fiogf49gjkf0d 
Çocuktuk, bir dediğimiz iki edilmedi.. ne istediysek oldu… dünya etrafımızda döndü,
...ya çocuk diyeydik, ya da gerçekten bazıları için değerli...
..şımartıldık...
ailenin en küçüğü olmaktan hep nefret ettik.. her zaman kötü olmadığını öğrendik.. bakkala gitmek gerektiğinde adımız her defasında tekrarlansa da, isteklerimiz hep “Değerliydi..”
...küçüktük.. her şeyimiz olsun istendi...
..yokluk nedir bilemedik....
Etrafımızda insanlar pervane oldu.. hiç yalnız kalamadık, hayatı öğrenemedik.. büyüyünce ne yapacaktık, her düştüğümüzde onlar mı elimizden tutacaktı?
...çekip gittiler, öğrendik...
Büyüdük adam olduk.. sevdik, sevildik.. kimisi sırtımızdan vurdu.. kimisi yüreğimize hüküm koydu...
Gönülden sevdik, bir seveni on sevelim dedik.. bir bıçağa on bıçak çekelim...
Değer bilen de oldu... bilmeyen de...
Anladık...;
Sevdiğin kadar da sevilmiyorsun...
Öğrendik...;
Kimseye hakkettiğinden fazla değer verilmeyecekti...
Gördük...;
..hint kumaşı da bulunuyordu....
Uzun..;
sevgilerimiz ve mutluluğumuz uzun sürsün istedik..
İnce..;
biz de insandık, bizim de yüreğimiz vardı.. alıngandık, çabuk kırılırdı sevdiğimize... dikkat edilsin istedik...
Fasulye..;
kendimizi nimetten saydık... mutlu olan varsa sayemizdeydi, üzülen varsa sayemizde... her şeyin sebebi kendimizi bildik...
Gördük ki...;
“...kendimizi bi halt zannettik...”
...pamuk ipliğine bağlıdır her şey, güven gibi..
böyle düşünüp böyle hareket etmeli...
Seviyorsan, sevdiğini kaybetmekten korkmalı...
Seviliyorsan kendini şanslı saymalı, değer bilmeli...
Yalnızsan, aşkı aramamalı... o seni bulmalı... bulunca da sahip çıkmalı..
Evliysen ve çok mutluysan, ne yalana, ne gizeme, ne de ihanete yer vermeli... öyle ki, baş tacı yapmalı...
..biz böyle gördük... biz böyle fasulye olduk...
Belki de bu yüzden...
“...kendimizi bi halt zannettik...”
İnsan yumurta misali, çıt diye kırılıveriyor...
Alişan Yılmaz |
