Artık kafam götürmüyor birçok şeyi.. Özellikle de içinde kendimin olduğu her şeye tahammülsüzüm.. İstemekten de vazgeçtim, beklemekten de, böyle canım sıkılıyor artık. İçim çöküyor sanki, çok garip oluyor. Bazen insanlarla konuşmak istiyorum saatlerce ama yok, hemen kırılıyor hevesim. Benim sustuğum zamanlarda da onlar konuşmak istiyor, bu sefer sinirlerime hakim olamıyorum, hayattan soğuyorum. Niye buradayım, niye insanlar sürekli yanımdaymış gibi yapıyor, neden susmuyorlar diye düşünüyorum. Tam o an yaptığım her şeyden eşek gibi pişman oluyorum, pişman olduğum şey de sadece insanları tanımış olmamdan ibaret, hata yok, yanlış yok... Birden tersine dönüyor dünyam, herkesten nefret ettiğimi hissediyorum.. Herkes yapmacık geliyor, midem bulanıyor.. Bir günü bir günleriyle tutmuyor, bir dedikleri bir dediklerine uymuyor insanların... Herkes başka bir şey istiyor. Herkes istenen olmayı da istiyor. İlgi istiyor, sevgi istiyor, gelsin istiyor. Sonra hepsi olunca yine olmuyor, çünkü onlar olmuş, yetmiyor.. Gördüğünü istiyor, bilmediğini istiyor, bildiğini istiyor, hep istiyor bu insanlar.. Hep istiyoruz galiba.. Dayanamıyorum ben.. Kafam götürmüyor artık, benim en başta kendime tahammülüm kalmamışken insanlara karşı bu kadar tahammül edebilmem bile bir mucize.. Bilmiyorum, sıkılıyorum... Öküzler oturuyor içime, öküzler kalkıyor, şaka gibi ama o öküzler bile kalkıp gidiyorken, yok ben hiç bir şey beklemiyorum. Herkesten eşit nefret ediyorum, herkes de benden nefret etsin diye bekliyorum. Çünkü hiç bir samimiyetsizliği benim kafam götürmüyor.. Götürmüyor..!
| 
