Ellerim Üşürdü
Ellerim üsürdü ,üsürdüm.
sehrin vitrinlerinden kayardi düslerim
seni düsünürdüm.
sense, bir baska mevsimde saganak halinde yagardin
baska ülkelere simsicak.
ellerim üsürdü.
nikotin kokan ellerim üsürdü ve…
bir sigara daha yakardim.
sehir islanirdi duman duman.
çocuklar uyanmis olurdu
düslerini kaybetmeden uykularindan
benimse kabuslarim kese kagidi burusuklugunda
asili kalirdi gündogumlarina.
ellerim üsürdü
ellerim üsürdü, donardi.
donardim teninin yokluguna degince ve
biçak agzi bir yalnizlik ikiye bölerdi her seyi.
bir yarisi sen olurdun her seyin, bir yarisi ben olurdum hiçbir seyin.
ellerim üsürdü, üsürdüm.
bir bardak çay ve taze bir simit gibi kokardi rutubetli geçmisim.
küçük bir saçak alti kahvesinde günesi soguturdum. sonra denize karsi
kimsesiz bir adam gibi dalgalar hiçkiriklarimi bogardi.
Varligina açken, muhtaçken bir lahza görmeye seni.
ellerim üsürdü, üsürdüm ve doyardim yokluguna.
donardim. martilar göç ederdi,
demirlerdi tüm gemiler limana bosalirdi deniz
yürüyüp çikardi baliklar tuzlu bir yasamin soluk aralarindan.
seni düsünürdüm. su olurdum, toprak olurdum, kus olurdum ama
yasam olmayi beceremezdim. sensizliginde acemi bir ölümü karsilardim.
beceremezdim ölmeyi.
ellerim üsürdü,üsürdüm.
tanidik bir adam sesine karisirdi hüzünlerim.
kapanan bir kapi sesine kilitlenirdim.
duvar, duvar karanlik büyürdü içimde yollar,
ne bir köse basi, ne bir viraj ne dur ne durak
adimlarim soluklarini arardi kayip yollar da
sonra, bir kadin çigligi kayardi yildiz yildiz.
önce ilk bahar defnedilirdi karinca ayazinda
sonra bir pervane yanardi.
gözlerimin sirilsiklam aydinliginda
kanatlarina islerdi yasanmamis bir yaz kelebeklerin.
sonbahar geçerdi, kar yagardi.
ellerim üsürdü üsürdüm
ve subatla biterdi bir masalin son cümlesi
seni düsünürdüm.. |
KİMSEDE MÜEBBET KALMAYACAKSIN
Kimi seversen sev, nasıl seversen sev, unutma ki bilinmeyecek değerin.
Ne yaptığın ya da nasıl yaptığın değil, yapamadıkların sorgulanacak, suçlanacaksın.
Yıllarca döktüğün gözyaşına bakmadan, belki “bir an yaşadığın tebessüm” batacak birilerine, nasıllar sorulmadan, nedenlerle yargılanacak,
ağlayacak, belki çok ağlayacaksın ya da ağlamak istemiyorsan;
Kimsede müebbet kalmayacaksın!...
Çektikçe çekecek ve çektikçe uzayacak lastik misali, uzatacaksın ömrünü umutların.
Oysa beyhude bir uğraştır, yalandır bu kavgalar, değer verdikçe, “değersizleşecek gönlünde yaşattığın”
Yaşatacaksın, o; seni acımasızca katlederken, ufuk çizgisini yakalamak mümkün değil, değil ama bilirim ki; Sen yakalamak için var gücünle koşacaksın, ya da yaşamak istiyorsan, inadına yaşamak,
Kimsede müebbet kalmayacaksın!..
Gitmişse yalandır ve yalandır gelmemişse…
Beklemekse, neyi? , niye? Oysa ecel daha yakındır gidenlerden, bekledikçe alırlar bir parçanı, bekledikçe paramparça ederler her parçanı..
Sen; “Gel!..” dediğin için gelmezler, senin kadrini bilmezler, ceza almışsan, bunu sonsuzluğa mal etme!..
Zindanlarda infazın kadar kalır, kaldığın kadar yatarsın ve çıkarken, “mazinden” tahliye olacaksın. Hürriyete susadıysan ve susadıysa yüreğin,
Kimsede müebbet kalmayacaksın!...
Verdiğini geri almanın hesabını bırak, bırak bir kenara, harcanmıştır bozuk para gibi, “değer bildiğin, feda ettiğin” ne varsa..
Gözyaşlarını görsen bile, şahit olsan bile, tekrarlama aldanmışlığını, her sabah yaşadığın o; yıkılmışlığın, hüsranın, azabın depreminden kurtul!..
Bir hata yapmışsın ya hani!.., Onlar öyle der!.. Hata!.. Sen tekrarlamayacaksın!.. Yanıldıysan; Bir daha inanmayacaksın, hatta adını bile anmayacaksın!..
Düşmeni beklerler belli ki!.. Sen; “Dimdik duracaksın” ve tükürebilmek için yüzüne,
Kimsede müebbet kalmayacaksın!..
