DOĞA Hızır ın İlyas ile sohbeti. İçimizdeki doğanın ve hesapsız aşkın geri dönüşü. Bir hıdrellez adağıyla korkulardan arınmak, doğayı aşkın gözüyle tanımak.
Hıdrellez coşkusu
Şu ağacın gölgesinde sevişen âşıkları seyret İlyas. Ne iyi ettik de onları buluşturduk. Özlerinde gizli olan aşkı, ayıp sandıkları bütün heveslerini nasıl da açık ediyorlar birbirlerine. Ya o yaşlı zeytin ağacına ne demeli! Bak, nasıl da koruyor onları bütün kem gözlerden. Hele kulak verelim onların sözlerine.
Rumi takvime göre 23 Nisan (Miladi takvimde 6 Mayıs) ilkbaharın başlangıcı sayılır. Baharın gelişiyle doğa uzun kış uykusundan uyanıp canlanır.
"Dallarımı sizler için eğiyorum âşıklar. Rüzgârın hışırtısı mahsustan böyle keskin yankılanıyor yapraklarımda. Bugün kararlıyım sizlerin önünde perde olmaya. Nicedir aramaktaydınız birbirinizi. Sonunda yakaladınız var olmanın en cömert hediyesini. Bu anı doya doya yaşayın. Ne dün, ne de yarın geçsin aklınızdan. Doğayla buluşmanın mutlak tadına varın, gayrısı düzmece, gayrısı yalan. Doğanın bütün güzelliği, sizin ruhunuzda gizli âşıklar. Ne olur, incitmeyin bu güzelliği."
"5 Mayıs ı 6 Mayıs a bağlayan geceydi. Kırmızı kesenin içine koyup,bir gül dalına astım dileğimi. Hızır ve İlyas görsün istemiştim içimdeki aşkı. Aşk başka, âşık başka, biliyordum. Ama âşıksız aşk meyve vermez, bunu da görüyordum. Ne bir kurban adadım, ne de bayrak senin için. Adadığım kendim, adağım sendin. Adağım olduğuna göre, al, bütün varlığım, ikimizindir şimdi."
"5 Mayıs ı 6 Mayıs a bağlayan geceydi. Ateş yaktım, üstünden atladım, içimdeki ateş sönsün diye. İlk yaz günü salıverdim ninemin okuduğu 101 zeytin yaprağını körfeze. Güller açıyordu, mukallitler şakımaktaydı bağ bahçelerde. Yandım dedim, yandım Allah, kor oldum içimdeki aşktan. Ey Hızır, ey İlyas, yetişin gayrı imdadıma. Bir âşık yok mudur, beni adak yapacak içindeki aşka? Hadi gel şimdi, çok daha sıkı sarıl bana. Bütün varlığım, ikimizindir şimdi. Bizi kucaklayan bu büyü hiç bozulmasın. Hem geçmiş, hem gelecek, hepsi şu anda."
Ne güzel konuşuyorlar, ne tatlı sözler söylüyorlar değil mi? İçlerindeki doğayı keşfetmek için buluşmuşlar sanki. Keşke bütün insanlar aşkı onlar gibi doya doya yaşasa. Bir de bak şu güzelim ikindi vakti bir köşede tek başına duran ruh yalnızına. Kafası ne kadar da karışık.
"Bir aşkın ilk günleri ne demek, anlıyorum şimdi. Anladıkça daha da büyük bir boşluğun içinde buluyorum kendimi. Ama asla kımıldamıyorum bu boşlukta. Öylece duruyor, hiç kımıldamıyorum. Olanların içine girmek ve yaşamak için dolup taşsam da, sanki aynı zamanda olayın hep dışında kalarak olup bitenleri bir pembe roman okuru gibi dışarıdan izliyorum. Roman kahramanlarından biri benim, diğeri de o. Romanın içinde olsam da, kitabı istediğim zaman kapatabileceğimi sürekli hatırlatıyorum kendime. Çünkü korkuyorum. Güvende kalmak istiyorum. Kendime ördüğüm yalnız ama güvenli kozadan çıkarsam, parçalanacağımı düşünüyorum. Eğer romanı istediğim zaman kapatabilme gücünü kendime vermezsem, başkalarının, hatta âşığımın bile benden habersiz kapatabileceğini düşünüyorum. Bu güvensizlik beni çileden çıkarıyor. Bir romanın içine giriyorum, bir okuyucu oluyorum."
