|
Yıkıldım sayılmaz, sadece biraz üzüldüm. Bu üzüntünün bir boyutu yok, şekli yok, bir şarkı ile ortaya çıkacak herhangi bir içsel vurgunla da açıklanması mümkün değil. Bazı şeyler açıklanamıyor ne yazık ki, sadece yaşanıyor. Güneşli bir pazar sabahı yüzün ne kadar güzelse o kadar üzgünüm.
Yaptığım için bana kızdığın şeylerin tam ortasından sesimi duyurmaya çalışıyorum sana, sana ki canım çok acıyor. Sana ki atmosferdeki bütün basıncı göğsümün altında saklıyorum. Bunu yüzüme bakarsan, bakarsan şayet, görürsün. Ezeli, ebedi olmayan bir hesaplaşmanın ortasında kaldım. Bir bakıma sensizlik sahipsizliktir çünkü, kendimi sana ait hissetmeye başladığım andan beri bu böyle. Sen gökyüzüydün, ben martıydım, topaldım. Hangi rotayı izlemesi gerektiğini unutmuş aptal bir uçaktım, sana düştüm, sana çakıldım. Sana infilakım..
Beni affet, "sensiz yaşayamam" dememe rağmen nefes almayı sürdürüyorum hala. Bunu yapıyor olmamı yanlış anlama lütfen, yaşamanın bu türlüsünü hiç kimse istemez. Üstelik utanıyorum da kendimden, yüzün yüzüme değmedi aylardır. Yüzsüzüm, üzgünüm..
Kelimesizim, beni hiç bir şey anlatmıyor..
Seni anlatmaya hala..
Hiç bir kelime yetmiyor..
Çok güzelsin di`mi yine..
| 
