ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

dostoyevski ve tolstoy un kitaplarını okuyorum..takip edilemiyoki adamın kemikleri kalmamış ama ne ruh ne hayal gücüdür hayranım kendilerine,onları görmek yada o sonsuz bilgilerinden bi nebze olsun aydınlanmak isterdim..en iyisi ruhuna fatiha okuyalım gavurların ( kötüyüm ben kötüyüm) şakacıktan ya yalan mı gavurlar ama en azından bi inançları var müslüman gibi gözüküp dini hakkında hiç bi şey bilmeyen insanlardan çok daha iyidir..  yazdıkça yazasım gelio :s

CEZMİ ERSÖZ

HAYALLERİNİ YAK EVİ ISIT...!

Sen beni dışladığından beri beni sevenlere bir HAYALET hediye ettin...

Tepeden tırnağa aşka, tepeden tırnağa özleme batmış bir HAYALET...
Bu hayaletin içinde beni değil seni gördüler hep. Çoğu bu HAYALETE dayanamayıp çekip gitti...

Kimisi senin beni beklettiğin kapıda, beni bekledi. Seni beklemekten yorulur, onunla birlikte çekip giderim diye buralardan...

Ve ben en çok onların sevgisine inandım. En çok onlara derinden üzüldüm. Ve hep merak ettim, karşılıksız ve onca yıl bir HAYALETİ nasıl böylesine sevebildiler diye... Dünyanın iyi bir yer olduğuna ve yaşamak için çok sebep bulunduğuna bu insanların bir HAYALETE duydukları o akılalmaz, o sonsuz sevgileri yüzünden bir kez daha inandım...

Seni unutmak için başladığı her aşkı yine seninle aldatan bir HAYALETE...
Seninle kendini, bütün hayatını, düşlerini, çocukluğunu, yaşadığı bütün acıları aldatan bir HAYALETE...

Bir tek sana duyduğu sevgisi doğru olan, bu yüzden bütün hayatı büyük bir yalan olan HAYALETE...

Can dundar..in en sefdigim yazisi.. bence u$enmeden okuyun..

Melekler! Kivrik patileri ile topraga gomuluyor..

Zawalli bir kedi yavrusundan farkimiz yok a$kin kar$isinda..

Karikaturist Necdet $en in kedisi Melek i zehirlediler gecen hafta..
Necdet, bu sevimli sarmani Yavuz Gokmen in oldugu gunlerde bulmu$ ve ona Yavuz un dilinden du$urmedigi buyukannesinin adini koymu$. 3.5 yil hayatini payla$mi$ melek..

Sonra gecen hafta, kaldirim kenarinda derin bir uykuda bulunmu$. Dili di$ardaymi$. Agzinda kan varmi$...

Necdet $en, kucagina alinca kedisinin zehirlendigini anlami$.

INternet sitesindeki "Gule Gule Melegim" ba$likli yazisinda " Sirti hardal turuncusu, karni krem karamel sarisiydi kizimin" diyor, ".. kuyrugunun ucu rakun gibi cizgiliydi, patilerinin ici pembe pembe.. Bana oyle bir sicaklik ve sevgi sundu ki, tum yaralarimi sagaltti neredeyse.."

Bu duygusal satirlar arasinda kucuk bir ayrintiya takildim. Necdet, kedisini $i$mi$ bedeniyle yatarken buldugu ani tanimlarken, "Tipki kanepenin ustunde mutlu mutlu uyudugu anlardaki gibi patilerinin ucu iceri kivrikti yine" diyordu..

Demek sevmi$Ti katilini...

Kedilerle iligli bu durumu yeni ogrenmi$Tim;

Normalde sokak kedisi kendini saldirgan kopeklere kar$I koruyabilirmi$.

Bu direnci kiran tek $ey neymi$ biliyormusunuz??

SevGi...

insanoglu, eger bir sokak kedisinin ba$ini ok$ar ve ona $evkat gosterirse kedicik kendisinin koruma altinda oldugunu zanneder ve sivri tirnaklarini icer cekermi$.

Ve vah$i kopeklerin azgin di$lerini girtlaginda veya itlaf ekiplerinin zehirli etlerini midesinde bulurmu$..

Nedense Melek in bahtsiz yazgisi gibi bu bilgi kirintisi da bana pek hazin gorundu..

Kucucuk bir dokunu$ta gardi du$en ve olumcul yaralara acik hale gelen sarmanlarin kaderinde kendi a$k hayatimizin hulasasini buldum.

Bizde Eros un $efkatine siginip, sevdalaninca en mahrem zaaflarimizi ele vermiyormuyuz?

Yillar yili ardina sigindigimiz barikatlarin anahtarini gonullu teslim edip, tirnaklarimizi iceri cekmiyormuyuz?

