgârı bekliyor gibisin.
İnceldiğin yerden kopmaya hazırsın.
Hoyrat bir rüzgâr artık zaman.
Şimdi ikindi vakti...
Secdeye koy alnını.
Zamanın Sahibini selâmla.
O’na konuş, O’nunla konuş; dualarını fısılda.
Sonsuzluğa tutun hece hece.
Şimdi ikindi...
Şimdi ikindi namazı vakti...
Vakit akşam...
Gün ölmek üzere.
Güneş ışıklarını topluyor eşyanın üzerinden.
Kızılca kıyameti kopuyor dünyanın.
Kara kefenini giyiniyor gün.
Gülün rengi soluyor, eşyanın cezbesi yitiveriyor.
Hatırla ki, senin de akşamın olacak bir gün.
Ömrünün ışıkları solacak.
Hayatının perdesi çekilecek.
Dudaklarında donacak gülüşün güneşi.
Zaman uçurumun olacak; gelen günün güneşi sana doğmayacak.
Şimdi akşam...
Herkesin senden uzaklaşacağı ölüm anını hatırla ki, sen de şimdi herkesten ve her şeyden uzaklaşıp Rabbine yanaşasın.
Seni sen yokken de bilen Rabbin, sen öldükten sonra da bilecek elbet. Herkesin unuttuğu yerde seni bir O hatırlayacak. Hatırını yalnız O bilecek. Sen de O’nu an şimdi.
Şimdi akşam... Şimdi akşam namazı vakti...
Vakit yatsı...
Gün çoktan öldü.
Güneş ışıklarını topladı.
Gece hükmediyor âleme.
Güneşin saltanatı bitti.
Işıklar tükendi ufuklarda.
Renkler ellerini çekti eşyadan.
Gül soldu, gün soldu.
Göğe yöneldi gözler.
Hatırla ki, Sen de unutuşun kara gecesine yuvarlanacaksın.
Bir adın kalacak geriye.
Bir mezar taşın hatırlayacak belki Seni.
Belki o da unutacak.
Düşün ki, unutuşun koyu karanlığı çökmüş üzerine.
Yokluğuna çoktan alışılmış.
Unutuluşun hepten kanıksanmış.
Kimsenin özlediği bile değilsin artık.
Hatırla bunları.
Hatırla ki, çoklarının Seni unuttuğu bu gece, herkesi unutup Sen de O’nu hatırla. Çoklarının ışıklara kanıp sahte renklerin kuyularına
daldığı bu gece, Rabbini an, Rabbine kan, Rabbine uyan. .!
Şimdi yatsı...
Şimdi yatsı namazı vakti... | 
Gerçekten güzel anlatılmış