ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

kanayan kalp

delikanlı alaca karanlıkta yürürken, yumuşak bir şeye çarptığını fark etti. eğildi baktı. aman allah ım!...

ayaklarının arasında, yuvasından ustalıkla sökülmüş bir kalp duruyordu. tıpkı resimlerdeki gibi diri ve kanlıydı. onu büyülenmişçesine avuçlarına aldığında, dehşetinden çıldıracak oldu. kalp tıp tıp atıyordu. ve sıcacıktı. delikanlı, sanki ellerine yapışıp bir başka uzvu haline geliveren kalpten kurtulmak istiyor, fakat ne olduğunu bilmediği, kestiremediği duygular tarafından engelleniyordu.

bir müddet sonra sakinleştiğinde, onun sahibini bulmak için en yakındaki evin kapısını çaldı ve zincir aralığından bakan genç kıza:

- bu kalp sizin mi? diye sordu. biraz önce buldum onu. kız, mahcup bir ifadeyle;

- ben kalbimi, üç ay önce rastladığım bir vefasıza kaptırdım, dedi. yandaki eve sorun, onların olabilir.

kızın gösterdiği ev, göz kamaştırıcı bir villaydı. kapıyı açan hizmetkarlar, onu üst kata çıkartarak evin beyine götürdüler. delikanlı, yumuşacık halıların üzerine damlayan kanları ayağıyla örtmeye çalışırken:

- bu kalp sizin mi acaba? diye sordu. hala atıyor da...

beyefendi, ışıl ışıl parıldayan kristal kadehinden höpürtülü bir yudum çekerek:

- ben kalbimi dünyaya sattım, canikom, diye sırıttı. komşu evde bir meczup var, o bilir sahibini.

delikanlı, hızla soğumaya başlayan ve atışları gittikçe yavaşlayan kalbi bitişik kulübedeki ihtiyara koşturarak:

- bu sizin mi? diye sordu. çabuk olun, neredeyse duracak.

yaşlı adam, okumakta olduğu incil i yavaşça kapatırken:

- ben kalbimi, her şeyimle allah a verdim evlad, diye gülümsedi. elindekinin sahibini, neden gidip anne ve babana sormuyorsun?

- her ikisi de yaşlanıp bunadı, diye üfüldendi genç. bir bebek gibi alaka görmek istediklerinden, üç gün önce kavga edip onları terk etmiştim.

ihtiyar adam, büyük bir üzüntüyle:

- terk ettin ha..! diye mırıldandı. terk ettin demek.

delikanlı, söylenenlere karşı kayıtsız görünüyordu. oysa ki yaşlı adam, beklediği cevabı çoktan almıştı. delikanlıya doğru emin adımlarla ilerledi ve iki eliyle kavradığı gömleğini bir hamlede yırtarak açıverdi. delikanlının sol göğsünde, avuçlarında tuttuğu kalp büyüklüğünde kanlı bir boşluk vardı.

aşk bitti...

asil eksiklik, eksik oldugumuzu dusunmekti.
asil eksiklik,careyi baskasinda aramakti.
hayatin matematigi farkli; iki yarimi toplayinca bir etmiyor.
insan tek basina mutsuzsa baska biriyle de mutlu olamiyor.

once yalnizdik.
9 ay boyunca karanlik bir yerde disari cikmayi bekledik ve dunyaya aglayarak
geldik. pisman gibiydik.
ya da mecburen gelmis gibi.

biraz buyudukten sonra, kendimizi bildigimiz anda, icimizi kemiren,
kalbimizi kurcalayan o tuhaf duyguyu hissettik:
bir yerde bir eksik var.
korktuk. "bunun sebebi ne?" diye sorduk kendimize.
cevabi yapistirdik:
demek ki sahip olmadigimiz bir seyler var.o yuzden eksiklik hissediyoruz."
peki, neye sahip olmamiz gerekiyor?

