ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

İlk ben başlıyorum arkadaşlar ,

Bu başlık altında Ruh haliniz ile alakalı saçmalamak serbesttir..

Ruh halim : -² x -³-½ ½+[( x -²) + (-½)³]²- x -²x -³-½ ½+(x-y)[½+½+]²-(x+y)³ ??????

Aşkın gözü neden kördür hiç merak ettiniz mi? Cevabı burada...

Hani hep derler ya, "Aşkın gözü kördür" diye... Ama hiç kimse nedenini bilmez... İşte bunun hikayesi;
Uzun zaman önce, dünya yaratılmadan, insanlar dünyaya ayak basmadan önce, iyi huylar ve kötü huylar ne yapacaklarını bilmez halde dolanıyorlarmış. Bir gün, toplanmışlar ve her zaman ki gibi oturuyorlarken Saflık ortaya bir fikir atmış:

Seni Elinin Tersiyle değil Avucunun İçiyle Kavrayacak.
Bileceksin Ki Emin Ellerdeyim,
Başkası Tutamaz Elimi Böyle.
Rahat Olacaksın Yanında,
Çok Konuşmayacak, Beynini Didiklemeyecek.
İnce Olacak; Seni Senin Kadar Düşünecek.

Düğün Pistinde Hünerlerini Konuşturan Hanım Abla

Sevgili cc-Forum takipçileri sizlerde izlediğiniz komik, ders veren, sevdiğiniz herangi bir filmin sahnesi, ağlatan, oynatan   vb.. videolarınızı bu başlık altında bizim ile  paylaşırmısınız?

Yatağa yattığınızda asla rahat pozisyonu yakalayamazsınız

11′den önceki herhangi bir ders,sizin için “sabahın körü” dersidir

Başını yastığa koyduğunda ve herhangi bir yerde uykuya dalabilen insanları kıskanırsınız

Her zaman çok yorgunsunuz

Gecenin bir yarısı yediğiniz 4.öğün hayatınızın en acı gerçeklerinden biri

Bazen araba kullanırken başınız düşmek üzere olabilir

Günleri karıştırmaya başladığınızda,her şey blurlaşmaya başlar

İnsanlar güne yeni başlarken,sizse yeni uyuyorsunuzdur

Dünyanın geri kalanı düzenli uyku çektiği için,hayati işlerinizi sürdürmek için siz de erken uyanmak zorundasınızdır

Eğer bir de ışıkta uyuyamıyorsanız,güneş doğduğunda vay halinize

Uyku hapları bile bazen etki etmeyebilir

Her zaman ama her zaman “daha çok uyumaya ihtiyacım var” modundasınızdır

Yine de az uyumanızla gurur duyarsınız

Gün içerisinde sadece “şekerleme yapmak” istediğinizde kendinizi 6 saat uyuya kalmış bulabilirsiniz

Olur da uyumayı başarırsanız bir çok kabus,terleme ve sağa sola dönüş içerir

24 saat açık olan bütün restoranları ve marketleri ezberlemişsinizdir

Bütün gece dizi izleyip,partilere katılıp uykusuzluğa dayanabilirsiniz ama ne zaman ki çalışmanız gerekir,işte o zaman uykusuzluktan ölürsünüz

Gece yarısı TV’de çıkan bütün müstehcen reklamları bilirsiniz

Gece 3′ten sonra twit atan,facebook’a yazan o 3 kişiden 1i sizsinizdir

Matematiksel yetenekleriniz gelişir çünkü sürekli “ulan acaba şimdi uyusam sabaha kadar kaç saat uyku çekebilirim?” diye hesaplamalar yaparsınız

Bir çok gündoğumuna şahit olmuşsunuzdur.Romantiklikten ya da erken kalkmaktan değil,aksine bütün gece sabahı edip uyumamaktan

Alarmınız çalıp sizi uyandırdığında sanki sadece 2 dakika önce uyumuşsunuz gibi uykunuzu alamamış bir şekilde uyanırsınız

Gerçek anlamda koyunları saymayı bile denemişsinizdir,ancak işe yaramamıştır

Muhtemelen uykusuzluğunuzun sizi delirtmeye başladığını,duyularınızın keskinleştiğini düşünürsünüz

Hiçbir zaman asla tamamen uyuyor ya da tamamen uyanık değilsinizdir

Aşk’tım Aşık’tım (vaz) gecebilirdim Geçtim.

Gitmelere dönüyordum Nice seller götürüyordu Yaşanmışlıklarımı beraberinde.

Bir ana sığdırdığım Bin ömür hayatım.

Vazgeçmek aşkın kendisiydi Ben seni değil Aşkı sevmiş Vazgeçmeyi kabullenmiştim...

Şimdi güncemde bana kalan Sensiz yokluk İçimde eriyen İçimde eriten İçimi sarsan,senden bana kalan bir ömürlük alıntılar...

Ben seni, kimseler olmadığı için değil, kimse olamadığın için sevdim.

Aşkı en masum yerimde yoklayıp, sana yürümeyi yeni öğrenen bebekler gibi düşe kalka geldim.

