ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Kağıttan Gemiler

Kağıttan bir gemi yaptım küçücük
Ya 5 öpücük sığar içine
Ya 10 öpücük
Kız kardeşim
10 öpücükte batar bu gemi dedi
Sen misin
15 öpücük

Anam sakın denize atma dedi
Doğru havuza
Sen misin
Doğru denize
Ama ıslanmasıyla batması bir oldu

Bir gemi daha yaparım ne çıkar
Hem bu sefer öpücük yerine
Sunturlu birkaç küfür
Daha birkaç gemi yaparım
Çok şükür.

Bedri Rahmi Eyüboğlu

Kağıttan Gemiler Yapmak

Kağıttandır bizim gemilerimiz. Ufak ufak gemiler yaparız biz; hayallerimizi, düşlerimizi, dertlerimizi, keyiflerimizi taşısın diye. Kağıttan gemiler yaparız ve usulca bırakırız içine yüreğimizi... Kağıttan gemilere teslim ederiz biz yaşamlarımızı... Kalelerimizse kumdandır bizim. Kaleler yaparız, yürek kovalarımızı doldurdukları kumları umutlarımızla ıslatarak. Bazen kocaman, bazen küçücük, kaleler yaparız, yanı başında duran uçsuz bucaksız denize, amansız dalgalara meydan okurcasına, Bazılarımız saklar kağıttan gemilerini, suya sokmaz, batar diye, suya soksa bile içine bir şey koyamaz korkusundan. Diğerlerimiz kumdan kale yapanlara güler. "Ne diye uğraşıyorsun?" der, "Ne diye uğraşıyorsun, nasıl olsa bir dalgada yıkılacak, belki de bir ayak darbesiyle. Hiçbiri olmazsa güneş kurutacak kumları ve dağılacak bu kadar uğraşarak yaptığın kalen."

Diğerlerimiz cesaret eder sonunda bir kağıttan gemi yapmaya, kumları kovasına doldurup da bir kale inşa etmeye... Ama onlara bütün hayallerini, rüyalarını, hayatını yüklediğini sanır. Ve su değip te dağılınca kağıttan gemisi ve dikkatsiz veya acımasız bir ayak basınca kalesine, bir daha affedemez, ne ayağı, suyu, ne kendisini. "Nasıl bu kadar aptal olabildim!" der, "Kağıttan bir geminin yüzmeyeceği belliydi, bunu nasıl yapabildim, o kadar hayali, rüyayı, umudu, öpücüğü bu gemiye ben nasıl koyabildim!" der. "Alçak", der, "Nasıl bastın o özene bezene yaptığım kaleme?" Bir daha ne gemi yapar, ne kale. Eski gemisinde batan hayallerinin acısı ve kendine karşı öfkesi arasında bir yerlerde kaybettiği yaşamını arayıp durur. Ararken bir başkasının kalesini yapmakta olduğunu görünce bazen kendini tutamaz, içeride saklı tuttuğu öfkesi ile basıverir üstüne, yıkar o kaleyi de... Ama öfke susmaz, yarası daha bir kötü acır.

Bazılarımızsa bu sırada devamlı gemi yaparız. Kovalarımızı doldururuz kumlarla. Bir pamuk ipliğine bağlı yaşamımızda ne kadar çok gemi yapabileceğimizi merak ederiz biz. Ve her yaptığımız yeni geminin içine daha fazla öpücük, daha fazla hayal, daha fazla umut, daha fazla neşe, daha fazla yaşam doldurmaya çalışırız. Bunu yapınca daha fazla korkunun da bizi beklediğini bilerek. Ama öğrenmişizdir bir kere, gemiler batabilir ve Öpücükler bitmez bizde! Hayallerimizin geldiği yerden daha çoook hayal çıkar ve kimse bizi yaşamamaya ikna edemez, henüz nefes alırken... Kumdan kalelerimizi daha yüksek, daha görkemli yaparız bir dahaki sefere, kağıttan gemilerimize daha da çok öpücük koyarız. Daha birçok gemi yaparız, çok şükür...

Harwest,süpersin...

Yine renklendirmişsin başlığı:)

Emeğine sağlık...

ACILAR DENIZI

Ben acılar denizinde boğulmusum
İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını,
Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni
Duyarım yosunların benim için ağladıklarını

Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime
Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını
Bu ne karanlık, bu ne zindan gece böyle
Bütün gemiler söndürmüş ışıklarını

Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma
Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek
Baksana; herkes içime dökmüş artıklarını

Bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa
Bir deli rüzgar çıksa; alıp götürse
Yılların içimde bıraktıklarını...


Ü. Y. Oğuzcan

ANLAŞILMAYAN ŞEYLER

Kolay bir hüzündür gecenin kovuğundan sarkan
Ellerindeki paramparça geçmişin sığ bir gövdesidir yolun ortasında
Erken bir gülüşe başlarken (tutanabildiğin yalnızca bir gülüş)
Ve sanki (kendinden korkan) bir erken bağlanmışlık varoluş ve tükenişin.
Bir görüntü anlatır (sanki) bir yolun, bir yoğunluğun ortasında bal rengi kanı
Ve ayrılığın ta içinde biriken küllüğüdür özlemin.
Eski, hep eski anlatılmamışlıktır defterlerin.
Kuruyan su.
Kuruyan uykusu.
Ve kan yine de bal rengi derbederliğin.
                               

                                             Murathan MUNGAN