ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Önce faytonları kaldıracaklar Adalar`dan, sonra el ele Beyoğlu`nda dolaşanlar tutuklanacak. Kanlıca`da yoğurt, Ortaköy`de kumpir, Eminönü`de balık ekmek satışları durdurulacak. Toplum, sanki birini seven herkesi kimsesizleştirmeye karar kılmışçasına öteleyecek bizi! Aşkın o eski naifliğini anımsatacak hiçbir şey bırakmayacaklar bu şehirde. Gel bul beni ve yalnızlıklarımızı örgütleyelim o yürek fakirlerine karşı. Sana söz veriyorum bu gidişatı durduracağız. Sana söz, İstanbul da bizim yanımızda saf tutacak. Yemin ediyorum ki, Kız Kulesi bizim asla fethedilemeyecek kale’miz olacak!

Özgür gümüşsoy

Teşekkür ederim,devamı geleceği için başlık seçimi yapmak istemedim

Kimin hayatını yaşıyorsun sen? Kendininkini mi? Öyle mi? Hep mi? Dursan baksan şimdi ne kadar kendin kaldın bu hayatta? Kendinde ne kadar sen varsın? Dursan baksan şimdi, kendini ikna ede ede ne kadar yol gittin
kendinden? “Olması gereken bu” diye, “Hayatın zaten pek fazla numarası yok” diye? “Zaten daha ne olacaktı?” diye..”Burası iyi, güvenli” diye diye diye diye…
..
Ne kadar yol gittin kendinden kendine hikayeler anlata anlata? Düşünsene, o hikayelerle ne kadar çok zaman oyalandın aslında başkasının olan hayatlarda?
..
Oysa bir gün… Kendine geri yürüyeceksin. Bu yüzden dikkat et de fazla uzaklara gidip geri dönüş yolunu kaybetmeyesin.

Ece Temelkuran

Dostoyevski epilepsi hastası, homofbik ve iflah olmaz bir kumarbazdı. Oğuz Atay sevdiği kadına yakın olabilmek uğruna karısından boşanıp sevdiği kadının kocasıyla arkadaş oldu evlerine daha sık gidebilmek için. Salinger yaklaşık kırk yıl evinden dışarı adım atmadı, tek bir kare bile fotoğrafı çekilemedi. Yusuf Atılgan Türk Edebiyatının kilometre taşları sayılabilecek iki büyük eseri yazdıktan sonra (Anayurt Oteli ve Aylak Adam) insanlara küstü, bir köye yerleşip otuz yıla yakın neredeyse tek bir satır bile yazmadan çiftçilik yaptı. Althusser elli yıldır birlikte olduğu ve taparcasına sevdiği karısı Helen`i bir sabah yanıbaşında uyurken elleriyle boğdu, bu boktan hayata daha fazla katlanmasına seyirci kalmaması için. Stephan Zweig`de tıpkı Althusser gibi yaptı, tek farkla, o tabanca kullandı karısı ve kendisi için. İnsan ırkına duyduğu güvensizlik Walter Benjamin`i Fransa sınırında kendi kafasına sıkmaya zorladı. Hemingway yalancının tekiydi, Jean Genet gasptan tecavüze kadar bulaşmadık suç bırakmadı ve ömrünün yarısını hapiste geçirdi. Kierkegaard çok sevdiği nişanlısı Regine Olsen`i terk etti, çok sevdiği için. Ömrü boyunca hep acı çekti bu yüzden ama soranlara da yaptığının doğru olduğunu söyleyip durdu. O kadar çok seviyordu ki Regine`i ve o kadar nefret ediyordu ki kendisinden, evlenip onun kendisine `maruz kalmasına` izin veremezdi!..
En sevdiğim yazarlardan bir kaçının kısa yaşam öykülerini anlatmaya çalıştım. Bir yerlerde bir terslik var ama nerede bilemiyorum..

