|
Ben çocukluğumu özledim.. O zamanlar herkes aramızdaydı. Mesafeler sadece kilometreler ile sınırlıydı.
Kendimi hiç yalnız hissetmezdim. Sevdiklerim uzaklaşsa bile yanımdan; Ağlardım
arardım hep yanı başımda hissederdim onları.. Oysa şimdi öyle mi? Yanı başımda
olanlar ile aramızda kilometrelerce mesafe var..
Saftım ben, ağlayabilirdim; kızınca bağırır, üzülünce kırılırdım. Zayıflıklarımı saklamaz,
sevgimide sorgulamazdım. Uykum gelsin diye Babamın kucağına yatıp `Babacığım saçlarımı okşar mısın` der,
ardından da mışıl mışıl uyurdum. Uykumu bölen kaçıran tek şey, beni skıştıran çişim olurdu.
Şimdi öyle mi? Uykumu kaçıran bir çok sebebim var elle tutulan.
Hayata karşı güvensizliklerim...
Artık kırılsamda söyleyemiyorum. Kızsamda belli edemiyorum ; sevsem sevgimden utanıyorum.. Artık gözyaşlarım
yanağımdan süzülüp akmıyor; Çünkü ben doya doya ağlayamıyorum. Ağlamak zayıflık ya, zayıf olursam güçsüz olurum ya
güçsüz olursam sevilmem ya... İşte bu yüzden ağlamayı unuttum şimdilerde..
Hani büyüdükçe dünyanın sırrını çözecektim ! Hani medenileşecek ve olgunlaşacaktım !
Bıraktım dünyanın sırrını çözmeyi , ben kendimi karman çorman ettim. Ben kimim, özümde neyim ?
En birincil sorunun cevabını bile unuttum , bulamaz oldum.
Eskiden saftım ben; öyle aptal olanından değil merhameti hatsafhada olanından. Kin tutamazdım içimde.
Kırsalar bile beni ağlar, üzülür unuturdum . Şimdi öyle miyim ? Kırdıklarında beni, önce susup sonra
sinsice plan yapıp ardından da intikamımı alıyorum . Bu mu medeniyet !
Aksini yapmak çocukluk; çocukluk aptallık; aptallık saflık; saflık da iyi niyetlilik oldu.
En güzel nitelikler, en kötü sıfatlarla eşanlamlı oldu büyüdükçe..
Ben eskiden gerçekten aşık olurdum. Göz göze gelmek kalbimi yerinden çıkarmaya yeterdi.
Öpüşmek nasıl bir şey hep merak ederdim. Ya öpüşmeyi beceremezsem rezil mi olurum diye korkularımı
paylaşırdım minik dostlarımla. Heyecanlanırdım; Hayaller kurardım. Bir adama aşık olmayı evlenmeyi,
anne olmayı düşlerdim hep..
Ben küçükken babama hayrandım. Tüm erkekler onun gibi sevgi dolu, güçlü, koruyucu, hassas ve bana prenses
gibi davranır sanırdım.
Hep benim gözümün içine bakarak konuşur; konuşurken de gözlerinin içi parlar ,içi titrer sanırdım..
Ama öğrendim şimdi , işlerin büyüdükçe değiştiğini. Şimdi hiçbir saflığıda kalmadı `aşk` maskesi
takılan duygularında. Hatta duyguda kalmladı kalbimde. Erkekler açığı yakalanacak düşmanlarım oldu.
Ger seferinde beni üzen hayal kırıklığına uğratan adamlar.
Babam kadar saygın olmadıklarını gördüm. Ve gözlerine baktığımda o korkunç gerçekle yüzleştim. Canım yandı.
Hiçbiri babam gibi içten bakmıyordu; hiçbiri bana kıyamayacak gibi, dünyanın en değerli varlığı gibi bakmıyordu.
Dünya ne korkunç biryer oldu ben büyüdükçe.
Mesela ben eskiden çok düşünmezdim hareket ederken. Şimdi öyle mi? Akıllandım !
İnsanların açıklarını zaaflarını daha ilk tanıdığım zaman görebiliyorum .
İntikam için çok kurgusal plan yapabiliyorum.
Eğer biri beni üzerse , duygularımı söylemek yerine profosyonelce saklayıp kinimi içime akıtıyorum.
İşte bunları yapmayı başardığımdan beri bana `akıllı` diyorlar.
Alkışlıyorlar..
Oysa ben kibir abidesi bir şeytana dönüştüm; tıpkı diğerleri gibi..
Özümü de unuttum insanlığımı da . Diğer olgunlar gibi kabuklu yaratıklara dönüştüm.
Eskiden ayıp diye bir kavram vardı hayatımda . Annem ayıp derdi ve o ayıp olan şeye ailece itina edilirdi.
Ama şimdi o kelime sadece espri yaparken ya da sitem ederken kullanılıyor, `AAAA , NE AYIP AMAAAA` diyerek.
Eskiden ayıp olanlar, şimdilerde ayıp değil..
İnsanlar birbirlerin arkasından konuşuyor; o da yetmiyor bir sürü oyun çeviriyor . `akıllılık` edip birbirini
kazıklıyor. Birbirini yatağa atmak için aşk adı altında türlü yalanlar söylüyor. Dolandırmak , kandırmak hatta
duygular ile oynayıp arkana bakmadan basıp gitmek de akıllılık kavramına dahil oldu bugunlerde; Ayıp`ın yerinde
yeller esiyor. İşte tüm bunlara normal dediğimden beri bende büyükler sınıfına dahil edilmiş oldum.
Ya, düşünüyorum da ben keşke hiç büyümeseydım. Hep çikolata yemenin heyecanı aynı tatta olsaydı.
Arabayı ben kullanmasaydım mesela ..
Yine babamın kullandığı arabanın arka koltuğunda otursaydım.Hatta yatsaydım koltuğa..
Çocukken yaptığım gibi, yolda giderken beş dakikada bir `Babacığım, daha ne kadar gideceğiiiiiz, kaç saat yolumuz vaaarrr`
diye bağırsaydım ön tarafa. Sanki arabanın ön koltuğundann kilometrelerce uzaktaymışım gibi.
Bana çocukken `Ne kadar güzel bir kızzın sen ` dediklerinde mutlu olurdum. Aynaya bakar, kendi kendime gülümserdim.
Hemde öyle bir gülümseme ki tüm hücrelerim aydınlanırdı. Kendi bakışım bana huzur verirdi. Daha da büyüyeceğim
günleri düşünürdüm. Acaba ne kadar güzel olabilirim diye ...
Şimdi büyüdüm ; Oldukça da güzel bir kadın oldum ..
Çok iltifatlar duydum ; duyuyorum da ...
Ama artık insanların sözleri iltifatları beni mutlu etmiyor aynaya baktığımda gülümsediğimde içim parıldamıyor.
İnsan kılığında gezen egodan ibaretim.
Aşktan korkuyorum ; yiyeceğim kazıklardan, yakın dostlarımdan , yalnızlıktan, birini kaybetmekten..
Zamanın yetmemesinden korkuyorum.
Ben ne zaman bu kadar korkak olmuştum . ...
Arındırdıkça tüm kirlerden kalbimi ,o bana doğru yolu hep fısıldayacak .
Eminim ..
Yolum açık olsun..
|
