ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

       Akıl  yoluyla edinilen bilginin yanılgıya götürdüğü görüşü bana, kendimi bana verimsiz düşüncelere dalmanın yanlış yolundan kurtarmaya yardım etti.Hakikat bilgisinin, ancak hayat yoluyla bulunabilecegine emin olmuş, beni hayatımın doğrulugundan şüphelendirmeye çağırdı.Ama, beni kurtuluşa götüren yalnızca şu oldu: Ben merkezciliğimden yalnız bunun hakiki hayat olduğunu kavramayı başardım.Anladım ki, ben eğer hayatı ve anlamını kavramak istiyorsam, bir asalak hayatı sürdürmek istemiyor, hakiki hayatı istiyorsam, hakiki insanlığın ona verdiği anlamı kavradıktan sonra, bu hayatla birleşmek ve onu incelemek zorundayım.
       Tam o sıralar,şöyle bir şey geldi başıma: Kendi kendime hemen bir dakika bir ilmekle mi, yoksa bir kurşunla  mı hayatıma son vereyim diye düşündüğüm yıl, işte bütün o yıl boyunca bahsettiğim bu düşünce ve görüşlerle birlikte kalbim azap dolu bir duyguyla dağlanıyordu.Bu duyguya olsa olsa Tanrı arayışı diyebilirim.
       Diyorum işte, bu Tanrı arayışı ,düşünce degil, duyguydu.Çünkü bu arayış benim düşüncelerimin akışında doğmuyordu hatta onun zıttı daha ziyade duygudan kaynaklanıyordu.Bu bir korku, bir terkedilmişlik, bir yalnızlık duygusuydu, evrenin orta yerinde ve belirsiz bir yardım umudumun duygusuydu.
       Her ne kadar, Tanrı’nın varlığını ispatlamanın imkansız olduğuna iyice inanmışsam da, çünkü Kant Tanrı’yı ispatlamanın mümkün olmadığını ispatlamış ve ben de bunu anlamıştım.Her şeye rağmen Tanrı’yı arıyordum, onu bulacağımı umuyordum ve aradığım ve bulamadığım Tanrı’ya, eski adet üzere bir dua yöneltiyordum.
       Kah kafamda Kant’ın ve Schopenhauer’ın Tanrının varlığının ispatlanmazlığı hakkındaki gerçeklerini tartıp ölçüyor, kah bu gerçekleri çürütmeye kalkıyordum.Sebep, diyordum kendi kendime, mekan ve zaman gibi bir düşünce kategorisi değil.Eğer ben varsam, bunun bir sebebi var ve bütün sebeplerin bir sebebi var.
       Bu düşüncede duruyordum ve varlığımın bütün niteliğiyle, bu sebebin bilincine ermeye çalışıyordum.Ve iradesi içinde bulunduğumuz bir kuvvetin var olduğunun bilicine varır varmaz,  hayatın imkanını hissettim.Ama kendi kendime sormaya devam ettim: ‘’Bu sebep, bu kuvvet nedir? Onun hakkında ne düşünmeliyim, Tanrı dediğime karşı nasıl davranmalıyım?’’ Ve o bilinen cevaplardan başka şey gelmedi aklıma. ‘’ O, yaratandır, yaşatandır.’’ Bu cevaplar beni doyurmadı ve hissettim ki, yaşamak için ihtiyacım olan şeyi kaybetmiştim.
        Bir korkudur aldı beni ve aradığıma dua etmeye başladım ve ondan yardım etmesini diledim.Ve dua ettikce açık seçik anladım ki, o beni duymuyor, kendisine başvurulacak kimse yoktur.
        Kalbim, Tanrı’nın olmayacağı şüphesiyle dolmuştu ve şöyle dedim : ‘’ Efendim, bana acı, beni kurtar.Efendim, Tanrım, bana yol göster!.’’  Ama hiç kimse bana acımadı. Ve hayatımın durduğunu hissettim.Ama tekrar tekrar, çok farklı yanlardan hep şu sonuca varıyordum:
        Ben  sebepsiz yere, sebepsiz ve anlamsız olarak dünyaya gelmiş olamazdım ya, sonra kendimi hissettiğim gibi yuvadan düşmüş bir yavru kuş da olamazdım.Hem öyle de olsa, düşmüş sırt üstü yatan bir kuşcağız yüksek çimenlerin arasında ötüyor ötüyordum, çünkü anamın beni yüreğinin altında taşıdığını, ısıtıp beslediğini, sevdiğini biliyorum. Nerde o ana? Ve ben doğurulmuşsam,kim doğurdu beni? Birisinin beni severek dünyaya getirdiğini kendimden saklayamam ya.Kim bu birisi? Yine Tanrı.

posted by Can UGUR @ Cumarte

Tolstoy un birkaç eseri hakkında bir tarihçi yazarın yaptığı yorumu aktarmak istedim.

Tairh

Paylaşım için teşekkürler.

Ne varsa geçmişte var serisine devam , teşekkürler.