İstanbul Yoktu Sen Olmasaydın - ChatCity

sohbet, okey, tavla, chat

3 Mayıs 2024, Cuma 08:32

ChatCity Forum
Chatcity Forumlarında mesaj yazmadan önce Forum Kurallarını mutlaka okuyunuz...

En İyiler Son Eklenenler

CC-Forum> Kültür Sanat Hobiler > Şiir sevenler
	İstanbul Yoktu Sen Olmasaydın


prangaxxx Mesaj Gönder Forum Mesajları Forum Başlıkları	12.Eyl.2009 Cmt 22:31:52 İstanbul Yoktu Sen Olmasaydın
	Ben nice İstanbul’lular gördüm sana gelinceye kadar Kirli paçavralara benzerdi insanları Dostluktan, vefadan yoksun. Bölünmüş, dağılmış, parçalanmış Ve herbiri kendi ağırlığıyla ezilmiş, yorgun. Yüzümde dolaşan birer iğrenç böcekti gözleri Bir tutsam Yapışır kalırdı ellerime en çirkin yerleri Evlerinde bulduğum yalnızlık Sokaklarında bulduğum upuzun bir kahırdı. Günler boyunca Bir başka karanlık gelirdi Karanlığın biri kaybolunca Güneşler doğardı görmezdim. Bir ses durmadan ölüme çağırırdı beni Bilmezdim bu şehirde senin yaşadığını. Bilmezdim... Zindandı bütün meyhaneler Duvarlar karaydı Köhne bir bizans eskisiydi İstanbul sensiz. Semt semt bir ağır yorgunluktu Sürekli bir aldanıştı sokak sokak Benden en uzak sevgilerde yaşadım yıllarca O büyük yalanlarda yaşadım. Senden habersiz bir ölü gibi Senden uzak zamanlarda yaşadım. Mabetler yıkıldı içimde Umutlar hayaller yıkıldı Bir gün bütün İstanbul yıkıldı. Sokaklar kaydı ayaklarımın altında Gün oldu kalabalık meydanlarında inançlarım yıkıldı Gün oldu Gözlerime çiviler çakıldı merhametsiz. Toz toz oldum, duman duman oldum Aldığını geri vermedi yıllar Yitirdim kendimi bu rezil şehirde Seni buluncaya kadar. Eskiden bir lale hatırlardım Yada mavi mavi bir deniz İstanbul denince Serin rüzgarlar okşardı saçlarımı Rıhtımlar balık balık kokardı. Ne zaman Yumsam gözlerimi bir gemi kalkardı. Vapur düdükleri durmadan öterdi. Eskiden bir İstanbul vardı bilmediğim Bana yeterdi. Sonra kaç yıl yaralı bir hayvan gibi Gezdim sokaklarında Sonra kaç yıl bir sevgi aradım İstanbul’u aradım. Belki de seni aradım bilmeden Ayaklarımın dibinde denizler can çekişti Şehirler parçalandı Bir çağ öldü gözlerimin önünde Benim en güzel çağım öldü. Bizi topraktan yarattılar Gel gör ki... Bu şehirde Benim toprağım öldü. Seni aradım bu şehirde yıllarca Yana yakıla seni.. Sen kimdin, sen neredeydin kimbilir. Hep böyle sensizmiydi bu şehir. Bu şehir İstanbul’muydu ? Öyleyse sensiz yaşanmazdı bu şehirde Gemiler demir almazdı Trenler işlemezdi Sen olmasaydın Bir ömür bitip Yepyeni bir ömür başlamazdı içimde Bahar gelmezdi Ağaçlar çiçek açmazdı Seni bulmasaydım Ve ben yoktum İstanbul yoktu Sen olmasaydın. Ümit Yaşar Oğuzcan cok onceleri bu forumda bu siiri paylasmistim ama insanlar degissede bu siirin ZAMANI GECMEZ diyerek yeniden paylasiyorum

HurremSuItaan Mesaj Gönder Forum Mesajları Forum Başlıkları	12.Eyl.2009 Cmt 23:19:12
	Bir adam hatırlıyorum arkadan vuran loş neon ışıklarında Elinde kalan birkaç nefeslik sigarasıyla, Ve bir kadeh rakı, sade peynir tadıyla Yüzünde çocukluktan kalan muzip bir gülüş, belli belirsiz Bir adam hatırlıyorum, kıvrılan saçlarında dost hasreti. Uzaklardan, öylesine bir adam... Yüzünde bir bilgenin dinginliği, Sigarasından sararmış parmaklarını hayal ettiğim... Bir adam hatırlıyorum... Öfkesiyle pişirip, Azar azar tattıran sevgisini, İstanbul kadar yakın, İstanbul kadar uzak duran Bir adam hatırlıyorum, nasır tuttukça yüreği dost olan... Uzaklardan, öylesine bir adam.

