Ben
yaşadıklarımın kalemiyim aslında. çok şey bilmem, bildiklerimde hayatın
kendisidir aslında. pişmanlıklarım vardı, bugün bildiklerimi bilmediğim
zamanlarda. umutlarım, hayallerim beklentilerim vardı, hiç birine
gerçekte sahip olamayacağımı anlamadığım zamanlarda. Elimde ki benim
değildi, gül solardı, yaprak kururdu, ateş sönerdi, herşeyin sahibi
vardı ve hepsinin bir sonu. cesaretle kuşatılmış deli
öfkelerim vardı, aşkın mayasında korkaklık olduğunu anlayamadığım
zamanlarda. dünya, renkli fistanlar giymiş, ince, zarif, alımlı bir
kızdı gözümde; büyüsü bozulup ta çirkin, yaşlı bir cadı olduğunu
görmediğim anlarda. çok şey bilmem, bildiklerimde hayatın kendisidir
aslında. zamanın, var olanın, aklımın sunduğuydu. çok değildi ama, başkalarının fısıldadığı kendi gerçekleri de değildi. isim tekti
aslında, tercümeler karşılıklar hep yalan. çok şey bilmem sadece
bildiklerimi konuşurum aslında, başkalarının fısıltılarını
dillendirmedim, onların gerçekleri de beni anlayamadı. bildiklerim bir
lütuftu öğrenmem için türlü işler geldi başıma. bildiklerim hayatın ta
kendisidir ve ben, yaşadıklarımın kalemiyim aslında.
F.A. |