|
Biz çok güzel sevmeyi bilip de yalnız kalan insanlarız.
Belki de sevgimizi hak eden insanlar olmadığı için, yalnızız.
Biz mutsuz insanlarız. Mutsuz insanlar hep daha güzel sever, delicesine.
Çünkü mutsuz insanlar küçücük bir mutluluğun değerini bilir.
Değer bildiği için kaybederler.
Biz terk edilmiş insanlarız. Bu hep çok güzel sevmekten.
Biz unutulmuş insanlarız. Hep hatırladıklarımızdan.
Biz üzülmüş insanlarız be abi. Hep mutlu ettiğimizden.
Biz gece yatağında dönüp duran uyuyamayan insanlarız.
Çok can acısından, çok düşünmekten, hatayı kendimizde bulduğumuzdan.
Huzur bulamadığımızdan.
Biz acıyı iliklerimizde hissetmiş insanlarız. Balın tadını unuttuğumuzdan.
Biz yaşarken ölümü tatmış insanlarız. Yaşamayı en çok hak edip yaşayamadığımızdan.
Biz gerçek aşkı bilen insanlarız. Karşımızdakileri kendimiz sandığımızdan.
Karşımızdaki insanlar bi bok bilmeyen insanlar. Hep kazandıklarını sandıklarından... |