”Gidiyorum, hepiniz hakkınızı helal edin, bu ülke bana göre değil.. mutlu olmaya gidiyorum, anneme onu çok sevdiğimi söyleyin. hepiniz ölümümde günahkarsınız. dünya benim renklerimi taşıyacak kadar renkli değil, elveda”

Üniversite’sinde bölüm arkadaşları tarafından dövülen, hocaları tarafından hakarete uğrayan, ailesi tarafından cinsel yönelimi hastalık olarak görülüp reddedilen bir gencin son sözleriydi bunlar. İsa’nın “hepiniz ölümümde günahkarsınız” sözleri, bu intiharın toplumsal homofobinin bir cinayeti olduğunu göstermiştir. Yazdığından anlaşılan o ki; kendisi maktuldür. Katil ise farklı renklere tahammülü olmayan heteroseksist faşizmdir. Boğazına kadar hakaretlere ve aşağılanmalara maruz kaldığı bir dünyadan, mutlu olabileceği bir yere kavuşabilme umuduyla gitti. İsa, eşcinselliği kendi bedenine benzer insanlardan hoşlanmaktan öte, salt iki bacak arası aktivitesi olarak gören homofobik algının ilk kurbanı değildir. Ki maalesef son kurbanı da olmayacak!

İsa’yı intihara sürükleyen süreçlerin belki de en önemli detayı bir aktarımda paylaştığı şu sözlerdi; ”annem ‘benim homoseksüel oğlum yok’ dediğinde yutkundum, o gün bugündür her yutkunduğumda boğuluyorum” Anne Baba gibi canından koptuğunuz insanların varlığının en önemli yaşam enerjisi olduğu toplumlarda, bunların desteğinden yoksun yaşamanın ve hatta bir ucube gibi görülüp dışlanmanın trajedisi kadar büyük bir yıkım olamaz. En büyük hataları da yapsanız, eve geldiğinizde size destek olan, sizin tarafınızı tutan bir anne baba bulabilirsiniz. Fakat utanç kaynağı gördükleri bir şeyin tek “varlık” sebebi olan anne babaların eşcinsel çocukları çoğu kez böyle bir destek bulamaz.

Biz Tanrının üretim hatası çocuklarıyız.Var ya da yok dersiniz bu size kalmış.Ama biz buradayız katletseniz de, yok saysanız da, görmezlikten gelsenizde, inkar etseniz de buradayız.İlk kez toplanmış değiliz ama son kez görmeyeceğinizden emin olun.Sizin nefretiniz arttıkça biz de kendimizi gözünüze sokmaktan geri kalmayacağız.

Bazı şeyler ve bazı sebepler aşka değer…
Aşk göze…
Göze gelir bazı aşklar…
Göz pınarlarına, yanaklara değer…
Bazı aşklar sese değer, bazı aşklar gülücüklere..
Bazı aşklar dudaklara…
Bazen tesadüflere , bazen kilometrelerce çekilen yola değer..
Bazı aşklar Aşk’a değer…
Bazen aynı gökyüzünde , aynı bulutlara , aynı şehirlere…
Bazen aynı fırtınalarda, aynı soğukta, ayrı şehirlere değer…
Bazı aşklar acıyla sonuclanır…
Bazı aşklar acıyla ve gözyaşıyla tamamlanır…

Yoruluyorum. Parmak uçlarım morarıyor. Sonra bir şarkı çalmaya başlıyor beynimin dinlenme koltuğunda. Dur diyor, bana. Hayat hızlı dönebilir ama sen hızlı olamazsın. Hemen dinliyorum sözümü. Usul usul çalan şarkımı dinlemeye başlıyorum. Parmak uçlarım hala mor. Etrafa bakmıyorum. Ben bazen sadece ben varmışım gibi yapıyorum. Dudaklarım morarıyor. Herkes bir şey söylüyor. Çokta güzel olmayan bir kaç cümle dolaşıyor etrafta. Yan gözle beni süzüyorlar. Ellerim üşüyor. Şarkı yavaşlıyor ve bitiyor. Dudaklarım pembeleşiyor. Cümleler ve insanlar etraftan yok oluyorlar. Ben sonra yürüyorum gitmek istemediğim sokaklara. Ben bazen yağmurda bile yürüyorum. Gidiyorum bilmediğim duraklara.