Sevginin bizi kollayacagina, sarip sarmalayacagina dair on kabulumuz yuzunden koruma duvarlarimizi gonullu kaldirip, yaralarimizi acik hale getirmiyormuyuz?

Sonra ne oluyor?

Sevdamiz en buyuk zaafimiza donu$uyor...

Sacimizi ok$ayan elin bizi ilelebet kollayacagina inaniyor, tatli sozlere kaniyoruz. Taklalar atip, cilveler yapiyoruz.

 Ve en ummadigimiz anda, en korunaksiz halimizle yakalaniyoruz a$kin hoyrat yuzune..

$efkatimiz katilimiz oluyor.

Ders almak mi? Ne munasebet!!!

Daha son ihanetin yarasi kabuk baglamadan, yeni yaralar icin araliyoruz kalbimizin kapilarini..

Zavalli bir kedi yavrusundan farkimiz yok a$Kin kar$isinda!...

Boynumuzda, kalbimizde pence pence darbe izleriyle, her sicak dokunu$ta cocukca uysalla$ip, her hayalkirikliginda "kopek gibi!" pi$man olarak, her terkedi$te aci cekip her donu$te biraz daha kanayarak, kanayan yerlerimizi kediler gibi dilimizle yalayarak, "Bir daha asla" larla , "Daima"lar arasinda yalpalayarak yara bere icinde ya$iyoruz.

O yuzden "Melek"ler, ice kivrik patilerle gomuluyor.

Ve hayata "$eytan"lar hukmediyor.

Belkide en iyisi kuyrugu her daim dik tutmaktir..

$efkate kanmi$ mefta bir ev kedisi olmaktansa, gardini almi$ hayta bir sokak kedisi kalmak daha iyidir.

Ahmet Şerif İzgören in kitaplarını çok seviyorum.

Süpermen ve Uğur Böceği kitabından;

Asansör

Nevzat Kocakaya, İbn-i Sina Hastanesi nde çalışıyor;

Asansör görevlisi.

Yaptığı iş ne dersiniz ?

Sabah giriyor asansöre. O havasız ortamda, sabah sekizden akşam beş buçuğa kadar asansörün iniş ve çıkışını ayarlıyor.

Tam 30 yıldır...

Tam otuz.

Şimdi birinize desek ki; "Otuz gün bir asansör kabininde kalacaksın." hücre hapsi gibi gelir.

Kaç kişi yapabilir düşünsenize.

Bir kutunun içine giriyorsunuz.

Hem de bir hastanede, hastalıklarla boğuşan bir yerde, mesleğinizde hiç bir ilerleme yok.

İnip çıkıyorsunuz.

Daha kötüsü,

Çıkıp, iniyorsunuz.

Nevzat Kocakara yı bir dinleyin. O bizim gibi değil. O farklı bakıyor...

Kendine bir dünya kurmuş ve ritüeller oluşturmuş.

Törenleri var yani.

Sabah parfümünü sürüyor.

Asansöre girmeden, bir Atatürk Heykeli var, ona selam duruyor.

Ardından asansöre gülümseyerek giriyor ve işine başlıyor.

600 personeli tanıdığını söylüyor.

Hastane personeliyle konuşun;

"Hepimizi tanır; işini özenle yapıyor." diyorlar.

"Özel günlerde Anneler Günü, Dünya Tıp Bayramı gibi hepimizi ayrı ayrı kutlar." diyorlar.

Ben Nevzat Baba nın söylediği tek bir cümleyi söylemek isterim.

"Çocuklarımı bu sayede okuttum, evimi böyle geçindirdim. İşimi çok seviyorum." diyor.

Adamlık ve eskilerin deyimiyle"tevekkül" bu işte.

"Tevekkül" ne mi ?

Onu da siz araştırın bakalım!

BENİM ÖĞRENDİKLERİM

"İşimi çok seviyorum."

Bu cümleyi söyleyemiyorsanız bırakın o işi!

Çok mu radikalim?

Ben bıraktım!

Zaten işinizi sevmezsiniz,

Sevdiğiniz şey tutkularınızdır.

Bir parkta, aç karınla bankta otururken kuş seslerini duyamazsınız.

Bu doğru!

Tutkuyla yaptığınız iş, hiç bir zaman sizi aç bırakmaz;

Bu daha doğru.

...

Ahmet Şerif İzgören

YALCIN KÜÇÜK

BÜTÜN KİTAPLARI DERS  NİYETİNE OKUTULMASI GEREKEN BİR YAZARDIR...

