Günün belli saatlerinde bulabiliyorum seni..
Ezberledim Sensizliği Sabah 9.30 akşam 18.30...
Yeryüzünün tek bir yerinde sadece adresin...
Sadece tek bir şehirde rastlayabilirim sana...
Var mı böyle bir şansım acaba...
Bazen diyorum ki; Şimdi açsam telefonu anlatsam tek tek her şeyi bilse nasıl özlediğimi...
Yada atla ilk otobüse geç karşısına öyle bi sarıl ki anlasın hiç konuşmadan her şeyi..
Değişir mi bir şeyler.. Yok diyorum sonra sevgi bittiyse eğer ne değişebilir ki..
Cesaretim kırılıyor birden Hiç açamadığım telefonu kapatıyorum..
Hiç konuşulmayan konuşma bitiyor...
Halbuki anlatmak isterdim sana..seninle gitiğim yolda bende kalan izlerini...
Saatlerce bıkmadan usanmadan anlatabilirdim... Sensizlikte lal kalan dilime kulaklarını tıkamasaydın eğer...
Sen gittin ben sustum...Bozuldu büyü..
Biliyorum gün gelecek sana alıştığım gibi sensizliğe de alışacağım..
Ama hep o uzak şehirde aşık olduğum kadın olarak kalacaksın..
Beni hiç affetmeyen ve hiç affedemeyecek kadın olarak..
Yıllar geçecek bir tanem belki bir daha hiç görmeden birbirimizi..
Ama diyorum şimdi keşke bu kadar kötü bitmeseydi keşke dost kalabilseydik seninle..En azından bu kadarını hak etmişti yaşadıklarımız..
Beceremedik..
İkimiz sanki asla uzlaşamayacak iki düşman ülke gibiydik..
Kim kazandı bilmiyorum...
Benim kaybım çok bu yüzden seni kazanmış sayıyorum... | 
