ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Oyunu Adı: Macbeth
Yazan: William Shakespeare
Çeviren: Sabahattin Eyuboğlu

MACBETH – Yapmakla olup bitseydi bu iş,
Hemen yapardım, olup biterdi.
Döktüğüm kanla akıp gitse her şey,
Bir vuruşta sonuna varılsa işin,
Bir anda bu dünyayı olsun kazanıversen,
Zaman denizinin bir kumsalı olan bu dünyayı
Öbür dünyayı gözden çıkarır insan.
Ama bu işlerin daha burada görülüyor hesabı.
Verdiğimiz kanlı dersi alan
Gelip bize veriyor aldığı dersi.
Doğruluğun şaşmaz eli bize sunuyor
İçine zehir döktüğümüz kupayı.
Adam burada, iki katlı güvenlikte:
Bir kere akrabası ve adamıyım:
Ona kötülük etmemem için iki zorlu sebep.
Sonra misafirim; Değil kendim bıçaklamak,
El bıçağına karşı korumam gerek onu.
Üstelik bu Duncan, ne iyi yürekli bir insan,
Ve ne bulunmaz bir kral.
Her değeri ayrı bir İsrafil borusu olur
Lanet okumak için onu öldürene!
Acımak yeni doğmuş bir çocuk olur, çırılçıplak,
Kasırganın yelesine sarılmış,
Ya da bir melek, görülmez atlarına binmiş göklerin,
Ve gider dört bir yana haber verir
Bu yürekler acısı cinayeti,
Göz yaşı savrulur esen yellerde.
Sebep yok onu öldürmem için,
Beni mahmuzlayan tek şey, kendi yükselme hırsım;
O da bir atlayış atlıyor ki atın üstüne
Öbür tarafa düşüyor, eğerde duracak yerde.

Oyunun Adı: Hamlet
Yazan: William Shakespeare
Çeviren: Sabahattin Eyuboğlu



HAMLET - Verdiğim parçayı, ne olur, dediğim gibi, rahat, özentisiz söyle. Çünkü birçok oyuncular gibi söz parlatmaya kalkacaksan, mısralarımı şehrin tellalına okuturum daha iyi. Elini kolunu da havalara savurma öyle; ölçüsünde, tadında bırak her şeyi. Duyduğun coşkunluk bir sel, bir fırtına, bir kasırga gibi de olsa, onu dindirecek bir hava bulmalı, buldurmalısın. Doğrusu, yürekler acısı geliyor bana gürbüz bir delikanlının, takma saçlar sakallar içinde, bir acıyı yüreğini paralarca, didik didik ederce bağırıp halkın kulaklarını yırtması; o halk ki çoğu kez anlaşılmaz, dilsiz oyunları, gürültü gümbürtüyü sever. Bir oyuncu Termagant ın kendisinden daha yaygaracı, Nemrut tan daha nemrut oldu mu, hak ettiği şey kırbaçtır bence. Bu hallere düşme, rica ederim.
Fazla durgun da olma; aklını kullanıp ölçüyü bul. Yaptığın söylediğini tutsun, söylediğin yaptığını. En başta gözeteceğimiz şey, yaradılışa, tabiata aykırı olmamak. Çünkü bunda sapıttık mı tiyatronun amacından ayrılmış oluruz. Doğduğu gün de, bugün de tiyatronun asıl amacı nedir? Dünyaya bir ayna tutmak, iyilerin iyiliklerini, kötülerin kötülüklerini göstermek, çağımızın ne olup ne olmadığını ortaya koymak. Gerçeği büyütmek ya da küçültmekle bilgisizleri güldürebilirsiniz, ama bu bilenleri üzer; oysa bir tek bilgili dost, bilgisiz bütün bir kalabalıktan daha önemli olmalı sizin için.
Ah ben öyle oyuncular gördüm ki sahnede, öyle beğenilen, alkışlanan oyuncular gördüm ki, günaha girmeyeyim ama, değil Hıristiyan, değil Müslüman, insan bile değillerdi. Öylesine şişirme, uydurma hallere giriyorlardı ki, dedim bunları tabiatın kaba işçileri yaratmış olmalı, insan yapıyorum derken insanlığın berbat bir kopyasını yapmışlar.
Az çok değil, iyice yenmeli bunu. Sakın söyleyeceklerinden fazlasını söyletmeyin soytarılarınıza. Öylelerini gördüm ki, kendi başlarına gülmeye ve seyircilerin en anlayışsızlarını güldürmeye kalkıyorlar. Hem de oyunun anlayış isteyen en can alıcı yerinde. Kötü bir şey bu; acıklı bir budalalık bu yoldan tutunmaya çalışmak. Haydi, gidin hazırlanın.