"Ayrılık değil, özlemek hiç değil; en büyük acı, bu giderek büyüyen boşlukmuş... En büyük dert kimi özlediğini, kimi sevdiğini bilememekmiş... En büyük kayboluş sevip sevip sonunda kimi sevdiğini bilememekmiş... İçimde bir ses durmadan, dünyanın sonu geldi diyor. Dünyanın sonu bu halime öyle çok uyuyor ki, hiç üzülmeden, hiç korkmadan kabulleniyorum onu. Öylesine bencilim ki, dünyanın sonunu kendim gibi çok seviyorum."

"Seni sevmek, aşkın uğruna ama senden izinsiz başka bir kentteki hayatımı sıfırlayıp, yaşadığın kente, yaşadığın göğün altına, ıslandığın yağmurların altına gelip yerleşmekti. Senden başka bu koca kentte bir başınalık ve kimsesizlikti seni sevmek. Sokaklarda tek tanıdık bir simaya rastlamamaya alışmaktı güçlükle. Hücrelerimle beraber çoğalan aşkını özgürce ve sınırsızca yaşamak için ailemin şefkatli ve anlayışlı kollarından sıyrılıp kanatlanmak, yıllanmış can dostların sevgisini çok uzaklarda bırakmaktı."

"Seni sevmek, bu kentin tozlu, soluk ışıkları ruhumu ısırırken, aynı gecenin yıldızları altında seni deliler gibi özlemekti. O geceyi de kollarında geçirebilmeye seni ikna edebilmek için saatlerce sokaklarda dolaşıp, barlarda, kahvelerde oturup eve dönüşünü beklemekti. Bazen bu bekleyişlerin sonu, yorgun düşmüş bedenimi sürüklediğim evimde, o gece bir başka kadının yanında uyumana ağlamak olurdu sabah kadar. Ertesi gün bir şizofren gibi, hiç bir şey olmamış gibi tekrar seni sevmeye koyulurdum. Şaşırırdın..."

Cezmi Ersöz "Şizofren Aşka Mektup" kitabından sevdiğim bir kaç kısım...

TAMİRCİ*

Bir gün TRT de bir adam gördüm. Anadolu da bir kasabada tamircilik yapıyor, elektrikli her türlü cihazı tamir ediyor. "500 milyon borcum var; onu da ödedim mi rahatım." diyor. Kasabalı, tamirciden çok memnun, "Beceremediği tamir yoktur." diyorlar.

Eeee ilginç olan ne mi ?

Adamın elleri ve bacakları yok.

Ütüyü sıkıştırıyor kollarının arasına, ağzında bir tornavida açıyor, yapıyor, kapatıyor.

Televizyon da dahil, her türlü elektrikli, elektronik cihazın tamirini yapıyor.

Size hikaye gibi geliyor olabilir.

Ben de gözlerimle görmesem inanmazdım.

Abdullah Demir, Şanlıurfa nın Viranşehir ilçesinde yaşıyor.

Abdullah Demir bir rahat, bir mesut anlatamam. İşini yapıyor, evine ekmeğini götürüyor.

Bir de Allah ına dua ediyormuş.

Yeni model Cherokee verseniz kullanamaz.

Swatch alsanız eli yok takamaz.

Dünyanın bilmem neresinde özel ayakkabılar yaptıramaz; ayakları yok, parası yok.

Rock n Coke a bedava götürseniz, çekmiş gençlerin bacakları arasında ezilir, onlara ancak aşağıdan bakabilir.

Kendi ülkesinde ingilizce slogan atan bu gençleri anlamaz zaten.

O, Viranşehir de efendi efendi işini yapıyor.

Sizin gibi tutkuları yok.

"Devlet bana yardım etsin." falan demedi hiç. "Bir 500 milyon borcum var; onu ödedim mi rahatım" dedi.

Bir de röportajın sonunda kocaman gülümsedi ve dedi ki, "Allah a şükür dişlerim sağlam; onlara bir şey olsa ne yapardım?" dedi.

Kafama neredeyse balyoz indi.

Yüzünde koca bir gülümseme.

Size bir şey söyleyeyim mi?

İstanbul da o haliyle dilencilik yapsın, beş yüz milyonu bir günde öder.

O kasabada, ağzındaki tornavidayla ancak bir yılda.

Allah a şükür, dişleri sağlam... :-)

____________________________________________________

*Ahmet Şerif İzgören in Süpermen ve Uğur Böceği kitabından...

Şu SıraLar En Çok Takip Ettiğim Yazar Zeki Kayhan Coşkun Ve En son Okuduğum Kitabı Meğer Annem HakLıymış Herkese Tavsiye Ederim Bu Kitapda Açıkcası Kendimi buLdum  Zeki Kayhan Coşkun`un DeyimiyLe :Annesinin söylediklerinin doğruluğuyla tek tek karşılaşıp, annesine hak veren çocukların kitabıdır Meğer Annem Haklıymış...