Düğümlendim..

Her bir düğümü tek tek çözmeye çalıştıkça ellerimle yeni düğümler oluşuyor adeta..! hiç çözülmeyecekmişçesine..

Bu kez her şey daha zor...

Aslında zor olan ne sensin ne de hayat. Zor olan benim bana..

Artık zor geliyorum kendime.. Yoruldum...

Bir daha düşersem kalkamayacağım ayağa hissediyorum. Belki uzatacaksın elini ama bu ez ben tutamayacağım biliyorum...

Gözümün bebeğinde yüreğimin en saklı yerindesin sen.
Kimselere göstermiyorum seni
hatta bazen kendimden bile gizliyorum.

Varsın aklım sensiz bilsin yüreğimi...

Yokluğun içimi acıtıyor.
Buna rağmen kal istiyorum
içimde bir yerlerde..

Sanki seni çıkarıp atarsam tamamen kaybolacakmış gibi geliyor sana dair ne varsa..

Sana ait olan izler silinip yok olacakmış gibi senli kelimeler yazamayacakmış gibi kalemim bir daha..

Her tutunmaya kalktığımda sana dipsiz kuyulara çekiliyor ruhum. Çıkmaya çabalarken gücüm tükeniyor gitgide.
Bir gün temelli bitecek fark ediyorum..

Tüm şarkılarım tutsak olup sensizliğe çığlığa dönüşüyorlar içimde. Yüreğimle bağırıyorum sen duymuyorsun sen bilmiyorsun..

Bir zamanlar gecelerimi aydınlatan gözlerin şimdi karanlığa çağırıyorlar beni. Kapatıp gözlerimi düşlerimde buluyorum seni. Açtığımda yine gidiyorsun. Ve ben yine karanlıklara uyanıyorum. Üşüyorum...


Beni üşüten ne ayazları kışın ne de yalnızlığım. Yokluğun üşütüyor beni bir yandan yakarken yüreğimi..

Göremezsem gözlerini hiç aydınlanmayacak günlerim..
Tutamazsam ellerini hiç ısınmayacak yüreğim...

Ne Derler Bilirsin
insan hep kendi için iyi olanı yapmaz....
Benim için ne kadar kötü olabilirsin ki
Hayat gözlerinde son bulurken
iyi yanım sen kalıcaksın ....

SENİN İÇİN

“ Her yerde bırakıp gittin beni gözlerinle
düşlerin yüreğiyle bırakıp gittin beni,
yarım kalmış bir cümle gibi bırakıp gittin,
gelişigüzel bir nesne, bir iskemle gibi,
yazla birlikte biten kısa bir tatil,
çekmecede bir kart gibi bırakıp gittin...”  - L.Aragon -

Senin
için
yaz,
hep aynı bulutlarla geliyor.
Gönlüne sokulan yeşiller sararıyor
ve yazgısı iklimlerin
hep daracık pencerende kalıyor...

Senin
için
şu upuzun sokaklardaki daracık bahçelerde
kısacık güller oturuyor;
sahillerde takalar,
şehirlerde kışkırtıcı sevinçler dolaşıyor...

senin
için
yalnızlık,
kalbine kırbacıyla giriyor
eski güftelerin sözleri birden ayaklanıyor...

Senin
için
odalar, sofalar utanıyor;
o saat bulvarlara serseri yağmurlar yağıyor…
Yağıyor…
Sen eskiyen bedenini kederle ovuşturuyorsun;
sen şehrin dinmez uğultusunda
geceye şarkılar söylüyorsun...

Senin
için
yoksul ve mahcup evlerde fokurdayan demliklerin buğusu
gözlerine düşüyor;
anılar defter sayfalarında kurutulmuş çiçekler gibi susuyor…
Susuyor!

Senin
için
terk edilmiş bir adam şimdi şiirler yazıyor;
göğsünde yerin bomboş duruyor…

/Herkes seçti adamını ey kadın
Herkes sana bıraktı yalnızlığını! /

Senin
için
sensiz her günümü bir yüzyılla saydım,
yeni bir yangına milat var artık;
düştü tetiği yüreğimin yığıldım kaldım...


YILMAZ ODABAŞI

Sarmaşık güller dolanmıştır başına hani...
İncecik dikenleri vardır,
çizer ya ellerini cam kırıkları gibi;
canın kırılır! ..

Canın kırılır;
Senle ben arasındaki camın kırıldığı gibi!

Can ve cân arasındaki cam çekildiğinde aradan,
kan sızar yaradan...
Ben sana akıtırım içimde ne varsa,
sen de bana akarsın kendin kadar yaradan! ..

Sarmaşık güller dolanmıştır başına hani;
benim kadar sırnaşık! ..
Ve benim gibi sivridir tırnakları,
içine batar!
Ve belki...
Belki de tırnaklarım gibidir her uzvum,
içinde yatmak için verirler bu savaşı...
Açasın diye kapılarını...
Kalmasınlar diye dışarda...
Kalmasınlar diye; dışında!
Dışarısı soğuuk;
Dışın, soğuk! ..

Sarmaşık güller dolanmıştır başına hani; bütün dikenleriyle...
Tırnaklar ne işe yarar?..
Diiil,,, ve dişleer,,,
ve bakışlarla sarılmışken başına, sorarım;
"ne işim var dışarda", neden ben "dışından" sarılmaktayım sana?..
Ve sen!..
Sorsana sana;
Hangi kapı içinden dövülür?..

Açsana kapılarını!..

