Sen uyurken; yokluğunun en geçilmez anlarında bir cehennem odunu daha atıyorum hayallerime. Yudumlarken acı kahvemi içimden akan yaşlara hiç engel olamıyorum. Son surat haritan canlanıyor aniden gözümde, belki de sırf bu yüzden seni seviyorum. Hiç yalnız bırakmıyorsun beni, hep varsın ve inadına çoğalıyorsun... işte ben böyle bir sevgi deryasını kaybetmenin vereceği acıyla yaşamaktansa kendimi hiç sevmem hiç mi hiç!..

Sen uyurken...
Ben yazılar yazıyordum sensizliğe. Yalnızlığımda sokaktan topladığım harflerle kelimeler yapıyordum. Parke taşlarına işliyordum kimsesizliğimin hüznünü. Bu kaçıncı taş elimde varolan...

Gözyaşlarımda biriktiriyordum içimdeki aşk bilmecesinin yanıtlarını. Seni sayıklıyordum, seni soruyordum gökteki yıldızlara...
Sen uyurken; her şeyim oluyordun... ve sen bunu bilmiyordun.

Sen uyurken, uyanamamanın acı hissiyatı kaplardı yürek selimi. Güneşin yağmurlar tarafından bertaraf edileceğini sanırdım. Korkardım, söyleyemezdim sebebini. İçimde terkedilmiş hafriyat yığını gibi kalacak derin bir boşluğun oluşacağını düşündükçe ‘hayırdır’ demekten kendimi alıkoyamazdım...

Sen uyurken, iki çift göz olamıyorum. Sana bakamıyorum. Sınırlı zaman dağarcığında yaşıyorum hasretini ,yani hayal belki biraz ama sen bilirsin beni seni yaşamak için kavrulan bir rüya salisesiyim. Yaklaştıkça kalbinde çoğalan ve hatta tüm organlarına dağılan bir sevgi akışıyım... sen uyurken seni düşünenim...

(Mahcup bir surat coğrafyası yalnızlığa hayır diyebilirmi? Kabullenilmezliğinde bir çıkış kapısı aranılabilirmi? Düşen sevgi harfleri bir demet gül ile tedavi edilebilirmi?.. )

Sen uyurken, görüp düşünemiyorum ama düşününce görebiliyorum yüreğimi ezip geçen güzelliğini. Soğuk ellerimi bastırıyorum hayalinle. Aslında çoğu kez o bile yetiyor bu zavallı yüreğime. Yeter ki sen vazgeçme, bırakıp gitme benden seni...

Masum bir kıpırdı oluyorsun içimde,
Her şeyinle her şeyimden uzak bir zamanda
Benim oluyorsun tüm imkansızlıklarda,
Hüzünlerin çocukça geliyor... Tüm rüyalar sanki yaşanmış gerçekliğin habercisi oluyor...
..........
Sen uyurken, kötü düşüncelerin egemenliğinin altında geçen sinema filmleri oldu beni korkutan, masallar kaldı tek başına anlaşılmazlıklarda ve bir Anka kuşu kanat çırptı yüreğimden bilinmezliğe. Melodisiz şarkılar sessizce bıraktı hüzün tozlarını ve inandıramadı hiçbir yağmur tanesi güz mevsiminin geldiğini. Şimdi dağınık bir yaşam modelinin kölesi olmuşken, dağlar taşlar benim oluyor ve sen her zaman ki gibi neler yaşadığımı bilmiyorsun. Sensizliğin beni nerelere götürdüğünü, yokluğunun acı kalıntılarını hayalinle örtmeye çalıştığımı ve hiçbir ulaşılmazlığının ispatını yapamadığımı anlamayacaksın. Zor olsa da her şey seninle ne olur hiç gitme benden...

