fiogf49gjkf0d fiogf49gjkf0d KARDELENLER UMUT KOKAR...
Kışın, o soğukta, yokluklar içinde, karlar arasında bir çiçek belirir.Issızlık ve sessizlik içinde, hem zarif hem de dimdik...
Yılmayan ve korkmayan ama yüreği yanıklara merhem olan bir çiçek...
Adı kardelen...
Karların arasında süzüle çıkan bir bahar müjdecisi...
Kardelen...
Karları delerek gelen...Yüreklere su serpen...gönüllere ümit eken...Adı umut kokan...
Kokusu bahar olan...
Bahara meftun olan...Onu görenler bilirler ki bahar gelecek...
Alımıyla çalımıyla, edasıyla nazıyla,
sevdasıyla sazıyla bahar gelecek...
Çok fazla yaşamıyacağını bilir kardelen...
Baharı göremeyeceğini de...Vazifesi baharı müjdelemektir...
Nasıl her gecenin bir gündüzü var, aynen öyle de her kışın da baharı vardır der...
Baharı müjdeler ve o güzellikleri görmeden gider...
Kardelenler kendilerini düşünmezler...Baharı ateşler öyle giderler...
Yaşama arzusuyla gekmemiştir onlar yeryüzüne...
çünkü bilirler ki zemin buna müsait değildir...Ümit tomurcuğudur onlar...
Yürekleri ümitlendirir, gönülleri heyecanladırır,
kıvılcımı çakar ve sessizce giderler...Bunun adı canını ortaya koymaktır...
Bunun adı fedakarlıktır...
İnsanlar içindede kardelen misali insanlar vardır...
Dayanıp darılmayan, azmedip yılmayan ve hele ümitsizliğe asla kapılmayan fedakar insanlar...
Onaların derdi tasası insanlıktır...
Kardelen gibi yükseklerde yaşar, ıssızlığı ve sessizliği severler...
Severler, çünkü bulundukları yer zirvedir ve kimsesizdir...
Korkmazlar hiç bir zaman, dimdik ayakta dururlar...
Ne kar aman verir, ne dağ diz çöker önlerinde ama onlar sevdalarını haykırırlar...
Yaşatmak için yaşar, yaşamak için ölürler..
Kardelen gibi fedakardır onlar... |
