1980 sonrası başlayan gözaltı kayıpları furyası, bugün binleri aşmış durumda.
Her hafta devletin güvenlik güçlerinin baskı ve gözaltılarına rağmen Galatasaray`da kayıplarını gündeme getiren "cumartesi anneleri", bu kez "kaybettirilen" evlatları için 7 gün sürecek bir yürüyüşe başladılar.
_______________________________
“O kadın bekler...
O kadın oğlunun ona geri verilmesini bekler.
Aylar geçer, mevsimler...
O kadın bekler...
Dünya hep bildiğiniz dünyadır, herkesin delirdiği...
Kadının saçları beyazlar, ama hâlâ bekler... Değişen hiçbir şey yoktur, çocuklar analarından koparılıp alınır...
Kadın bekler...
Çocuğunun kendisine verilmesini...
Çoktan adam olacaktı diye mırıldanır belli belirsiz ve bekler...”
Demis Roussos’un “Elle Attend” şarkısı... Müziğini Sezen Aksu’nun “Beni Yak” parçasından hatırlayabilirsiniz. Sözler ise hatırlayabildiğim kadarıyla yukarıda. Bazıları şarkıyı oğlundan ayrı kalmak zorunda olan bir annenin dramı olarak yorumlar. Benim için ise o oğul, kayıp oğuldur. Onca derdin, onca acımasızlığın, onca savaşın ve gözaltının ortasında bir yerde kaybolanlardan biridir. Anne, oğlunun ona geri verilmesini bekler. Belki de sadece cesedinin peşindedir. Dinlerken tüyleriniz ürperir, içiniz soğur.
Bugün bir anne yürüyüşe başlayacak. İsmi Kadriye Ceylan... Kaybolan oğlu için uzun bir yola çıkacak. Galatasaray’dan Ankara’ya kadar 7 gün sürecek bir yürüyüşe katılacak. “Oğlumu gözaltına aldınız, kaybettiniz. Yıllardır arıyorum onu, başvurmadığım kimse kalmadı, söyleyecek sözüm de bitti” diyecek.
Bugün saat 12.30’da bir kadın, bir anne... Oğlunun ona geri verilmesi için yürüyecek Meclis’e doğru.
“Ne yaptınız, başına ne geldi? Öldü mü, gömüldü mü? Acı çekti mi?..” diye soracak belki de gözyaşının tükendiği gözlerini gözlerinize dikerek...
Bugün sadece o değil, bütün kayıp aileleri omuz omuza beraberce yola çıkacaklar. Bilgin, Ceylan, Gülünay, Kırbayır, Morsümbül, Ocak, Yaman, Yedigöl ailelerinin kadınları, anneleri “Çocuklarımızı geri verin” diyecekler. Madem sesimizi duyuramıyoruz, biz de yürürüz.
Yok ki elden gelen başka bir şey...
Böylesine bir çaresizlik var mı hayatta?
“Allah evlat acısı vermesin” cümlesinden daha ağır ne olabilir ki?
“Allah çocuğunuzu kayıp etmesin” cümlesi bence daha ağır.
Çocuğun akıbetini bilmemek, mezarını bile görememek, hep bir “acaba”yla yaşamak... Sabah uyandığında başlayan acının gece gözlerini kapayana kadar sürmesi. Olur ya, hani bir anlık gülümsemenin yarattığı suçluluk duygusu...
Bugün bir avuç kadın, anne, çocuklarının gençlik, çocukluk fotoğraflarını göğüslerine bastırmış şekilde İstanbul’dan Ankara’ya doğru yola çıkacaklar. Kalmadı başka çare, tükenmedi umutlar, bitmedi güçleri ama...
Ah bir de ilgilenen, seslerini gerçekten duyan, “Siz bizler için önemlisiniz, çocuklarınız da eşya değildi, candı, kandı, evlattı, önemsiyoruz, gelin beraber arayalım” diyen birileri olsa... Ah, birileri de çıkıp “Sizi anlıyoruz” dese...
Onlar, çocuklarının kendilerine verilmesini istiyorlar.
O anneler, evlatlarına ne olduğunu öğrenmek istiyorlar.
O kadınlar bekliyorlar ve bekleyecekler...
Unuturlar sanırsanız yanılırsınız... Bir anne asla unutmaz... Unutamaz...
Not: Yürüyüşe kayıp aileler adına yürüyecek başka aileler ve kurumlar da katılacak. Ayrıca İnsan Hakları Derneği İstanbul Şubesi de destek veriyor. Ben de fiziksel olarak yanlarında bulunamasam da, aklım onlarla kalsa da, “Buradayım, yanınızdayım, sizlerleyim” demek istiyorum.
Umarım bütün anneler destek verir.
Balçiçek Pamir
|