Sen uyurken seni düşünüyorum; çünkü ben bir tek seni yüreğimde yaşatabiliyorum.
Eskimiş, kirlenmiş bir zaman çöplüğüyken hayatım şimdi huzurun tam ortasındayım.
Kayıp giden her şeye inat hayalinle de olsa seni sende yaşamak aşkın en masum hali.
Divane bir sevgi üzerine yazılmış ufak bir cümle kurgusuyken şimdi yaşantımdaki en büyük baştacısın...


Sen uyurken özlüyorum seni,senliğini... Masumiyetin hapsolduğu bir bedendeyken: “s e n i s e v i y o r u m . . . ”

Sen… 10 yıl sonraki ben…Yani benim geleceğim. Seninle aramızda uzun bir köprü var; çok uzun. Sen köprünün bir ucunda ben diğer ucunda. Sana doğru ilerliyorum kendimce emin adımlarla. İçimdekilerle, beynimdekilerle, yaşadıklarımla, acılarımla, sevinçlerimle… Her adımda kendime yenilerini ekleyerek. Bazen acaba bir adım ileride beni ne bekliyor diye büyük bir merak duyarak, bazen merakımı giderecek olmanın mutluluğunu yaşayarak, bazen de geride bıraktıklarımın, bir daha yaşayamayacağım zamanların eksikliğini duyarak. Ama sürekli ister istemez sana doğru ilerliyorum.
Kendime bir şeyler katıyorum bir şeyler eksiltiyorum yaşamımda ama hiç durmuyorum. Köprünün uzunluğu, kısalığı umurumda bile olmadan ilerliyorum. Hayaller kuruyorum sana doğru ilerlerken, tahminlerde bulunuyorum kendimce… Bazen hayallerim gerçek oluyor, bazen hayal kırıklıkları yaşıyorum. Tahminlerimde yanılmıyorum bazen, bazen de tahminlerimin bile sınırlarını aşan olaylarla karşılaşıyorum bu yolda sana gelirken.

Bu yolu seviyorum. Bu yolda ilerlemeyi seviyorum. Bu yol bizim yolumuz. Sadece bize ait. O yüzden bu yolda attığım her adımı en iyi şekilde atmaya çalışıyorum. Çünkü öyle bir yola çıktım ki geriye bir adım atmaya bile imkan yok. Yerinde saymakta yok. Hep ilerlemek var. Düşe kalka bazen, bazen koşarak, bazen hiç istemeden zora ki adımlarla, bazen pişmanlıklarla, bazen ağlaya ağlaya, bazen sevinçten uça uça ilerlemek var. Sana ulaşabileceğimin bile garantisi yokken sana doğru ilerlemek var. Yol zorlu, yol renkli, yol neşeli, yol yorucu… Ama ben bu yola baş koydum. Sen beni bekliyorsun bu yolun sonunda ve ben sana yaklaşıyorum günden güne… Merakla, korkuyla, kuşkuyla, umutla, sabırla…

Beni nasıl karşılayacaksın bilmiyorum. Sen beni böyle umutla ve merakla bekliyor musun bilmiyorum. Beni suçlayacak mısın yoksa benimle gurur mu duyacaksın bilmiyorum! Tek istediğim en iyi şekilde, pişmanlık duymadan geçmek bu köprüden. Sana geldiğimde, geriye dönüp baktığımda iyi kilerimin keşkelerimden fazla olması. Başım dik, gururla, yapabildiğinin en iyisini yapmanın verdiği huzurla geriye bakmak. Sana her adımda yabancıyım ben. Her adımda biraz daha sen oluyorum ama sana tamamen ulaşmadan asla tam anlamıyla sen değilim. Çünkü değişiyorum; her olay, her gün, her söz, her adım değiştiriyor beni…