Ellerimden tutmaya bilirdin.

Beni sevmeye bilirdin.İçinde bana akan teninin adını “aşk” koymaya bilirdin ki sen yine bilirdin herşeyi bildiğin gibi...

Sen beni gizli seviyordun, bense en aşikarlığındaydım sevdamın.

Vazgeçmelerin bana düşeceğini nerden bilebilirdim? ..

Bu senden kaçmak değil, bu içimde yitirdiğim kendimdendir.

Çünkü ben sana, gelmekle tüm bildiğim, öğrendiğim beni ben eden herşeyden vazgecerek geldim.

Ben sana gelirken kendimden geçtim.

Aşk için şimdi senden geçiyorum.

Bir ömrü bir ana sığdırarak kendimi, senli düşlerin en törpüsüz yerine itiyorum.

Her uykuya dalışımda törpülenmeyen yanlarının yüreğime, tenime takılıp acıtsın diye...

Sen adını bana acı ile öğreten..

Adını biliyorum Adını öğrendim Adın Aşk...

Suretinse bir yokluk.

Suretinse unutulmaya mahkum Suretinse hiç yaşamamışlığım Aynaların aksinde...

 Yoklukla barışmayan ruhum, varlığına inandığı günlerde seni tanıdı.

Sen ne cennet olabiliyordun ne de cehennem.

Sendeliyordum seninle.

Ne dokunabiliyorduk ne de yanabiliyorduk ellerimiz de...

Rüyalarımda gördüklerim, aynadaki ters iz düşümleri gibiydi.

Seni tanımıyordum Aşk’ı görüyordum.

Yaklaştıkça sana...

Sana yaklaştıkça biraz daha yabancı oluyordum.

Gecenin en son noktasında, kendimden yitiyor, sana doğamıyorken senin aşk’ında kayboluyordum...

Bizimkisi suretsiz bir Aşk’tı.

Sen beni, bende seni tanımıyorduk.

Tanıdığımda ise Aşk’ın vazgeçmek olduğunu hatırlamak bana düştü...

Sen kendini karanlıklar olarak nitelerdin.

Ben se aydılığında, yürüyordum senin.

Aramızda ki yabancılık böyle başladı.

Sen ben de seni, ben de sen de beni görüyorduk.

Aynalar yalancı, Aşk ise gerçekti bize...

Susmalarının ardında saklanan sen aslında seni yansıtmıyordu.

Ben sen de Aşk’ı görüyordum..

Bunu farkettiğim de ise bana Aşk’ın vazgeçilmezi olan (vaz)geçmeyi kabullenmek kaldı...

 Şimdi biz; bir birini tanıdığı kadar birbirine yabancı, İki insan iki Adı konulmamış bir duyguyuz.

Aşk’tım Aşık’tım (Vaz) gecebilirdim Geçtim...

Ben çocukluğumu özledim..

