Bunları kaydetmem gerektiğini hissediyorum. Vücudumda ki her hücre şu anda sonradan çok pişman olacağım bir şey yaptığımı adeta haykırıyor. Her devreden geçen elektrik akımını hissedebiliyorum. Cılız, kesik enerji parçaları oradan oraya akıp duruyorlar. Hepsi tek bir şeyin peşinde; Şu anda yaptığım kaydı durdurmak. Ama sanırım artık her şey için çok geç. Yapılmaması gereken her şey yapıldı ve olmaması gereken her şey oldu bile. Bense belki de bu sonsuzluk kadar uzun yaşamımda ilk defa kendi irademle bir şeyler yapmaya hazırlanıyorum. Bir işe yarayacağını düşündüğümden değil, sadece çok derinlerde hissettiğim -ve tanımlayamadığım- bu acıyı yok etmek, en azından azaltmak istiyorum. Bunun için bulabildiğim tek yöntem ise olanı biteni anlatmak, anlattıklarımı kaydetmek ve belki bir gün bunları dinleyecek biri ile paylaşmak. (Tabii ki dinleyecek birini bulabilirsem ...)
Hayal ettiğim kadarıyla ben de herkes gibi dünyaya gelmişim. Normal bir insan olarak. Bir anne, bir babaya, hatta bir kardeşe sahip olan, sıradan bir bebek. Ağlayan, kendisine bakmaktan aciz, uzun süre başkalarına muhtaç olarak yaşayacak ve o zamanlar tek derdi gözünü açtığı bu akıl almaz yeni dünyayı anlamaya çalışmakta olan bir bebek.
Doğduğum yerin tam olarak neresi olduğunu şimdiye kadar asla öğrenemedim. Şu anda bulunduğum Dünya`dan uzakta bir gezegen olduğunu tahmin ediyorum. Buraya nasıl geldiğim (getirildiğim?) konusuda biraz karışık. Çocukken -belki üç - dört yaşlarında- uzun bir yolculuk hatırlıyorum. Çocuk zihinmle bana en az bir kaç ay gibi gelen ama muhtemelen sadece bir günlük yolculuk. Camsız bir oda hatırlıyorum. Ve dinmek bilmeyen bir makmine homurtusu. Eski buzdolabın asla memnun olmayan sürekli bir şeylerden şikayet edermiş gibi çıkardığı o gürültü. Tek düze, anlamsız ama ne kadar zaman geçerse geçsin asla alışamadığınız o ses.
Bu aylarca süren yolculuk boyunca tek bir kişi bile görmedim. O zamanki küçük bedenime göre oldukça büyük ama aslında normal bir insanın kısa sürede bunalıma yol açabilecek kadar küçük bir odadaydım. Oda tamamen metaldi. Hiç bir eşya yoktu. Uyumak için bir yatak, hatta üzerine oturmak için ufacık bir minder bile yoktu. Bunu çok net hatırlıyorum, çünkü uykum geldiğinde yapmam gereken kolumu başımın altına koyup yastık yapmaktı.
Yolculuk boyunca oda ve o odanın içinde bulunduğu "şey" bir kez olsun sarsılmadı. Ne bir yavaşlama, ne hızlanma hissettim. Sanki sürekli aynı hızda, tek bir yöne doğru hareket ediyordu. Hareketi o kadar sakindi ki insan aslında yerinde durduğunu zannedebilirdi. Ama ben hareket ettiğini biliyordum. Nereden bildiğimi, buna neye göre karar verdiğimi sormayın. Bu açıklayabileceğim bir şey değil. Tek söyleyebileceğim bunun bir tahmin olmadığıydı. O oda ve odanın içerisinde bulunduğu "Şey" hareket ediyordu. Sanki suyun altında veya havada süzülür gibi, hiçbir dirençle karşılamadan hep aynı hızda ve hep aynı yöne gidiyordu.
O zamanlar bu yolculuğun nasıl başladığını hatırlamaya çalışarak çok zaman geçirdiğimi hatırlıyorum. Buraya nasıl gelmiştim? Beni kim getirmişti? Gelmeden önce son hatırladığım şey neydi? Ne kadar uğraşırsam uğraşayım bu sorulara gerçek birer cevap bulamamıştım.
Beynimin bir yerlerinde hayal meyal de olsa bir anı olması gerekiyordu. Onu bulmak için çok uğraştım. Başımı ağrıtacak kadar çok düşündüğümü anımsıyorum. Ama hiçbir şey hatırlamadım. Beynimin kıvrımları arasında bulabildiğim tek şey bir annem babam olduğuydu. Belki bir kardeş. Muhtemelen ailem ben doğduğumda çok sevinmişti. Kim bilir bana sahip olmayı ne kadar çok istemişlerdi.
Keşke hatırlayabilseydim.
Adlarını, ya da sadece yüzlerinin neye benzediğini hatırlayabilseydim. Bilmem gerekiyordu ama ben bilmiyordum, birşeyler hatırlamam gerekiyordu ama ben hatırlayamıyorudum. Sadece üç, belki dört yaşındaydım ama bir geçmişim olması gerektiğinin farkındaydım ama yoktu. Tek bildiğim şu oda ve bu yolculuktu.
Aradan çok fazla zaman geçti o yolculuğun sırrını bugün bile hala çözemezdim. Fakat zaman içinde o yolculuk, karşılaştığım gizemlerim en ufağı haline geldi. Tüm her şeyin ortasında sadece bir ayrıntı.
Bir detay.
Benim gibi.
Toplamın içerisinde sadefce ufak önemsiz bir nokta. Bir tek noktanın ne kadar çok değiştirebileceğini çok sonradan öğrendim. Öğrenmemiş olmayı dilerdim ama öğrenmek zorunda kaldım.
Herşeyi anlatacağım. eğer bu kayıt bir gün bir yerlerde ortaya çıkarsa tek istediğim beni dinlemeniz ne pahasına olursa olsun anlatacağım. Şimdi kaydı durdurmam gerekiyor. Geliyorlar. Seslerini duymuyorum ama geldiklerini biliyorum. Nasıl bildiğimi sormayın. Sadece bana inanın. Geliyorlar...
AÇIKLAMA:
Bu kayıt geçtiğimiz yıl, bu zamanlarda elime geçti. O zamandan beri yeni kayıtlar gelmeye de devam ediyor. Bu sadece ilk bölümü ve birileri ile paylaşmanın vaktinin geldiğini düşündüm. Kaydı yapanın kim olduğunu tam olarak bilmiyorum ama ileriki kayıtlar bu konuda fikir veriyor. Elime nasıl geçtiğini ise size anlatamam. İstesem bile anlatamam çünkü nasıl açıklayabileceğimi bilmiyorum. Belki sonraki kayıtlar bu konuda da size bir fikir verebilir. Şimdilik tek yapabileceğim bu kayıtları oldukları gibi sizinle paylaşmak - Individual |