Sen nasılsın peki bugünkü benden çok mu farklısın yoksa görünüşün ve yaşamın dışında bugünki benle aynı mısın? Hala hayaller kuruyor musun imkansız olduklarını bile bile? Hala büyük acılar karşısında gösterdiğin metanetini, direncini hiç olmadık olaylarda yerle bir ediyor musun? Hala ufacık şeylerden mutlu olabiliyor musun? Hala umutlarını hiç verilmemiş sözlere bağlıyor musun? Hala hayatındaki çoğu şeyi riske attığını bile bile yürekten hissettiklerin uğruna cesurluklar yapıyor musun? Hala hiç beklemediğin insanlar hayal kırıklığının en büyüğünü yaşatıyor mu sana? Onu yaşayamadığın için, imkansız olması onu çok daha çekici yaptığı için vazgeçemediklerin var mı hala? Hala aynı kişilere aynı değeri veriyor musun peki? Senin için vazgeçilmez olan kişilerden çoktan vazmıgeçtin yoksa. Yoksa hala onları hayatının en önemli yerinde mi ağırlıyorsun?

Peki hep o hayal ettiğin sadece sana ait olacak olan günü yaşayabildin mi? Seni senden alan şarkıların hiç susmadığı o günü. Gözlerini kapatıp, sadece müziği hissederek ağlaya ağlaya dans edeceğin ama bundan mutluluk duyacağın o günü. Sadece kendi istediğin şeyleri yaptığın, hiçbir kötülüğün, üzüntünün olmadığı insanın içini kıpır kıpır eden o günü… Aynaya baktığında yüzündeki mutluluktan mutlu olacağın,gözlerindeki ışıltının etrafı aydınlattığı, kendini çok sağlıklı hissettiğin o günü…Ogün ufukta sadece batmakta olana güneşin göründüğü, uçsuz bucaksız bir yolda,nefesin kesilene kadar koştun mu güneşe doğru?..Ona yetişmek istercesine, çılgınca, batmasında etraf hep aydınlık kalsın, o gün hiç bitmesin diye…

Peki dans hala vazgeçilmezlerinden mi? Üzgün olduğunda, mutlu olduğunda ya da kendini boşlukta hissettiğinde hala içinden sadece dans etmek geliyor mu?Sana her şeyi unutturuyor mu dans? Yoksa artık buna ayıracak vaktin yok mu?Hayat,insanlar seni kendin olmaktan vazmı geçirmeye başladı yoksa…Peki geceleri saatlerce sıkılmadan yıldızları izliyor musun boynun tutulana kadar;arka fonda kurbağa sesleriyle… Peki öfkeni,mutluluğunu,yaşadıklarını ölümsüzleştiriyor musun yazılarınla hala… Yazdıkça yazasın geliyor mu yine… Yazmazsan nefessiz kalacak gibi oluyor musun zaman zaman. Önceden bunları yaparken duyduğun nedensiz mutluluğu duyabiliyor musun;kaybetme korkusu olmadan,hep bunları bu şekilde yaşayacakmışsın gibi…Yoksa bunları artık yaşayamamanın verdiği buruklukla,umut yüklü bu hatıralar senden iki üç damla gözyaşı olarak mı çıkıyor…

Evet sana ulaştığımda yani sen olduğumda işlerinde çok başarılı olan,sahip olmayı istediği maddi varlıklara sahip olan.yaşamını mükemmel denecek kadar yoluna koymuş o kadını görmekte isterim tabi. Belki yalnız bile olmam sana geldiğimde ellerimde canlarımla gelirim sana..Baba olarak,bir eş olarak… Ama benim için en önemlisi ben olarak gelmek sana.Belki her şeyin daha fazlasına sahip olarak;daha bilgili,daha olgun,daha yorgun,daha mutlu,daha kalabalık…
Ama ben olarak… İsmim zikredildiğinde insanların kafasında, yüreğinde beliren silüetim değişmeden…

Ben istiyorum ki sana hediyelerin en büyüğünü getireyim gelirken… Sevinçler, mutluluklar getireyim… Ve ben istiyorum ki sana sapasağlam gelebileyim, bir yerlerim eksilmeden, yürüyecek dermanım kalarak…
İstiyorum ki bu yolu bitirebileyim.Ben istiyorum ki sana gelebileyim…

Bu Kadar Zor mu Hayat Yoksa Zorlaştıran Biz miyiz?