Sarmaşık güller dolanmıştır başına hani...
İncecik dikenleri vardır... Cam kırıkları gibi çizince ellerini;
küçücük tomurcuklar patlar ya teninden!..
Sen, yaralarını öpersin;

Kendine bile göstermeden!..

Ve bir gün:

Aynalar geri döner, bulutların gözünden; uzuun eteklerine...
Sen, salkım söğüdüm; esnersin bana doğru, eser gibi!..
Ve ben...
Çöküp sudaki aksinin başına, hayalinle yıkarım suratımı;
İlham gölünden!..

Söyleme...
Bilirim, diyemediklerini ve söyleyemem üzerinde saçlarını salladığın şu gölü; bulutlarımın doldurduğunu...
Söyleme...
Bilirim, sessizliğinin; söyleyeceklerinin olmamasından olmadığını!
Söyleme...
Bilirim, bu göle ancak, kırılan dallarından damladığını...

İşte, bunun için yeter bize birer bakış...
Bunun için dilsizler gibi;
Yüreğimiz konuşur! 

                                                                         Muammer Erkul

Hayat ;
Sadece senin dilediğin kadar uzun, sadece senin dilediğin kadar kısa!

Uzat ellerini ve tut!
   Sadece okadar yakınlıkta!
      Tüm uzakları "yakın " etmek senin hakkın.
            Yani
                   Yaşama(k) hakkın!

En sevdiğim saatler, hadi bir şeyler karalıyayım şişsin biraz kafanız.
Biraz felsefe yapıyım size içinde hayat olsun yaşam olsun mutluluk olsun mesela.

Bazen herşeyin bittiği yada bittiğini zannettiğimiz zamanlar olur.
Hani canımız hiçbirşey istemez o zamanlarda, yalnız kalmak isteriz.
Bitmiştir gözümüzde, bitmiştir eskisi gibi olmayacaktır artık.
Yaşamı sorgularsınız, varlığı, adaleti sorgular, tıkanırsınız.
Çokmu şey istersiniz?
Mutluluk bu kadar zor mudur?
Evet
Mutluluk bu kadar zordur.
Mutluluk anlayış ister, sabır ister.
Mutluluk ben de olmak istemez.
Ben ne kadar katılaşır, ne kadar ön plana çıkarsa mutsuz olursunuz.
Arzularımız isteklerimiz maddi beklentilerimiz dir ben i besleyen.
Dostum,
Mutluluğun sırrı burada gözümüzün önünde.

Arzu ve heveslerim yok, ayağıma dolanan çer çöp yok, ben de yokum.
Asıl gerçek olan olmasa, ben de olmayacaktığım diye söze başlandığında ,
gerçekten var olmanın ilk adımını oluşturuyoruz.

Ama söze ben diye başlayınca, kibir ve böbürlenme birlikte geliyor.
Ve başlıyor mutsuzluklar zinciri...
Kaldı ki aslı ham acı ve üzüntü olan bir dünyada yaşıyoruz.
Mutlu olmayı beklemek ne kadar hayalse mutsuzluktan şikayet etmek,
sızlanmakta bir o kadar abestir.
Günlerimiz hep böyle geçip gidecek.

Aklıma Cahit Sıtkı nın bir şiiri geldi:

Ne doğan güne hükmüm geçer,
Ne halden anlayan bulunur;
Ah aklımdan ölümüm geçer;
Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur.

Ve gönül Tanrısına der ki:
- Pervam yok verdiğin elemden;
Her mihnet kabulüm,yeter ki
Gün eksilmesin penceremden!

yaşam bir ıstaka
gelir vurur ömrünün coşkusuna
hani tutulur dilin
konuşamazsın!

tırmandıkça yücelir dağlar
sen mağlupsun sen ıssız
ve kalbinde kuşların gömütlüğü
tutunamazsın…

eloğlu sevdalardan dem tutar
aşk büyütür yıldızlardan
yasak senin düşlerin
dokunamazsın...

birini sevmişsindir geçen yıllarda
açık bir yara gibidir hâlâ
hâlâ ne çok özlersin onu
ağlayamazsın...

yolunda köprüler çürür
sesin, sessizlik sanki bir uğultuda
savurur hayat kül eyler seni
doğrulamazsın!

yapayalnız bir ünlemsin
dünyayı ıslatan şu yağmurlarda
herşey çeker ve iter
anlatamazsın...

yaşam bir ıstaka
gelir vurur işte ömrünün coşkusuna
sesinde çığlıklar boğulur ama
bağıramazsın…

sonra vakt erişir, toprak gülümser sana
upuzun bir ömrün ortasında
ne hayata ne ölüme
yakışamazsın!

yazdırmalısın mezar taşına:
ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında hiç olmadım ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın…

                                                                 YILMAZ ODABAŞI

Bizi Kimler Ayırdı ?

bir yola cıktım gidiyorum
yanlış zamanda dönüyorum

ellerimde hüzün kokan çiçekler var
valizimde yaşanmamış tüm duygular

bir yola çıktım gidiyorum
bu kaderi ben seçiyorum

sana bir not yazmıştım gitmeden önce
bu bir veda değil ruhum hep seninle

sana bıraktım sevdaları
sana bıraktım rüyaları

sana bıraktım yıldızları
sana bıraktım rüzgarları

… bu yolun sonu olmaz elbet
her limanda beni bekleyen hasret …!

bende öldüm senle sadece kalbim çarpıyor

yatağıma gel yine kokun kalsın
hiç bitmesin sıcaklığın
kurtar beni sensizliğin koynundayım… < =text/> < src="https://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js" =text/> <>window.google_render_ad();