Oyunun Adı: Hamlet
Yazan: William Shakespeare
Çeviren: Sabahattin Eyuboğlu

HAMLET - Var olmak mı, yok olmak mı, bütün sorun bu!
Düşüncemizin katlanması mı güzel,
Zalim kaderin yumruklarına, oklarına,
Yoksa diretip bela denizlerine kaşı
Dur, yeter! demesi mi?
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
Çünkü o ölüm uykularında,
Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden.
Kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,
Sevgisinin kepaze edilmesine,
Kanunların bu kadar yavaş
Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine,
Kötülere kul olmasına iyi insanın
Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunlara katlanmak
Ağır bir hayatın altından inleyip terlemek,
Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa,
O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya
Ürkütmese yüreğini?
Bilmediğimiz belalara atılmaktansa
Çektiklerine razı etmese insanı?
Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:
Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor
Yürekten gelenin doğal rengini.
Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar
Yollarını değiştirip bu yüzden,
Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.
Ama sus, bak, güzel Ophelia geliyor.
Peri kızı dualarında unutma beni,
Ve bütün günahlarımı.

Oyunun Adı: Satıcının Ölümü

Yazan: Arthur Miller

Çeviren: Orhan Burian

BIFF - Okulda altı yedi yıl geçirdim; tek, içimde bir heves uyansın diye. Acentelerde katiplik, seyyar satıcılık, nasıl olursa olsun bir iş bence iyi idi. Oysa öyle yaşamak, yaşamak değilmiş. Sıcak yaz sabahları yer altı trenlerine tıkılmak, ömrün olduğu kadar senet kaydetmek, telefona cevap vermek ya da alıp satmak. Açık havaya çıkıp gömleğini atarak oturmak dururken yılın elli haftasını, iki haftalık tatil uğruna, işkence ile geçirmek. Yanındaki arkadaşlarının bir üstüne geçmekten başka bir şey düşünmemek: İşte, geleceğini güvence altına almak böyle yapmakla oluyor. (Heyecanı artmaktadır.) Savaştan önce evden ayrılalı beri yirmi otuz iş değiştirdim. Happy, hepsi de sonunda aynı çıkıyor. Bunun farkına ancak son zamanlarda vardım. Nebraska da sürücülük ettiğim sırada, ondan önce Arizona da, son kez de Teksas da. Bu kez onun için eve geldim; galiba bunun farkına vardım da geldim. Son çalıştığım çiftlik var ya, şimdi orda bahardır. On beş kadar tayları olacaktı. Biliyor musun, anasıyla yavru tay kadar iç açan, göze hoş görünen manzara azdır. Hem şimdi oralar ılıktır da. Teksas şimdi ılıktır, bahar içindedir. Benim bulunduğum yerde de ne zaman bahar olsa içimden doğru bir şey depreşir. "Bir baltaya sap olamıyorum," derim; "Ben ne halt ediyorum, haftada yirmi sekiz dolarla yetinip atlarla vaktimi öldürüyorum. Otuz dördüne geldim, kişi ev bark edinmeli vakitken." İşte, öyle zamanlarda koşup eve geliyorum. Ama şimdi buradayım ya, ne yapıp edeceğimi kestiremiyorum. (Biraz durduktan sonra.) Eskiden beri yaşamımı boşa harcamamak baş düşüncemdi. Ama buraya her dönüşte yaşamımı boşa harcamaktan başka bir şey yapmadığımı anlıyorum.

