ANNE
Olur, olmaz her şeye ağlayan `Anne` kocasının ölüm haberini aldığında evi
badana ediyordu... Elinde badana fırçası olduğu yere çöktü, kaldı...
Ağlamadı...
Konuşmadı da...
Günlerce konuşmadı...
Demiryolcu olan kocası bir tren kazasında ölmüş, beş çocukla dul kalmıştı.
Büyük kızı evliydi, bir sonraki kızı Hukuk Fakültesi`ne gidiyordu. 40, 50
bin nüfuslu
bir doğu kentinde kızını ta Ankara`lara, hukuk fakültesine göndermek kolay
bir is değildi o dönemde.
Hisim, akrabanın konu, komşunun fiskoslarına aldırmamış okumaya göndermişti
kızını...
Büyük oğlu lisede, ortanca oğlu ortaokulda, en küçük oğlu ise ilkokulda
okuyordu.
Çocukken gönderildiği Kuran Kursu`nda Arapça ve Osmanlıca öğrenmişti.
Türkçe okuyup, yazmayı çocukları ilkokula başladıktan sonra, onlara ders
çalıştırmak için öğrendi... Bu sayede tanıştı dış dünya ile.
Kocasının her aksam eve getirdiği gazeteleri okuyarak...
Akilliydi...
`Reis` derdi kocası ona...
Her türlü ev isinden başka tarla, bahçe isleri ile de o ilgilenirdi...
Buna rağmen çok severdi kocasını.
Hala da çok sever.
Arada bir rüyasında görür onu.
Gördüğü rüyayı unutmasın diye gecenin bir yarısı çocuklarını uyandırıp
anlatır...
Çocuklarını büyütüp, yetiştirmesi ise uzun hikaye...
Kocasının ölüm haberini aldıktan üç gün sonra ağzını ilk kez açtığında
söylediği ilk cümle `gideceğiz buradan` oldu.
Bu karara karsı çıkan hisim akrabaya `çocuklar` diyerek direndi. `Onların
okuması lazım.`
Tanıdık berberlerin, terzilerin, iyi niyetli `çırak alma` tekliflerini kulak
arkası etti.
O güne dek saygıda kusur etmediği kaynanasının `Orospu olmaya mi gidiyorsun
Ankara`ya` sözünü ise tınmadı bile.
Yıllar sonra `O da hakliydi` demişti. `Genç yasta yitirdiği tek oğlunun
yanisira bir de O`nun yadigarlarından, torunlarından ayrı düşmenin acısı ile
söyledi o sözü`.
Yapılırken kerpicini, harcını sırtında taşıdığı evini kiraya vererek, tası
tarağı toplayıp bir vagona yükledi. Çocukları ile beraber bir kompartımana
doluşup Ankara`ya gitti...
Bütün okullara yakın olmasına dikkat ederek bir ev kiraladı. Çocuklarını
yürüme mesafesindeki okullara kaydettirdi.
Okul tatillerinde memleketine gidip yıllık erzakını yaptı ama yine de zordu
hayat. Kira, okul masrafları ağır gelmeye başladı. Oğullarına kıyamıyordu
ama Abla`ya nazının geçecegini biliyordu. Fedakarlığı ondan istedi. Abla
hukuk öğrenimini bırakıp, demir yollarında ise girdi.
Çocuklar, ne yaşanılan hayatin zorluğunu fark etti, ne de babasızlığı. Hepsi
okudu. Büyük oğlu devletin açtığı sınavları kazanarak gittiği Almanya`dan
yedi yıl sonra doktorasını yaparak döndü. Kısa sürede profesör oldu. Ortanca
oğlunun küçüklüğünden bu yana merak sardığı tiyatrodan vazgeçmeyeceğini
anlayınca ancak bir üniversite bitirmesi ve daha da önemlisi yedek subay
olarak askerliğini yapması koşulu ile `tiyatrocu` olmasına izin verdi.
Şimdilerde o`nu sahnede, TV ekranlarında görüp, kocasının ölüm haberini
aldığı zaman tuttuğu gözyaşlarını esirgemiyor.
Söylemeyi unuttum.
O, yani `Anne` sadece mutluluk duyduğunda ye da duygulandığında ağlar...
Küçük oğlu da en büyük ağabeyin izinden giderek akademik kariyerini
tamamladı. Profesör oldu...
Yası bilinmiyor `Anne`nin.
En az 85`indedir diye tahminler yapılıyor. Belki de 90!..
Üç büyük ameliyat geçirdi. Tansiyonu ancak ilaçlarla dengede duruyor.
Romatizma ve yaslılık bir zamanlar tası sıksa suyunu çıkaracak kadar güçlü
olan adalelerini bitirip, tüketti. Yatağa bağlandı. Tekerlekli yürütecinin
yardımı ile tuvalete gidebiliyor ancak. Ve buna şükrediyor...
Her zaman ilgi duyduğu diş dünya ile tek bağlantısı katarakt ameliyatına
rağmen okumakta zorlandığı gazeteler. İşitme cihazı ise hiç ise yaramıyor.
Dudak okuyarak anlaşıyor etrafı ile...
Yine de mutlu.
Tek pişmanlığı son seçimlerde Ecevit`in partisine verdiği oy. Tek dileği ise
kimselere, özellikle de yatağa bağlandıktan sonra kendisine çiçekler gibi
bakan çileli kızına `Abla`ya daha fazla yük olmadan sessizce ölmek...
Ölüp cennete gitmek ve orada henüz otuz beş yasındayken yitirdiği kocası ile
buluşarak `Adam’ına; `çocuklarını vatana, millete hayırlı birer evlat olarak
yetiştirdiğini ve `kendilerini kurtardığı`` müjdesini vermek...
Anneler gününde `Annem` geldi aklıma...
Söyle ye da böyle Anadolu`daki yüz binlerce anne`ye olduğu kadar sizin de
annenize benzeyen kendi annem...
Ne desem bilmem ki!..
Ne desek!..
KENAN IŞIK
|
