Korkma dedim kendi kendime
Ölünce geçer korkma!.
Ama ölmedim!
Ruh kanserimle birlikte yaşamayi ögrendim.
Senden çok daha erken çikmistim ben yola
Ve yola çiktigimda aşkin, ömrün en uzun, en sessiz üç harfi oldugunu biliyordum.
Aşk bir kelimeyse, bin kelimesizlikti çünkü
Öyle çok sustum ki sana, kendi sesimi unuttum adeta.
Sana dilsizliklerden yapilma bir lisanla geldim, anlamadin
Iki ayri uykuda, iki ayri rüyanin birbirine dokunmasi gibiydi aşk
Sen bunu bilmiyordun.
Toydun. Aramizdaki fark buydu : Sen, ateşin yaktigini bilirdin; ben ateşte yanmayi.
Öyle bir yerdeyim ki şimdi, ne seni sevebiliyorum ne senden başka birini.
Belki de uzatmalar bile bitti bu mücadelede, duymazdan geldigimiz o son düdükle
Ve biz kandirdik ayriligi..
Kandirdik, bittigini kabul eden yanlarimizi...
Kendi yoklugumuza birbirimizin varligini ödedik.
Anladim ki, ne sensiz yaşayabiliyorum ne de sensiz ölebiliyorum.
O Kadar farkliydik ki birbirimizden ve aşk o kadar ayni yapiyordu ki bizi..
Zamanla ben sana, sen de bana benzemeye başladin.
Içimizde felakete benzeyen bir ümitle, tanidik bir uçurum kenarinda uyuyorduk; bir gün düşecegimizi bile bile..
O kadar eksikti ki hikâyemiz, bitip bitmedigini bile anlayamiyorduk.
Üç yanlisimiz bile olmadan, elimizdeki tek dogruyu kaybettik sonra.
Ve birbirimizden hayatlarimizi çalmaya başladik. Bu çalinti hayatlarla elbet kendimize yakalanacaktik.
Ömrümün bekle odalarinda ben senden derdime deva isterdim,
Sen bana devam dedin.
Kimin sonu kimin başinda bilemedik.
Bekledigim her istasyonda içimden seni götüren bir şiir geçti
Yepyeni sensizlikler oldu.
Yoktun!
Peki, yoksan bu yaşadigim neyin yokluguydu ?
Olmayan bir senin yoklugunu yaşadimIçimdeki yabancilara adresler sordum
Ve bildigim bütün yollarda kayboldum
Kalir gibi gidişlerini izledim önce, sonra gider gibi kalişlarini
Ve anladim ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum
Öyle bir hayat yaşiyoruz ki şimdi
aglamak gülmenin mahkûmu
gülmek aglamanin gardiyani gibi sanki
Ve anladim ki ne seninle aglayabiliyorum ne de sensiz gülebiliyorum
Belki de sen aşka âşiktin ben üstüme alindim
Bilmiyorum
Bir gün gerçekten seni terk edebilecek miyim
onu da bilmiyorum
Üzerine sinen benin kokusunu duymadan yaşayabilecek misin ?
çünkü, senden geriye sadece sen kalana dek terk edilmiş olmuyorsun.
Insan yaşadigi anin degerini yaşadiklarindan ötürü degil, neler yaşayacagini bilmediginden ötürü bilmez.
Seni çok Seviyorum : bir gün seni terk etme gücünü kendimde bulup bulamayacagimi bilmeye bilmeye
Anliyor musun ?
Gel Biz olalim demek kolay
Benimle Hiç olur musun ? | 
