GÜLE HASRET

KARŞIMDA BULDUM

Bir kuru yaprak oldum rüzgârla savruldum.
Duman oldum, bulut oldum savruldum
Ben inan bendeki bu aşkı sende buldum.
Beni sardığın kollarınla mutlu oldum.
Yalnızlığımı ben hep seninle unuttum
Seni ararken inan ben karşımda buldum.

Seni gördüğüm zaman ışığı tuttum
Geceleri rüyamda seni yanımda uyuttum
Korkuları artık ben kendimden kovdum
Uzak yollarını iplerle bağlar oldum
Hasretini, özlemini ben çeker oldum
Seni ararken inan ben karşımda buldum.

Hayallerinle ben bu gönlümü avuttum
Kalbimdeki aşk ateşini alevinle doldurdum
Sıcaklığını bu masum tenimde duydum
Ellerin ellerimde gözlerinin içinde kayboldum
Sensizliğin acısını ben hayallerinle kovdum
Seni ararken inan ben karşımda buldum

Çekilmez dedikleri sevdayı gönlüme koydum.
Karadır yazgıları demelerini de unuttum
Söylenen boş sözlerden ben artık koptum
Ağlayan gözlerimi de ben güldürür oldum.
Senin varlığınla kışımı bahara döndürdüm.
Seni ararken inan ben karşımda buldum

Bir mecnun olup da seyyah eğler oldum
Çıktımda dağları aşkım için dolanır oldum
Pınarlardan akan saf sularla inan doydum
Ceylanlarla pınar başlarında arkadaş oldum
Kalbime adını ise aşkınla yazarak koydum
Seni ararken inan ben karşımda buldum

 Ben Susarken De Sevdim Seni...

Kılıca kesti kalem
Ve dokundu bazı yüreklere …
Haddi aştı aşk,
Uçurumlar eklendi uçsuzluğumuza …
Ceplerinde taşıdığın çakıl taşları kadardı oysa,
aşka dair korkuların …
Ben sana bir adım geldikçe,
Sen hep bir adım kaçtın kendine …
İşte hüznümün çıplak resmi gözlerinde,
Üşümüşsün yine,
Aynadaki suretin oyunlar oynuyor sana
İçindeki seni buldurmamak için …
Özlediysen sus,
Çünkü ben susarken de sevdim seni …



Olmazlarla çıktığımız her yolda
Hiçler yuva kurdu ellerimize,
Zamana çaldırdığın öykümüzde
Yarım kalıp susmayı seçtin …
İtildiğim kuyulara
Kendimce bir düşmekti istediğim …
Beni şehirlerce uzağına ittin;
Şimdiyse girdaplarıma düşüyorsun kendince,
Bir itenin bile yok …
Çünkü ittiğin hep bendim,
Düştün mü, öyleyse sus;
Çünkü ben susarken de sevdim seni …

Diz kanamalı çocukluğunun
acılarından renksiz belki
bu aşkın acı rengi …
Ve kanamadan da acıtabiliyor canını …
Biliyorum,
Geceleri gündüzleri için ayakta bu kentin,
Bense İstanbul’um için fatih …
şehrin bütün giriş çıkışlarında bekletirken
eylül kaçağı gözlerini,
Elasını sildiğimi sanıyorsun yüreğimden …
Yağmurlara ıslattığın hüznüne bir veda uyduruyorum,
Eksik şairliğimin titrek cümlelerinde …
‘’ Bir dönüş için kaç gidiş gerek ‘’ bakma artık gözlerime,
Ceplerimde üç gidiş susmuş,
dönüyorum ... sus ve bekle;
çünkü ben susarken de sevdim seni ...

[ Bu şehri sensizlik süpürür akşamüstleri… ]

Şimdi…
Bu şehri sensizlik süpürür akşamüstleri…
Ve ruhumu afili bir sen zapteder esmer.
...
Gözünden düştüğümden beri kırık kolum kanadım…
Şarkılar tat vermiyor artık.
Uykularımın uykusu kaçtı.
Bir serseri olsam sorun değildi belki !
Umursamazdım…
Ağlamazdım…
Ve dökülmezdim kendi yırtık cebimden paçalarıma.

Zordur zor bir sevdanın içinde keşkelerle yaşamak.
Ve acıtır canını sonbahar.
Hüznün sevdayı tetiklediğine bakma be esmer…
Gerektiğinde işinin ehli ve son model bir kiralık katil de olabilir bir mevsim.
Ve dokunabilir tetiğe rüzgârıyla.

Yalnızlık esmer !..
Aklımı tam da o getirdi başıma…
Tam da onun etkisiyle etkisiz kaldım.

Ve içim eksik !
Gönlüm göğsümde olmadıkça çarpmıyor yüreğim.
Değişmiyor mevsimler artık,
Geçmiyor zaman.
İçimdeki o küçük çocuk sütten kesildi sanki..
Sanki dünya bile dönmüyor şimdi.
Tek bir yıldız kalmadı geceye ait. 
-ki bir zamanlar pembe bir siluet belirirdi semalarda..
…Belirirdi…
Ve usul usul fısıldardı “gülümse” diye…

Sıkışıyor yüreğim esmer !
Nefes almak yaşamaktan bile daha zor olmaya başladı.
…
Ey gece…
Eyy kadim dostum gökkuşağı…
Onlar bile gitti.
Rengârenk hayatım eski bir fotoğraf kadar eskidi şimdi... 
Yüzümdeki bütün sene kayıtları sanki birer falçata izi…

Bittim be esmer !..

Artık…
Bu şehri yalnızlık süpürür akşamüstleri…
Ve ruhumu afili bir sen zapteder.
 
Mutsuzluğu miras bıraktın…
Mutlu ol esmer.