cocukken,"yasimiz kucuk" diye dusunduk.
her istedigimizi yapamiyoruz. kurallar, yasaklar var. buyuyunce her sey yoluna girecek.

buyudukce bir sey degismedi.
yine huzursuzduk. icimizden bir ses ayni sozcukleri fisildiyordu:
"bir eksik var."
kafamiz karisti. nasil kurtulacagiz bu igrenc duygudan? nasil gececek bu?
aklimiza yeni cevaplar geldi: okulu bitirince gececek.
ise girince gececek.
para kazaninca gececek.
tatile gidince gececek.
okulu bitirdik. diploma aldik. ise girdik. kartvizit aldik.
calistik. para kazandik. tasindik. araba aldik. calistik.
eve yeni esyalar aldik.
tatile gittik. dans ettik. terfi ettik. kartviziti degistirdik.
daha cok calistik. daha cok para kazandik.calistik.calistik.
gecmedi. "bir yerde bir eksik var" hissi, hala orada duruyordu.

bu sefer de "sevgilimiz olunca gececek" dedik.
"yalnizligimiz sona erince bu illetten kurtulacagiz." beklemeye basladik.
derken, biri cikti karsimiza. asik olduk. ve aninda baska biri olduk.
daha guclu, daha guzel, daha akilli biri. hesap cuzdanlari,
kartvizitler,hatta ilaclar bile boyle hissetmemizi saglamamisti.

sevgilimizin gozlerinde, daha once bize verilmemis kadar buyuk sevgi ve
hayranlik gorduk.
sevgilimizin gozlerinde tanri yi gorduk.
isigi gorduk. "tunelin ucundaki isik bu olmali" diye dusunduk "kurtulduk."
sonra bir gun, daha dun bize deli gibi asik olan insan cekip gidiverdi.

ya da artik eskisi gibi sevmedigini soyledi.
ya da baska birine asik oldugunu soyledi.
ya da daha kotusu, baska birine asik oldu ama soylemedi.
telefonu acmamasindan, elimizi tutmamasindan, sevismemesine bahane bulmak
zorunda kalmamak icin biz uyuduktan sonra yataga gelmesinden anladik, bir
terslik oldugunu.....

belki de sevmekten vazgecen veya terk eden sevgilimiz degildi, bizdik.

fark etmez.

sonucta ask bitti.

simdi her yer bombos. simdi tekrar yalniziz. basladigimiz yere donduk.
yillarca ugrastik, eksigin ne oldugunu bulamadik.
halbuki her seyi denedik, her yere baktik.

oyle mi?

bakmadigimiz bir yer kaldi. icimize bakmadik.
eksik parcayi disarda aradik ama icimizde sakli olabilecegini akil etmedik.
birilerini sevdik, birileri bizi sevsin diye ugrastik ama kendimizi sevmedik.
sasiracak bir sey yok, tabi ki sevmedik.

kendimizi sevsek bu kadar kosturur muyduk?

canimiz yanmasin diye duvarlarin ardina saklanir miydik?

kendimizi bos sanip doldurmaya ugrasir miydik?

terk edilmekten korkar miydik?

asil eksiklik, eksik oldugumuzu dusunmekti.
asil eksiklik, careyi baskasinda aramakti.
hayatin matematigi farkli; iki yarimi toplayinca bir etmiyor.

insan tek basina mutsuzsa baska biriyle de mutlu olamiyor.
herkes beni sevsin" diye ugrasinca kimse gercekten sevmiyor, herkes
sevgisine sart koyuyor, sinir koyuyor.
oysa "kendime duydugum sevgi bana yeter" diye dusununce, kendimizi oldugumuz
gibi kabullenince yarim tamamlaniyor.
her sey bir oluyor.
iste o zaman perde aralaniyor. aci diniyor.
iste o zaman baska bir iyle bir
araya gelerek, hesabin kitabin,
korkunun kayginin
hüküm sürdügü sahte bir sevgi yerine, gercek bir sevgi yaratilabiliyor.

Böcüğümm Aşka geldi Hadi bakalım :))