Ne yazık! Bu ruh yalnızına kimse söylemedi herhalde, korkunun her türlüsünün aşkın en büyük düşmanı olduğunu. Oysa bütün varlıklar, güçleri ne olursa olsun, yazgılarının tutsağı değil midir İlyas? Öyleyse korkmanın faydası ne? Eğer bu yolda giderse kendi doğasının güzelliğini asla keşfedemeyecek. Çünkü yüzünün sudaki korku dolu yansımasını âşkı sanacak.
"Bütün korkulardan arınıp geldim sana. Hesabı, kitabı, yazılmış bütün yazıları, çıkardığım bütün dersleri fırlatıp attım. Seni içimdeki eksikliği kapatmak için değil, kendi doğamı ve doğanın sırlarını keşfetmek için istedim erenlerden. Ne bir şey kazanmak, ne de kaybetmek için buradayım. Sana rastladım. Adaklarım kabul oldu. Artık alabildiğine karışmak ve dönüşmek zamanı. Söyle bana, ruhumun renklerini görebiliyor musun?"
"İlk yaz sabahı körfezden yansıyan gölgemde, yüzümü değil, senin o korkusuz ruhunun renklerini gördüm. O zamandan beri ne güven arıyorum, ne de macera. Evet, anladım ki doğada her şey gelip geçici, ancak, tıpkı bir gökkuşağı kadar zenginmiş bir ruhun renkleri. Yaşarken dönüşmeye seninle devam etmek, ruhundaki bütün renkleri görebilmek ve yeni renkler üretebilmek istiyorum şimdi. Tepeden tırnağa gelecek korkusuyla örülmüş bu dünyada, içimdeki doğallığı kim gösterebilir bana senden başka? Ne geleceğimizi düşünüyorum, ne de kim olduğumu. Söylenmiş ve söylenecek bütün sıfatlar, feda olsun senin aşkına."
Hıdrellez, 6 Mayıs ta kutlanır. Geleneğe göre, gül dalına asılan veya toprağa gömülen çeşitli sembollerle mutluluk dileklerinde bulunulur.
Görüyor musun İlyas, korkulardan arınmış bir ruhun nasıl da yüceldiğini? Her şey bu kadar yalın aslında. Kazanma tutkusuyla sarhoş olmamak ve kaybetmekten korkmamak. Açık olmak, aşk içinde ve yalın yaşamak. Bir hıdrellez gecesi, doğanın çağrısına kulak verip uyanmak mesela. Yarin adına iki göz oda adamak, ya da kurutulmuş bir gül yaprağından medet ummak. Safça dilemek, sadece dilemek. Kavuşmak için ateş yakmak ve üstünden atlamak aslolan, elde etmek uğruna yakıp yıkmak değil.
Bir şeyi yürekten istemek yerine bin bir tezgâhın içinde kaybolmuş insanlar görüyorum İlyas. Sahip olmadıkları bir şeyi, yani geleceklerini güçlendirmek için, sahip oldukları en değerli şeyi, yani şu anı korku içinde geçiriyorlar. Hatta bazen bu düzenin içinden sıyrılmayı başarmış birkaç duygudan birini, yani aşkı bile bu uğurda harcayabiliyorlar. Nice kanlı canlı hıdrellez aşkını, gelecek tutkusuna kurban ediyorlar.
Sakın bana en azından yazılanların güzel şeyler öğütlediğinden bahsetme şimdi. Yazılanlar başka, gördüklerim bambaşka. Bütün ders kitapları sevgiyi ve hoşgörüyü salık verir, ama nedense savaşlar hiç bitmez. Milyonlarca yıldır kime sorsam, paylaşmak iyidir, horgörüyse felaket getirir... Öyleyse neden hâlâ bunca sefil ve aç insan var ortalıkta? Yaratılmış her şey haktandır, parayla pulla ölçülemez söylenenlere göre. Peki satılığa çıkmamış kaç metrekare doğa kaldı bu dünyada?
Bana sorarsan, biz gene içindeki doğayı hatırlayan âşıklara mutluluk vermeye devam edelim. Karışmayalım kuru kalabalığın yalnızlığına. İnsanoğlu bu ne de olsa. Her şeyin teorisinde iyidir ama, yaya kalır icraat başladığında.
Bunların imdadına artık Hızır bile yetişemez be İlyas...
(Kaynak bilinmiyor.)