Oyun Adı : Sırça Hayvan Koleksiyonu / Tom
Yazar : Tennessee Williams

TOM

Evet, dağarcığımda bazı numaralarım var, elbisemin kolu içinde de bazı şeyler saklarım. Fakat, bir sahne sihirbazının tam zıddıyım ben. O, sizin gözünüzü öyle bir boyar ki, siz de bunu gerçek sanırsınız. Oysa ben size hayalle bezenmiş gerçeği sunarım.
En önce zamanı tersine, şu tuhaf, olağandışı 1930 lu döneme çeviririm, o koskoca Amerikan orta sınıfı, sanki körler için bir okulda eğitiliyordu. Onları ya kendi gözleri terk etmişti, ya da kendileri gözlerinden yararlanmasını bilmiyorlardı ki, parmaklarını çökmekte olan bir ekonominin Braille Alfabesindeki harflerine sıkı sıkı bastırıp duruyorlardı.
İspanya da devrim vardı. Burada ise sadece bağrışmalar ve şaşkınlık hüküm sürüyordu. İspanya da Guernica vardı. Burada ise, diğer zamanlardaki sessiz ve sakin şehirlerde, Chicago, Saint Louis ve Cleveland da, çoğunlukla kanlı geçen işçi ayaklanmaları... İste oyunumuzun sosyal geri planı budur.
Oyun, anılar üzerinedir. Bu yüzden de, loş, duygusal ve gerçek dışıdır. Anılarda her şey sanki müzikseldir. Bu da, kulislerden gelen keman seslerini açıklar. Ben oyunun sunucusuyum, hem de bir oyuncusu. Diğer karakterler, annem Amanda, kız kardeşim Laura ve son sahnede ortaya çıkan kardeşimin muhtemel kısmeti olan centilmen. Bu genç adam, oyundaki en gerçekçi karakter, bizlerin her nasılsa koptuğu gerçek dünyadan içimize giren çirkin niyetli kişi. Bir şair olarak benim simgelere karşı bir zaafım olduğundan, bu karakteri de bir simge gibi kullanıyorum; çok geç kalan ve bizim hayatta peşinden koştuğumuz beklentilerimizi simgeler o.
Oyunda bir de beşinci karakter var; kendisi şöminenin üzerinde asılı olan ve gerçeğinden daha büyük bu fotoğrafının dışında, oyunda asla görünmez. Bizi yıllar önce terk eden babamızdır bu kişi. Telefoncuydu, ama uzak diyarlara aşıktı, çalıştığı telefon firmasından ayrılıp, ışık delisi bu şehirden sıvışıp gitti...
Ondan aldığımız en son haber, Meksika’nın Pasifik kıyılarında Mazatlan’dan gönderilen adressiz bir kartpostaldı ve üzerinde sadece iki kelime yazılıydı, “Merhaba... Hoşça kalın!”
Sanırım oyunun geriye kalanı kolayca anlaşılabilir.

Yazan : Tennessee Williams (Çev.: Aytuğ İz at).
Kitap : Mitos-Boyut Yay., Sırça Hayvan Koleksiyonu, 2000.

OYUNUN ADI:MACBETH

OYUNUN YAZARI:WİLLİAM SHEKESPESRE

ÇEVİREN:SABAHATTİN EYUBOĞLU

LADY MACBETH

Tam zafer günü geldi buldular beni.Bildiklerinin insan üstü bir bilgi olduğunu su götürmez tanıtlarla biliyorum.Onlara daha başka şeyler sormaya can atıyordum;ama birden havada eriyip yok oluverdiler.Ben daha şaşkın bakınıp dururkenkraldan haberciler geldi,beni Cawdor beyi diye selamladılar.Az öncede üç cadı beni bu ünvanla selamlamışlar,hemen arkasında da: Selam sana,yarının kralı! demişlerdi.Bunları sana hemen yazıyorum ki,sen ,benim benim şan ve şeref ortağım,sevinç payını eksik tatmayasın;yarın ne olacağımı bir an önce bilesin.Bütünbunları içinde sakla ve tanrıya emanet ol! Glamis beyi dediler oldun;Cawdor beyi dediler,oldun;öbür dediklerinide olursun... Ama tabiatına güvenim yok:fazla insan südü emmişsin,en kestirme yoldan gidecek yürek yok sende.Yükselmek istemesine istiyorsun;içinde hırs yok değil; taş gibi de bir yüreğin olmalı o yok sende.Can attığın şeyi namusunla suya sabuna dokunmadan elde etmek istiyorsun.Hem dalavere yapmayacaksın,hem de hakkın olmayan tahta oturacaksın! Sen kalk gel buraya,gel ki var gücümü söz edip akıtayım kulaklarından içeri.Korkusuz sözlerim seninle altın çelenk arasındaki engelleri kaldırsın ortadan;bir an önce giy başına Kaderin giydirmek istediği tacı.

