Buz gibi bir ekranda sıcak bir merhabaydın sen,
En gerçekten daha gerçektin.
Rotasını, klavyeye dokunan parmaklarımızın çizdiği yolculukta
aynı durakta karşılaştık biz.Sıcacık bir merhabaydın sen buz
bir ekranda.Yalnızdık ,yolu yok yalnızdık,bir şekilde yalnız.
Gerçek yaşam içindeki sanallığımızdan kaçıp,sanal yaşamdaki
gerçekliğe soyunmamışmıydık cebimizdeki yalnızlık ağırlaşınca.
Sonra çıplaklığımıza kelimelerimizi giyinmemişmiydik!
Açıp tüm gizlerimizin önünü,istediğimizce özgür,dilediğimizce
deli,yaşayamadığımızca çocuk,inandığımızca kendimiz,
nasıl aktık birbirimize zaman içinde, kol bulmuş nehirler gibi.
Söylenememiş biriktirdiklerimizi,kırılmış umutlarımızı,bedeli
ödenmiş vakitlerimizin bıraktığı fermanı,yitirdiklerimizi
sormadık mı ,anlatmadık mı birbirimize güvenerek!
En gülünmeyecek şeylere bile gülmedik mi çocuklar gibi bir
masalın içinde kahkahalarla ,haytaca,tüm günün ciddiliğini
fırlatıp bir kenara!
Olabildiğimizce özgür ,kırabildiğimizce rahat,umursamazca katı,
tüm öfkemizle,yığılan isyanlarımızın hırsını çıkarmadık mı
birbirimizden,başka bir hayattan toplayıp getirdiğimiz nefretlerimizle
sessiz harflerde avaz avaz bağırmadık mı!
Vurgulardaki samimiyete sığınıp ,bir dost göğsü hasretiyle
kelimelerimize yaslanmadık mı,sarılmadık mı birbirimize
soğuk gecelerin siyah yalnızlığında ,ağlamadık mı harf harf!...
Yağmuru yağdırdık birlikte,güneşi doğdurduk,ayrı mevsimlerde
aynı mevsimin soğuğunda üşüdük ,sıcağında ısındık,paylaştık biz.
Herhangi bir günün yorgun akşamında dudağımıza değmeyen
bir fincan kahvenin tadını bildik,birbirimizin sigarasını yaktık,
ayrı koltuklarda yanyana oturduk, paylaştık biz.
Dost ziyaretlerine gittik,alışveriş yaptık,saatleri durmuş
zamanlarda sokaklarda gezdik,bilmediğimiz şehirlerin uykusuz
evlerinde dünyanın uykusuz acılarını konuştuk sonra uyuduk,uyandık
birbirimize rüyalarımızı anlattık,
paylaştık biz.
En gerçekten daha gerçektik.
Kelimeler yetersiz kaldığında ekranı bir kağıt parçası gibi
buruşturup bir kenara atmayı,daha yakında olabilmeyi de istedik.
Ama...