O zamanlar herkes aramızdaydı. Mesafeler sadece kilometreler ile sınırlıydı.
Kendimi hiç yalnız hissetmezdim. Sevdiklerim uzaklaşsa bile yanımdan; Ağlardım
arardım hep yanı başımda hissederdim onları.. Oysa şimdi öyle mi? Yanı başımda
olanlar ile aramızda kilometrelerce mesafe var..
Saftım ben, ağlayabilirdim; kızınca bağırır, üzülünce kırılırdım. Zayıflıklarımı saklamaz,
sevgimide sorgulamazdım. Uykum gelsin diye Babamın kucağına yatıp `Babacığım saçlarımı okşar mısın` der,
ardından da mışıl mışıl uyurdum. Uykumu bölen kaçıran tek şey, beni skıştıran çişim olurdu.
Şimdi öyle mi? Uykumu kaçıran bir çok sebebim var elle tutulan.
Hayata karşı güvensizliklerim...
Artık kırılsamda söyleyemiyorum. Kızsamda belli edemiyorum ; sevsem sevgimden utanıyorum.. Artık gözyaşlarım
yanağımdan süzülüp akmıyor; Çünkü ben doya doya ağlayamıyorum. Ağlamak zayıflık ya, zayıf olursam güçsüz olurum ya
güçsüz olursam sevilmem ya... İşte bu yüzden ağlamayı unuttum şimdilerde..
Hani büyüdükçe dünyanın sırrını çözecektim ! Hani medenileşecek ve olgunlaşacaktım !
Bıraktım dünyanın sırrını çözmeyi , ben kendimi karman çorman ettim. Ben kimim, özümde neyim ?
En birincil sorunun  cevabını bile unuttum , bulamaz oldum.
Eskiden saftım ben; öyle aptal olanından değil merhameti hatsafhada olanından. Kin tutamazdım içimde.
Kırsalar bile beni ağlar, üzülür unuturdum . Şimdi öyle miyim ? Kırdıklarında beni, önce susup sonra
sinsice plan yapıp ardından da intikamımı alıyorum . Bu mu medeniyet !
Aksini yapmak çocukluk; çocukluk aptallık; aptallık saflık; saflık da iyi niyetlilik oldu.
En güzel nitelikler, en kötü sıfatlarla eşanlamlı oldu büyüdükçe..
Ben eskiden gerçekten aşık olurdum. Göz göze gelmek kalbimi yerinden çıkarmaya yeterdi.
Öpüşmek nasıl bir şey hep merak ederdim. Ya öpüşmeyi beceremezsem rezil mi olurum diye korkularımı
paylaşırdım minik dostlarımla. Heyecanlanırdım; Hayaller kurardım. Bir adama aşık olmayı evlenmeyi,
anne olmayı düşlerdim hep..
Ben küçükken babama hayrandım. Tüm erkekler onun gibi sevgi dolu, güçlü, koruyucu, hassas ve bana prenses
gibi davranır sanırdım.
Hep benim gözümün içine bakarak konuşur; konuşurken de gözlerinin içi parlar ,içi titrer sanırdım..
Ama öğrendim şimdi , işlerin büyüdükçe değiştiğini. Şimdi hiçbir saflığıda kalmadı `aşk` maskesi
takılan duygularında. Hatta duyguda kalmladı kalbimde. Erkekler açığı yakalanacak düşmanlarım oldu.
Ger seferinde beni üzen hayal kırıklığına uğratan adamlar.
Babam kadar saygın olmadıklarını gördüm. Ve gözlerine baktığımda o korkunç gerçekle yüzleştim. Canım yandı.
Hiçbiri babam gibi içten bakmıyordu; hiçbiri bana kıyamayacak gibi, dünyanın en değerli varlığı gibi bakmıyordu.
Dünya ne korkunç biryer oldu ben büyüdükçe.
Mesela ben eskiden çok düşünmezdim hareket ederken. Şimdi öyle mi? Akıllandım !
İnsanların açıklarını zaaflarını daha ilk tanıdığım zaman görebiliyorum .
İntikam için çok kurgusal plan yapabiliyorum.
Eğer biri beni üzerse , duygularımı söylemek yerine profosyonelce saklayıp kinimi içime akıtıyorum.
İşte bunları yapmayı başardığımdan beri bana `akıllı` diyorlar.
Alkışlıyorlar..
Oysa ben kibir abidesi bir şeytana dönüştüm; tıpkı diğerleri gibi..
Özümü de unuttum insanlığımı da . Diğer olgunlar gibi kabuklu yaratıklara dönüştüm.
Eskiden ayıp diye bir kavram vardı hayatımda . Annem ayıp derdi ve o ayıp olan şeye ailece itina edilirdi.
Ama şimdi o kelime sadece espri yaparken ya da sitem ederken kullanılıyor, `AAAA , NE AYIP AMAAAA` diyerek.
Eskiden ayıp olanlar, şimdilerde ayıp değil..
İnsanlar birbirlerin arkasından konuşuyor; o da yetmiyor bir sürü oyun çeviriyor . `akıllılık` edip birbirini
kazıklıyor.  Birbirini yatağa atmak için aşk adı altında türlü yalanlar söylüyor. Dolandırmak , kandırmak hatta
duygular ile oynayıp arkana bakmadan basıp gitmek de akıllılık kavramına dahil oldu bugunlerde; Ayıp`ın yerinde
yeller esiyor. İşte tüm bunlara normal dediğimden beri bende büyükler sınıfına dahil edilmiş oldum.
Ya, düşünüyorum da ben keşke hiç büyümeseydım. Hep çikolata yemenin heyecanı aynı tatta olsaydı.
Arabayı ben kullanmasaydım mesela ..
Yine babamın kullandığı arabanın arka koltuğunda otursaydım.Hatta yatsaydım koltuğa..
Çocukken yaptığım gibi, yolda giderken beş dakikada bir `Babacığım, daha ne kadar gideceğiiiiiz, kaç saat yolumuz vaaarrr`
diye bağırsaydım ön tarafa. Sanki arabanın ön koltuğundann kilometrelerce uzaktaymışım gibi.
Bana çocukken `Ne kadar güzel bir kızzın sen ` dediklerinde mutlu olurdum. Aynaya bakar, kendi kendime gülümserdim.
Hemde öyle bir gülümseme ki tüm hücrelerim aydınlanırdı. Kendi bakışım bana huzur verirdi. Daha da büyüyeceğim
günleri düşünürdüm.  Acaba ne kadar güzel olabilirim diye ...
Şimdi büyüdüm ; Oldukça da güzel bir kadın oldum ..
Çok iltifatlar duydum ; duyuyorum da ...
Ama artık insanların sözleri iltifatları beni mutlu etmiyor aynaya baktığımda gülümsediğimde içim parıldamıyor.
İnsan kılığında gezen egodan ibaretim.
Aşktan korkuyorum ; yiyeceğim kazıklardan, yakın dostlarımdan , yalnızlıktan, birini kaybetmekten..
Zamanın yetmemesinden korkuyorum.
Ben ne zaman bu kadar korkak olmuştum .

...
Arındırdıkça tüm kirlerden kalbimi ,o bana doğru yolu hep  fısıldayacak .
Eminim ..
Yolum açık olsun..