fiogf49gjkf0d 
SONBAHAR
Durgun havuzları işlesin bırak
Yaprakların güneş ve ölüm rengi,
Sen kalbini dinle,ufkuna bak.
Düşünme mevsimi inleten rengi
Elemdir mest etsin ruhunu
Eser rüzgarların durgun ahengi.
Yan yana sessizce mevsimle keder
Hicrana aldanmış kalbimde gezin
Esen rüzgarlara sen kendini ver. AHMET HAMDİ TAMPINAR
MEVSİMLERDEN SON BAHARDAYIM
Mevsimlerden sonbahardayım
Resimde sapsarı yapraklar,
kurumuş dallar.yılgın bi
rüzgar ve ne yapacağını
bilmeyen bi çocuk var
Aslında sana söylemek
istediğim çok şey vardı
Mesela keşke bu kadar
büyük sevdirmeseydin
kendini.Neyin bedelini
ödediğimi bilmiyorum.
Herşeye rağmen sanada
kızmıyorum,kızamıyorum.
Acım durulduğunda bir
şarkı söylerim belki,
belki o zaman anlarsın.
Bunca hüzün bizde iyi
durmadı.
Bu ayrılık bu aşka hiç yakışmadı. ERHAN GÜLERYÜZ
Acaba döktüğü gözyaşı mıdır?
Yapraklar ağacın
Giden sevgilisinin ardından?
Sen yokken,
Benden eser yoktu
Sen gittin ya,
Zaman gittiğin an donup kaldı...
Gittiğinde mevsim sonbahar, aylardan kasımdı...
SONBAHARA SOR
Sen git sonbahara sor ayrılığı
Ondan öğren bu acıyı
Sabahın kuşluğunu,gecenin karanlığını
Sen git sonbahara sor
MEVSİM SANBAHAR
mevsim sonbahar
kızıla dönmüş yapraklar
bir bir dökülüyorlar
şiddetli bir rüzgar esiyor
soğuk işliyor bedenlere
mevsim sonbahar
sokaklarda yapraklar var
birde amansız esen rüzgar
Sararan yapraklar mı haber verir sonbaharın geldiğini, yoksa göçmen kuşların gidişi mi?.. Erken çöken akşamlara inat, yüzünü gösterse de güneş, deli rüzgarların zamanıdır artık… Yaz yorgunu gölgeleri usulca selamlar, vakitsiz kopan fırtınalar…
Her mevsim, bir renkle anılır. Sonbahar, “sarı”ya aşıktır... Sarı sonbahar, ilkbaharın armağan ettiği canlılığın, kalıcı olmadığını hatırlatır; uykuya yatırır, sonsuzluğun kucağında doğayı. Karanlık ve aydınlık dengededir. Esiri olduğumuz acılar da biter birgün, çocuksu mutluluklar da…
GECİKMİŞ SONBAHAR
Herkes gidiyor artık, sehir kalabalık.
Her gidenin ardında el sallar karanlık,
Yüzünü bile görmediğin sonbaharda...
“Eylül``de kırılmış bir bebeğin halâ onarılmamış kolu gibiyim, kış boyunca. ayak üstü,kapı aralığında fısıldaşmak kadar ani ve kısacıksın. bitiveriyorsun… madem seviyorsan gözlerine neden gelemiyorum? sen gel gözlerime korkma gir en uzak odalarıma. gizlendiğim sonbahar tablolarına baharı getir,pembelerin en ışıklı tonlarıyla...
Sonbaharda dökülen sarı yapraklar misali,tek tek dökülmekteyim işte
Yorgun vucut göz süzgün ciğer üzgün,muhtacım miniciğimin ilgisine bile...
Ben onun için çok şeyden kendim için vazgeçtim,o üzülmemeli diye...
Yanlış mı ettim bilmem ki,evet herhalde...
Önce hafiften bir rüzgâr eser şehrin sokaklarında. O rüzgâr ki, hüzünlerin, gözyaşlarının, hasretlerin, uykusuz gecelerin, umutsuz bekleyişlerin, belki isyanların, belki gurbetlerin, en önemlisi, sonların başlangıcı olacaktır. İlerleyen günlerde bu eylül rüzgârları, aralık kasırgası olacak ve kamçılayacaktır hasretleri. Çünkü bir kere kapıya gelmiştir sonbahar. ‘’Evde değilim git’’ demek gibi bişey olur ayrılıktan nasibini almamak için harekete geçmek. Nasılsa o bitmiş aşklardan alır kanını, canını…
Hüznünü bile kaçırdıydık sonbaharın
Sen ayrı
Ben ayrı
Ayrılık konmamış mıydı zaten
Sonbaharın adı
Gittin gideli mevsim sonbahar,
Gittin gideli senden kalan sızılar var içimde,
Yüreğimde yangınlar..
sen benim mevsimsiz şiirlerimin sonbaharısın
sen gül olup açtığından beri
şiirlerim yapraklarını döker oldu...
Kızıllaşır gökyüzü sararır umutlar yapraklarla beraber
Bir sonbahar trajedisi oynanır ömür sahnesinde
Bülbül kaybeder sarı gülün sarı saçlarını uzun boynunu
Üzülür kalır soğuk yeller eserken
Rüzgarlar bile ağıtlar yakar uğultularıyla gülün ardından
Kanatta çırpmaz bülbül gülün ardından
Çırptırır mı bu sonsuz ayrılık.
| 
bunlarda benim katkılarım olsun başlığına...