MaTiLdAs81 Mesaj Gönder Forum Mesajları Forum Başlıkları	12.Eyl.2009 Cmt 23:23:36
	İSTANBUL RÜYÂLARIMIN / EFSUNKÂR ŞEHRİYDİ a- Yıl bin dokuz yüz yetmiş altı; eylülün on ikisiydi takvim On yediydi yaşım, henüz bıyıklarım terlememişti Şehr-i İstanbul’un / ıtır kokan kapısından girmiştim Ayaklarım usul usul değmişti, Arnavut kaldırımlarına Sarmıştı yüreğimi, acı denizlerin yosun kokusu Gökler ağlamaya durmuştu, damlalar kan-kısrak düşerken Dağılmıştı martılar / som beyaz / ürkek ürkek tedirgin Marmara’nın üstünden dumanlar ağmıştı / sular mı yanmıştı / Gökyüzü bahçelerinden çavlan çavlan sular inmişti Doğumuna ermişti gök-sular / vâveylâlar sinmişti Son demindeydi yağmur, suların hüznü tükenmişti Şebnemliydi ağaçlar, hercai çiçekler, hâki çimenler Eleğim sağma mı? Yarım ay / İstanbul’un üstündeydi Işıl ışıldı her taraf; gök mavi, yeryüzü maviydi Görmüştüm İstanbul’u / İstanbul güzellikler behriydi İstanbul / İstanbul; rüyâlarımın efsunkâr şehriydi Uçsuz hayâllerle gelmiştim, pür telaş heyecanlarla Delitay düşüncelerim / rüyâlarım sığmamıştı kabına Sevinçliydim, neşeliydim, vuslata eren âşıklar gibi İşte kucak kucağaydım, İstanbul’la / dibâce-i aşkımla / Baş başaydım nihâyet, aşkından vurgunlar yediğim Nârına, hârına düştüğüm onulmayan sevdamla Aydınlık ufukların perçeminden tutmaktı işim Uğurlarken babam:yol vaktinde; “oku oğul” demişti Okumak, adam olmaktı; pencereler açmaktı uzaklara Iraklardan, gün aşırı yollardan buralara gelişim Oysa gelişimin ilk gününde düşmüştüm bir anafora Çevrilip, İstiklâl Caddesinde çekilmiştim sorguya İki yakamda iki el; “Kimsin / nesin? ” soruları içinde Daha ilk günde bulaşmıştım, katranlar karası bir yaraya Paylaşılmayan, bölüşülmeyen neydi yurdun üstünde Hepimiz bu ülkenin çocukları değil miydik öz / Bu telaş neydi; bu hışım, bu kin, bu heyecan Vermemiş miydik yoksa, yaratana elest bezminde söz Kılıçları kim çıkartmıştı kınından / kanlara bulanan / Kimler biletmişti bıçakları, İsmailleri kesmeye Kimler düşürmüştü anaların bağrına lime lime köz Ve ne içindi izbe sokaklarda kara kara kurşunlar / Kardeşliğe sıkılan / b- / İstanbul eski İstanbul değildi / Dinlediğim...

MaTiLdAs81 Mesaj Gönder Forum Mesajları Forum Başlıkları	12.Eyl.2009 Cmt 23:25:17
	Çağ açılıp Fatih’le, çağ kapanan zamandan Bugünlere ne geldi, neler geçti sayılmaz Yıkılsa da konaklar, bozulsa da kasırlar İstanbul’un seyrine, gözler ile doyulmaz Yedi tepe üstünden, baksa insan kuş seyri Esrik olur bir güzel, kolay kolay ayılmaz Lâkin acı, boğazda, Frenk ritmi çalınır Dünde kalan mûsîki, tambur sesi duyulmaz Çağ açılıp Fatih’le, çağ kapanan zamandan Durur hâlâ kıyılar, eski püskü kasırlar Üç-beş kasır kalmışsa, ataşlara atılır Unutulur tarihi, inci nakış emeği Mezatlığa çekilir, haraç mezat satılır Dünde kalır hâtıra, sandal keyfi yok olur Sandalların sefâsı, şuh yatlara katılır Ama çıkar yine de, kadre kıymet verenler Tarih kokan değerler, el üstünde tutulur Durur hâlâ kıyılar, eski püskü kasırlar Üsküdar’da yağmur var, beyaz setre gömlek yok Eski günler berceste, vefâ yitmiş derilmez Direklerin arası, yeksan olmuş yerinden Orta direk oyunlar, Dümbüllüler görülmez Baş köşede yetmeler, hem makamsız, usulsüz Hafız Burhan, Areller; Yavaşçalar sorulmaz Şiir yorgun, aşk ölü; makam kayıp nerdeyse Merhem gerek yaraya, yara büyük sarılmaz Üsküdar’da yağmur var, beyaz setre gömlek yok Pike yapan martılar, Marmara’ya değerken Koç sürüsü dalgalar, birbiriyle çarpışır Kum saati zamanda, kıyı süsü fenerler Denizciye göz eder, gözlerini kırpışır Mavna, sandal, takalar, mazilerde kalsa da Heybeli’ye, Göksu’ya; eski günler yakışır Şuh limanlar doğarken, “marinası” içinde Cam kırığı kumcuklar, yara bere takışır Pike yapan martılar, Marmara’ya değerken İstanbul! Ey İstanbul! Yüreğimin gül şehri Mehlikâmsın yürekte, Dilrubamsın sen benim Âşığınım en kavi, en kasvetli dönemden Vazgeçemem sevdamsın, içim dışım sen benim Hasretine düşsem de, çoğu zaman ırakta Dayansam da elliye, gençlik yaşım sen benim İşte yazdım sevdana, beyazından dilekçe Yiğitiyim aşkının, dikçe başım sen benim İstanbul! Ey İstanbul! Yüreğimin gül şehri