ben kimi sevsem , önce kendini terkeder.. gözlerini saklar aynalara.ruhlarını o yalancı gumuşi yollara adar.sonra eğer başını utanır bataklıgından.kimliksiz kokulara satar tenini.yabancı uykulara uyanır,pisliklerını altın tepside sunan kargalara hayallerını satar. kanına kir bulaşmışken kendilerinden saklanır ruyalarını yolar onlar.. bir monfinllik dunyada kirlettikleri tum cicekleri kanı ile sulayıp sucu golgelerıne atar, arkalarına bakmadan cirkeefe uzanıp sıyah gozyasları dokerler.ben kimi sevsem önce kendini terkeder.ruhlarına benzeyen herseyı yokedip kendi bedenlerinde sahte naralar atarlar.gozbebeklerıne ölüm bile yabancı kalır onnların.baskalarının anılarını satarak maskeler alırlar.omaskelerın golgesınde asıl rol kolelikken sahıplenme krizlerinin ötesinde kralcılık oynarlar.içlerindeki o masum , o kırılgan cocugun öcüleridir onlar.kirlilikle prim yapar,temiz buldukları herşeyi elleriyle bogmaya kalkarlar.bir cırpıda kendılerını harcarlar.ben kimi sevsem önce kendini terkeder.bana ; onları kovuklarında hiçlikleriyle basbasa bırakıp, kabolmuşluklarını kendi içlerinde buldukları an o gercek saskınlıklarını izlemek, izlerken bir sigara yakıp,kullerını awuclarına bırakırken izmariti yuregıme sondurmek kalır. onlar hep benı ararr,bulur ve terkettıklerını sanırlar.oysa ben, kahkahalarında ,kumsallarında, ya da bir cocugun sacclarında saklanır denizlerinde ruhlarıyla yuzer gozyaslarıyla kurulanır, sonra içlerindeki cocukla saklambac oynarım.onlar hep beni bekler masum kalmak için.bulamadıklarında yıne bana sinirlenir alabıldıgıne kırletırler kendılerını bana inat.ve bir gözgöze geldıgımizde okadar kirlenmişlerdir ki, bana kendilerini layık gormeyıp arka bahcelerinde sonsuz bır kacısa mahkum kalıri suresiz ölümleri arzularlar.bense içlerindeki cocukla kalmayı onlara tercıh eder, onunla paylasırım tum masumlukları..ben kimi sewsem önce kendini terkeder.
FLAME... |