Sevgiyi bildiğin gibi, küfretmeyi de öğren.. Bu güne kadar seni rahatsız eden ne varsa ve “ne varsa acı çektiğin” iade et!..
Küfürleri sırala ve kalayla, Türkçe ve mealen!.. Bırak kırılıp dökülsün, üstüne titrediğin, bırak öğrensin, değersizliğin ne olduğunu, o heybesini doldururken dertlerle sen boşalt yüreğini, onun sırtında ki kambur büyürken sen rahatlayacaksın!.
Belki ikinci baharın vardır kim bilir? Yüreğine taş basacaksın, ama
Kimsede müebbet kalmayacaksın!...
Onlar” üç oda, bir salon” sanırlar aşk dediğini, ne mecnunu duymuşlardır, ne de bilirler Leyla’nın kimliğini..
Şuh bir kahkaha ve hesabını yapmadan yarınların, yaşamaktır ve celladı oldukları mahkumla, utanmadan barışmaktır!..
Sen; Gönül bankanda açtığın o limitsiz hesabı kapatacak, alacak ve borçları sıfırlayıp, aşk-ı İlahiye varacaksın!.. Kula kul olmuş çulsuz ve korkakları, ait oldukları çöplüğe atacaksın!..
Ve kurtulmak için çöplüklerden,
Kimsede müebbet kalmayacaksın
|
Dünyanın bütün renkleri birgün biraraya toplanmışlar ve hangi rengin en önemli en özel olduğunu tartışmaya baslamışlar ;
YEŞİL demiş ki : "Elbette en önemli renk benim... Ben hayatın ve umudun rengiyim. Çimenler, ağaçlar ve yapraklar icin seçilmişim. Şöyle bir yeryüzüne bakın, her taraf benim rengimle kaplı..."
MAVİ hemen atılmış : "Sen sadece yeryüzünün rengisin, ya ben? Ben hem gökyüzünün hem de denizin rengiyim. Gökyüzünün mavisi insanlara huzur verir ve huzur olmadan siz hicbir işe yaramazsınız..."
SARI söz almış : "Siz dalga mı geçiyorsunuz? Ben bu dünyaya sıcaklık veren rengim. Güneşin rengiyim. Ben olmazsam soğuktan donarsınız hepiniz..."
TURUNCU onun sözünü kesmiş: "Ya ben? Ben saglık ve direncin rengiyim. İnsan yasamı icin gerekli vitaminler hep benim rengimde bulunur. Portakalı, havucu dusunun.. Ben pek ortalarda görünen bir renk olmayabilirim ama güneş doğarken ve batarken gökyüzüne o güzel rengi veren de benim unutmayin..."
KIRMIZI daha fazla dayanamamış : "Ben hepinizden üstünüm! Ben kan rengiyim! Kan olmadan hayat olur mu? Ben tehlike ve cesaretin rengiyim! Savasın ve ateşin rengiyim! Askın ve tutkunun rengiyim!!! Bensiz bu dünya bomboş olurdu..."
MOR ayaga kalkmis: "Hepinizden üstün olan benim. Ben asalet ve gücün rengiyim. Bütün krallar, liderler beni secmislerdir. Ben otorite ve bilgeligin rengiyim, insanlar beni sorgulamaz... Dinler ve itaat ederler..."
....Ve bütün renkler hep bir agizdan kavgaya tutusmuslar... Her biri digerini itip kakıyorken ;
"En büyük benim" diyormuş...
Derken bir anda simsekler cakmis,ve yagmur damlaciklari gokten dusmeye baslamis... Bütün renkler neye ugradiklarini sasirmis, korkuyla birbirlerine sarilmislar..
Ve YAĞMUR`un sesi duyulmus... "Sizi aptal renkler. Bu kavganizin anlami ne? Bu üstünlük çabaniz neden? Siz bilmiyor musunuz ki her biriniz farkli bir görev icin yaratildiniz, birbirinizden farklisiniz ve her biriniz kendinize ozelsiniz... Simdi elele tutusun ve bana gelin!"
Renkler bunun uzerine kendilerinden cok utanmişlar. Elele tutusup birlikte gokyuzune havalanmislar ve bir yay seklini almislar...
Yağmur onlara ; "Bundan boyle..." demis. "Her yağmur yağdiginda siz birleşip bir renk cumbusu halinde gokyuzunden yeryuzune uzanacaksiniz ve insanlar sizi gordukce huzur duyacaklar, güc bulacaklar. İnsanlara yarinlar icin umut olacaksiniz... Gokyuzunu bir kusak gibi saracaksiniz ve size GÖKKUŞAĞI diyecekler. Anlastik mi "
Bu yuzden ne zaman dunyamiz yagmurla yikansa, ardindan gokyuzunde GÖKKUŞAĞI belirir..
Biz de gökkuşagindaki o renkler gibi birbirimizden farkliyiz ve hepimiz çok özeliz...
Bunu bilerek etrafimizla uyum icinde yasamalıyız...!
|
