Sorgulamak, düşünebilme yeteneği olan beyinlere has, bir özelliktir!. Ancak bilinmeli ki, sorgulamak zeki insanlarda da olur… Sorgulamanın sonuçlarını değerlendirebilmek ise akıllı insanın başarabileceği bir iştir…
Sorulmayan sorunun cevabı olan, ilim ele geçmez!. İlim, soranın hakkıdır!.
Cevabın getireceği ilimden, ebeden mahrum kalır, sorgulamayan!.
Öyle ise düşünen insanın ilk vasfı, sorgulamak, araştırmaktır!.
Özellikle, ölümötesi sonsuz hayatta işine yarayacak şeyleri… Zira, yalnızca dünya yaşamında geçerli olan ilim, öteboyutta hiç bir işe yaramayacak; sonuçta burada günümüzü hoşça israf etmekten başka bir şey elimize geçmeyecektir.
Nakle, sorgulamadan körü körüne taklide dayanan Din anlayışı; akla mantığa, ilme ve tefekküre dayanan Din anlayışına her zaman kemiyyette ağır basmıştır!. Çoğunluk, kolaya kaçmış; "beni düşündürme, ne yapacaksam onu söyle yapayım", anlayışı içinde; kendilerine düşünceden yoksun mahluk muamelesi yapan önderler, âlimler çevresinde toplanmışlardır… Çünkü, insan topluluğu içinde, insanlıklarının liyâkatini, yaşayanlar fevkalade azınlıktadır.
Bütün bu gerçeklere karşın da, gene aynı topluluk, inkar ettikleri sorgulama gerçeğinden hareketle bir yerlere gelen erenlerin, Evliyânın, gerçek Din ilmini elde etmiş olanların çevrelerinde toplanmaktan geri kalmamışlardır asalak olarak!.. Çünkü fıtratları, ötesine elvermemektedir!.
Biline ki…
Sorgulayıp, tefekkür edip buna rağmen gerçeği bulamaması dolayısıyla hata eden; beynini çalıştırmayıp taklitle isabet edenden daha değerlidir!.. Zira birincisi, öte boyutta ruhuna yüklediği sorgulama, araştırma, yeni yeni şeyler keşfetme özelliğiyle sonsuzluğun sonsuz güzelliklerine kanat açarken; ikincisi, eline geçenle Cennet`ini yaşayacaktır, diğerine göre son derece kısıtlı olanaklar içinde!. Cennet`e girmek ise, daha önce de değindiğimiz gibi, kişinin ameline değil; yaratılışındaki takdire bağlıdır!.
İlmin, irfânın, idrakın gereğini mi hissedip yaşıyoruz; yoksa onların dedikodusuyla ömür tüketip, taklidiyle mi oyalanıyoruz?
Öğrendiğiniz her bir bilgi, sizin düşünce ve günlük yaşamınıza yeni güzellikler eklemiyorsa; farkedelim ki kendimizi aldatmaktan başka bir şey yapmıyoruz!. Diğerlerinden daha bir seviyeli dedikoduyla kendimizi farklı görmenin avuntusu içinde tükeniyoruz!.
Sorgulamak ve tefekkür etmek suretiyle insanlığınızın şerefini yaşamak istiyorsanız önce şuna karar veriniz;
Dinin gereği olan uygulamaları, YUKARDAKİNİN gözüne girip, ondan bir şeyler koparmak için mi uygulayacağım; yoksa, yediğim balın eserinin vücudumda açığa çıkarak bana daha yararlı işler yapma olanağı sağlaması gibi; Dinin teklif ettiklerini tatbik ederek, geleceğimi kendi ellerimle yaptıklarımla mı şekillendireceğim?
Eğer doğru olan ikincisi diyebiliyorsanız ve hala da bu konuda gerekeni yapmıyorsanız; ne kadar akıllı olabilirsiniz bunu sorgulamakla işe başlayın!.
“Kimsenin kimseye fayda vermeyeceği zorlu bir süreçten” bahsedilirken siz hala falanca ya da filancanın yanında görülmek beni kurtarır zannı hayaliyle yaşıyorsanız gerekenleri uygulamaksızın; kesinlikle bilin ki vay halinize!
