Sözde kalanlar, sözle kalanlar
Yollar yokuş düz değil
Çaba gerek söz değil
Güzel olan söz değil
Sözdeki mana güzel.
Gözlerinizi kapatın. Ve şu kelimeleri hayalinizde canlandırın. Sevgi, diyalog, hoşgörü, barış, huzur, dost, vefa, incelik, söz, nezaket, empati. İçini doldurun bu kelimelerin. N’olur doldurun, yoksa kelimelerin yani hayatın içini boşaltıyorlar biz doldurmadıkça.
Barış için insanlar öldürülüyor, sevgi için nefret ediyoruz birbirimizden ve diyalog için monolog yaşam tercih edilir oldu artık. Ne oluyoruz yahu? diyenlere sus! işareti yapıyor ruh hortumcuları.
Herşey değil ama birçok şey sözde kaldı. Sözde kalanlar sözle kaldı, hayat veremediler söylediklerine. Kelimeler anlamlarıyla gurbet yaşıyor. Anlamlar mı çekip gitti, kelimeler mi ayrılmak istedi bilinmez ama bir hasret şimdi yaşanan. Belki de bir sabah hiçkimseye duyurmadan sessiz sedasız ruhunu çaldılar kelimelerin. Anlamlarını mı değiştirdiler yoksa anlamı mı kalmadı sözlerin. Şairin dediği: “İçi zemzem dolu ne şişeler gördük. Adı iffet olan ne fahişeler gördük.” sabahında mıyız yoksa. “Söz namustur.”, “sözüm senettir.” ifadeleri vardı, kelimelere ruh libasını giydiren. Günümüzde “anlam hırsızlarına” inat bu soyguna “dur” diyen gerçek mana yiğitleri mi azaldı yoksa “senet” insanlık borsasında değer mi kaybetti. Belki de “tahrip kolaydır.” mağlubiyetinde bu yaşananlar.
Söz anlamını ve kuvvetini yitirmedi elbette. Onu söyleyen dillerde değeri düştü, anlamını kaybetti. Antikadan anlamayan biri için eski bir tablo, altından anlamayan için 24 ayar saf altın, deriden anlamayan biri için hakiki deri bir palto elbetteki anlamını yitirir ve değerini kaybeder. O tablo mahir bir antikacıda, o altın hakiki bir sarrafta, o palto da gerçek bir dericide anlam kazanır, değer atfeder.
Söz 21. yüzyılın silahı oldu. İnsanların, ülkelerin herşeyin kaderine iki dudak arasından çıkan kelimeler şekil verdi. Hayat verdi diyemiyorum çünkü söz, gerçek sahibinin dilinde olduğu zaman faydalı bir güç, güzel bir dayanaktır. Yardımcıdır söz, yapıcıdır. Ama yapanlardan çok yıkanların volümünün yüksek olduğu bir devir yaşanan bu yüzyıl. Onun için söz daha çok milletleri yıkan bir silah, insanları köleleştiren bir materyal oldu kem vicdanlıların elinde. Ve söz yeşerten değil solduran, güldüren değil inleten nağmeler haline dönüştü.
Anlam kaybolunca manasız ve içiboş kelimeler sakız olur dillerde. Hergün hiç bıkmadan çiğnenen ve çiğnendikçe ezilen harfler dökülür oldu dudaklardan. Hadi bir düşünelim. “Yani”, “ben böyle demek istemedim”, “belki”, “vallahi” “kesinlikle” kelimelerini günde kaç defa kullanıyoruz acaba? “Hayat sadece siyah ve beyazdan ibarettir” düşüncesine katılmıyorum ama hayatta herşeyin bir rengi olduğunu da inkar etmek günümüz keşmekeşi içindeki insanın duygularının bir tezahürü olsa gerektir. Daha duygularının, daha düşüncelerinin rengini bilemeyenlerin dillerinde ezilen kelimelerden birkaçıdır bunlar. İçi doldurulmamış, muğlak ve sığ. Duygular net olmayınca sözler de flulaşır. Ve renk, bi-renk hale gelir. Halbuki söz Aşık Yunus’un dilinde
“Söz ola kese savaşı
Söz ola bitire başı
Söz ola ağılı aşı
Bal ile yağ ede bir söz.” mısralarıyla ruh bulur.
Söz hayattır. Kelam varlığın emaresidir. Doğru gönüllerde can bulur, yeşerir kelime fidecikleri. Büyür, gelişir ve “anlam” meyveleriyle tat bulur. Meyvesi olmayan ağaç kısır, tadı olmayan meyve de saman halini alır.
Söz ölçüdür. Söyleyeni anlatır, anlayanı söyletir. Sözle sahibi arasında çok uyumlu bir denge vardır. Sözle sahibi, küp ve içindekine benzer. Küpün içinde ne varsa, dışarı da o sızar. Kelimeler sahibine göre bir elbise giyer ve hayat bulur. Hayatdar olmayanın sözü de ölüdür.
“Söz gümüşse, sukut altındır amma sözü altın olanların sukutu da intihardır.” Sözü altın olanlar her daim meyve vermelidir ki “anlam hırsızları” soygun yapacak bir gönül bulamasın. Bu soyguna dur demenin bir yoludur şairin : “Sözü süz de söyle, manayı inci gibi diz de söyle.” mısralarına kendimizi muhatap bilmek.
Söz anlamsız, söz manasız, söz ruhsuz
Gözler fersiz, gönül durgun, can ruhsuz
Yaşanmaz ki şu alemde şuursuz
Hayat bulmaz gönüllerde söz ruhsuz. | 