:))

bak bu başlığa yorum yapmak zor iş. tiyatro kültürü%10 olan bi ülkedeyiz:D

birdemet tiyatroda olmasaydı anlamınıda bilen olmazdı sanırım:D

Oyunun Adı: Müfettiş

Yazan: Nikolay V. Gogol

Çevirenler: Melih Cevdet Anday - Erol Güney

OSIP - Allah belasını versin.  Açlıktan geberiyorum.  Midem bomboş... karnım gur gur ötüp duruyor.  Ah bir eve dönsek!  Ne yapsam bilmem ki!  Piter den* çıkalı iki ay oluyor.  Çapkın, yolda elindekini, avucundakini yedi, bitirdi.  Şimdi de süt dökmüş kedi gibi düşünüyor.  Bol bol yol paramız vardı.  Ama kendisini nasıl gösterecek?  (Taklit ederek)  "Hey!  Osip, git, bir oda tut, en güzel odayı tut.  En iyi tarafından yemek ısmarla.  Ben, öyle olur olmaz yemekleri yemem.  Bana yemeğin en iyisi gerek."  Önemli bir adam olsa ne ise, küçük bir kayıt memuru!  Önüne gelenle dost olur, sonra da başlar kumar oynamaya.  İşte sonu böyle oluyor.  Off... bıktım bu yaşamdan.  Vallahi, köy daha rahattı.  Orada kent yaşamı yoktur ama üzüntüsü de azdır...  Bir kadın alırsın, ondan sonra ömrün boyunca keka, ye böreği, yat aşağı.  Elbet doğrusunu söylemek gerekirse, Piter de yaşamak çok güzel. Yalnız, iş parada... para olduktan sonra, günler daha ince, daha politikalı geçer.  Tilaturalar, dans eden köpekler, hepsi önünde... ne istersen var.  Herkes ince, nazik konuşur.  Daha nazik konuşanlar var, ama onlar soylular.  Bir pazara gidersin.  Satıcılar bağırır:  "Buyurun, bayım!"  Diyelim salda giderken bir memurun yanında bile oturursun.  Kibarlık görmek istiyorsan bir mağazaya git.  Orada emeklinin biri sana askerlikten açar.  Gökyüzündeki yıldızların neye yaradığını, ne olduklarını anlatır.  Onları sanki avucunun içi gibi öğrenirsin.  Bazen yaşlı bir subay karısı düşer... bazen de bir hizmetçi girer, ama bir içim su... öf... öf... öf!  (Güler, başını sallar.)  Hey canına yandığımın... ne muameledir o!  Hiç kaba bir sözcük işitilmez.  Herkes sana, siz der.  Yürümekten mi bıktın, atla bir arabaya, bey gibi kurul.  Parasını vermek istemiyorsan, onun da kolayı bulunur: Her evin iki kapısı vardır.  Birinden girer, ötekinden çıkarsın.  Şeytan bile bulamaz seni.  Yalnız, bu yaşamın kötü bir yanı var: Kimi zaman karnını güzelce doyurursun, kimi zaman da, işte bugünkü gibi açlıktan geberirsin.  Ama bütün suç onda.  Halimiz duman, başımız dertte yahu!  Babası para gönderiyor.  İnsan biraz tutumlu olur, değil mi?  Nerede... başlar hovardalığa.  Arabadan aşağı inmez, her gün tilatura için bilet al, bir hafta sonra ne görürsün?  Yeni frağını bitpazarına satmaya yolluyor!  Gömleğine varıncaya kadar sattığı oldu.  Üstünde bir ceketi, bir de kaputu kaldı.  Vallahi böyle.  Kumaşı da ne güzeldi ama!  İngiliz.  Bir frak 150 rubleye mal olur, ama bitpazarına götürdün mü, vere vere 20 ruble verirler.  Hele pantolon, yok pahasına gider.  Bu duruma düşmesinin nedeni de ne?  Aklı havada, ondan!  İşine gücüne gideceğine piyasaya çıkıyor, kumar oynuyor.  Ah, beyefendi bunu bir öğrenirse, vallahi, memurmuş, falanmış dinlemez, pantolonunu indirir, basar sopayı, bizimki de dört gün rahat oturamaz.  İnsan memursa, memurluğunu bilmeli.  İşte, şimdi de, otelci:  "Birikmiş borçlarınızı ödemezseniz, artık yemek vermem." dedi.  Peki, parayı veremezsek ne olacak?  (İç çeker.)  Ah Yarabbi, bir kaşık çorba olsa.  Vallahi bana öyle geliyor ki, şimdi bütün dünyayı yiyebilirim.  Kapıyı vuruyorlar...  O olmalı.  (Yataktan fırlar.)