“Eğer benim bildiklerimi bilseydiniz, rahat yataklarınızda yatamaz, Allah Allah diyerek dağlara kaçardınız” diyen Allah Rasulü; acaba, algıladığı sistemin hangi gerçeği dolayısıyla bunu söylüyordu, yalnızca para kazanıp keyif çatmak için yaşayan bizlere?…
Elindekileri insanlarla paylaşmayı önerip; yalan, dedikodu, gıybet, kumar, içki, zina gibi şeylerin yapılmamasını teklif eden Allah Rasulü niye bunlarla yetinmeyip; salat, oruç, hac gibi çalışmaları tebliğ etmişti?
Namaz nedir diye sorun çevrenizdekilere… Yüzde doksanbeşi tanrıya tapınma olarak anlatacaktır… Bedensel bir faaliyettir!.. Huzurûna çıkmaktır!. Önünde secde ederek tanrının büyük lüğünü kabul etmektir; diyeceklerdir…
Salat, yöneliştir!… Bâtının ve hakikatın olup, özünden Zahir olanı hissedip, bunun sonuçlarını yaşamaktır!… O’nun indinde hiçliğini, yok olduğunu yaşamakla başlayıp; kıyâmda, kendini dillendirişinin; rükûda, kudretinin önünde yaratılmışın kulluk etmekten başka şansı olmadığını açığa çıkarmasının; secdede, “lillahil vâhidil kahhar” hükmünün eserini ortaya koyuşunun yaşanışıdır!.. Ve bu salât, mi’râc ‘ın kapısını açar mümine!… Yukarıdaki tefekkürsüz şeklî tapınmaya verilen isim ise namazdır!..
İman ve gereği fiillerle Cennet`e, düşünsel arınmayla “Allah”a erersin; takdirindeki kadarıyla… Tefekkürsüz, sorgulamasız “Allah”a ermiş tek bir fert yoktur, buna Allah Rasulü de dahil!.
Fatiha’sız salât olmaz, çünkü yönelişin anahtarı odur!.. Onun anlamının tefekkürüyle başlar “Allah”a yöneliş!… Anlamını tefekkür etmeden ister Arapça oku, ister Türkçe, yalnızca papağan gibi tekrarlamış olursun; “bal”, “bal” deyip, midesi “bal”dan mahrum, bedeni onun lezzet ve enerjisini tatmamış anlayışı sınırlı gibi!.. Sana “bal”ı öğretmişler ki, alıp yiyerek değerlendiresin, diye!.
Dünyada bırakıp gideceği para ve malı elde etmek için, tüm gününü meşru ya da gayrımeşru işler peşinde koşturarak tüketmesini bilecek kadar akıllı olduğunu iddia eden insan, kendi derûnundaki pahasız hazineyi ele geçirmek için hala gayrete gelmiyorsa, koyverin gitsin!… Bu dünyada nice kurbanlar kesiliyor da kimsenin gıkı çıkmıyor!… “Biri daha gitti” derler, ne olacak!.
Evet dostum, sorgulamanın daha başında bunlar var…
Daha sonrası mı?…
Kur’ân-ı Kerim’i, “ruhu”yla “OKU”maktan sözetmiştik; insanın bir fizik bedeni bir de rûh bedeni var türünden bir “mushafın ruhundan” söz ettiğimizi sandılar!
Allah Rasûlü`nü “OKU”maktan sözettik; ve bu “OKU”ma ışığında getirdiklerini, açıkladıklarını değerlendirmenin isabetli ve gerçekçi olacağına işaret ettik, Rasûlullah ruhuyla bütünleşip hadis okumaktan dem vurdular!.
Oysa “sırrına” ve “hikmetine” ermek için Kur’ân’ın ve Allah Rasûlü’nün getirdiklerinin nedenini; bizim bunları hangi bakış açısıyla değerlendirmemiz gerektiğini, ciddi bir şekilde sorgulama ve araştırmamız gerekmez mi?..
Nereden; neden; nasıl gelmiş o uyarılar; ne amaçlanmış; bize ne fark ettirilmek isteniyor?
Sözü fazla uzatmayıp, öze gelelim… Îman edebiliyorsan, îman et ve hemen sorgulamaya başla ki hikmetine eresin!. Her yaptığını mutlaka neden yapıyorum diye düşünerek yapmaya çalış ki, taklitçi mahlûk türünden olmayasın!. İçgüdü ve duygularıyla yaşadı; “dayansın şimdi ehli kubûr”, demesinler!.
Nasibi olan, taklidi bırakıp, tahkike yönelir!.
Nasibi olmayan da, bu işin dedikodusuyla ömür tüketir!.
Selametle | 
