fiogf49gjkf0d 
Gözlerinde Bir Melek Gördüm
Hiç, herseyin anlamsiz geldigi bir an yasadiniz mi? Sanki umutsuz gibi
hissedersiniz kendinizi. Sadece bir an, gördügünüz bir tek sey yüzünden. O
birkaç saniyede tüm dostlariniz sizden çok uzakta olur. Sanki koskoca
evrenin varoldugu bile meçhuldur o an. Gördügünüz sey her ne ise, sizi sarar
ve yokluga mahkum eder. Yarin yoktur, sonra yoktur, sadece o saniye, sadece
o sey...ve siz... Anilariniz paramparçadir. Geçmis ve gelecek tamamen
önünüzdedir. Yapmaniz gereken her ne ise simdi yapmalisinizdir. Yoksa çok
geç kalacaksiniz. Bunun farkinda olmak bile sizi ölümün arkasina geçirir...
Ve evet ellerinize güç dolar. Sarsilirsiniz, sarsilirsiniz ve tekrar
sarsilirsiniz. Ölümün bogazina kollarinizi dolayip onu ebedi uykusuna
yollayabilirsiniz artik. Çünkü siz herseyi görmüssünüzdür. Cennet ve
cehennemden çok daha ötesini...
Konustugumuz seyler iyice saçmasapan olmaya baslamisti. Konudan konuya
atlamistik ve simdi de salincaklarin aslinda çocuklara yakisip
yakismadigindan bahsediyorduk. Tamam biliyorum, gayet mantiksiz geliyor
kulaga, fakat bir görseydiniz halimizi, sanki çok ciddi bir seylerden
bahsediyoruz sanirdiniz. Hararetli konusmamizi bölmek pahasina ayaga
kalktim. Ben tuvalete gidiyorum diyecektim. Ayaga kalktigimi görünce sustu
bir anda. Gözgöze geldik o an. Durdum...
Kipirdayamiyordum. Gözlerine bakakalmistim. Orada birseyler vardi.
Gözlerinde birseyler hareket ediyordu... Sirilsiklam oldum hemencecik. Ter
içinde, bakmaya devam ediyordum. Onun gözlerinde birsey disari çikmak için
çirpiniyordu...
Kenara atilmis bir pardüsünün anlamsiz sekline benziyordu gördügüm sey.
Ilk aklima gelen beyaz bir pardüsü olmustu, sebebini bilmiyorum. Sonra
hareket ettigini gördüm. O beyaz biçimsiz sekil dogruldu. Sanki az önce
yerde yatan bir insan vardi ve simdi ayaga kalkiyordu yavas yavas. Sirti
bana dönüktü. Fakat bir gariplik vardi. Evet... Kollari... Kollari yoktu
sanki. Baska bir sey vardi kollarinin olmasi gerektigi yerde. Binbir
parçadan olusan bir yelpaze gibi birsey. O beyaz seyin kollari yoktu evet.
Onun kanatlari vardi! Her kusun kiskanabilecegi bembeyaz kanatlari vardi.
Hala bana sirti dönüktü ve kanatlarini çirpmaya basladi. Her açildiginda o
kanatlar, etrafa sanki binbir renk dagiliyordu. Kapkaranlik hissettim
kendimi o beyazligin içerisinde...
Ve döndü bana dogru kanatli ilah. Hüzün, ask ve dogallik içime doldu.
Çünkü gördügüm sey bir melekti. Her noktasi ölümsüzdü. Her hareketi dogaldi.
Dogal dedigim seyleri düsündüm o anda. Ben hiç dogal bir sey görmemisim, onu
anladim. Dogallik, nefes alip vermekten daha derin, daha anlamliydi. Insanin
içine girip oradan çikmayan bir seydi dogallik...
|
Akşama Burdaysan konuşalım bii...