Hayatta zor işler, kolay işler var,

Bunları ayıran insan olmak zor.
Bilgiçlik taslamak, konuşmak kolay,
Az ve öz konuşup susan olmak zor.
Akıl vermek kolay, iş bozmak kolay,
Bozuğu onaran insan olmak zor.

Niyet etmek kolay, başlamak kolay,
Bir işi bitiren insan olmak zor.

Almak kolay, benlik, bencillik kolay,
Alan insan değil, veren olmak zor.

Merak kolay, olay seyretmek kolay,
Bakan insan değil, gören olmak zor.

Kazanç kolay, servet, zenginlik kolay,
Vicdanlı, namuslu patron olmak zor.

Açları kandırmak, azdırmak kolay,
Açları doyuran insan olmak zor.

Yemin etmek kolay, söz vermek kolay,
Verdiği sözünde duran olmak zor.

Seçilmek, yükselmek, baş olmak kolay,
Sahtekar baskıyı kıran olmak zor.

Hile, yalan, riya, kalleşlik kolay,
Doğru olmak, içten insan olmak zor.

Kan akıtmak kolay, acıtmak kolay,
Acıyan yarayı saran olmak zor.

Nefse uymak kolay, hırslanmak kolay,
Nefsini, hırsını yenen olmak zor.

Yuva kurmak, evlenmek kolay,
Yuvada huzura eren olmak zor.

Yaşam kolay, doğmak, yaşlanmak kolay,
İnsanca yaşlanmak, insan olmak zor.

İnsan olarak gelmişken bu dünyaya,
insan olarak yaşamak “neden” zor olsun ki …

Sen…….Aşk…..Ben

İnsan kendinden başkasını çok sever mi ? Aşk, öyle birşey ki sevdirir. Hayatta bir çizgi vardır çizginin sag tarafı mutluluk sol tarafı hüzündür. İnsanlar genelde çizgidirler, duygularını dengeler. Ne hüzün ne mutluluk ? Eger kendinden çok sevdigin biri varsa o sana dengeni şaşırtır. Çok mutlu oldugun an, bir anda çok mutsuzda olabilirsin. İşte sevgi böyle birşeydir. Dünyada iki  kelimeyle cenneti, küçük bir kırgınlıkla  cehennemi yaşatır. Ama ne kadar küs olsan da, kızgın olsanda, onun var oldugunu, senin oldugunu bildigin sürece en mutlu sensindir. Sadece gururun  bu gerçegi o anlarda saklar, ama bu hep böyledir. Onu gördügün an kendini unutursun. Tek düşündügün tek hissettigin onu çok sevdiğin, onsuz yaşayamıyacağındır. Elini Tuttugunda dünya yıkılsa sana zarar gelmiyecekmiş gibi hissedersin. Bilirsin ki oda seni, senin sevdigin kadar seviyordur. İki seven kalp, aşkın verdigi sıcaklık ve sahiplik hissi… Bunlar eritir seni. Ve bununla beraber aşkın getirdigi diger müthiş duygular. Benim için aşk birde insanın yaşamı boyunca en güzel gördügü rüyadır. İşte sen benim için böyle bişeysin.

Gözlerine baktıgımda kendimi buldugum, ellerini tuttugumda dünyadan koptuğum….. Hergünün tamamında aklımı işgal eden, kalbimi hiç bir atışında yalnız bırakmayan, hayallerimin tamamını kaplayan mükemmel birisisin. İyi ki varsın. Seni Seviyorum Aşkım…

Sevgiye dair

İyilik hiçbir zaman cezasız kalmaz.
Gore Vidal