fiogf49gjkf0d Bu ne ya... hayat hep böyle mi gidecek? Yok, bu çekilir şey değil!
Her yer insan dolu... ama kimse yok!
Doğru düzgün kız/ erkek yok!... Paylaşım yok!
Yurtdışına mı gitsem?!
Türkiye ye mi dönsem?!
Alan mı değiştirsem?!
Öteki işe mi girsem...
Evet tahmin ettiğiniz gibi bu kez yazımın konukları üniversiteyi bitirmiş veya bir meslek sahibi olmuş, hatta bir iş de bulabilmiş (Türkiye de üniversite mezunu 21-26 yaş arası gençlerin %36 sı işsiz), çoğunluğu henüz evlenmemiş genç insanlar...
Sabah erkenden kalkılıp işe gidiliyor. Bütün gün yoğun bir tempoyla çalışılıyor. Tempo önemli; zira rekabet felaket! Ayrıca kapıda sizin yerinizde olmayı düşleyen bir sürü insan var. Akşam kafanız fokurdayan bir kazan halinde eve dönmeye çalışıyorsunuz; büyük şehirdeyseniz trafik de cabası. Belki ve en iyi ihtimalle spor yapılıyor ya da hiçbir şey yapılmıyor! Hala anne yemeği yiyorsanız sorun yok; ama tek başınıza yaşıyorsanız ya da evliyseniz o da dert... donmuş gıdalar ve mikrodalga marifetiyle o işi de hallediyorsunuz iyi kötü!
Sonra sizi dürtükleyen, belki çalışmanız, okumanız gereken tüm materyallere karşı en sıkı(!) seçeneğin karşısına yayılmış buluyorsunuz kendinizi! Ekrandan akan saçmalıklardan içiniz bunalıyor. Acaba dışarı mı çıksanız? Aman çıkıp da n apıcaksınız... hem kiminle?! Boşuna bir sürü de para... Evliyseniz belki sizin gibi yeni evli bir çifte gidebilirsiniz... ama şimdi onlar da... En iyisi şu maillerinize bir bakın, belki... derken bir de bakmışsınız geçmiş gitmiş akşam yanı başınızdan. "Zaten yapacak bir şey de yok; bari dinleneyim" der yatarsınız.
Olmaz. Genç ve doğru kanala akıtılmamış enerjiniz, uykuda bile sizi rahat bırakmaz. Sabah yine yorgun uyanırsınız. Suratsız suratınıza bakmadan makyajınızı yapar traşınızı olursunuz... doğru işe!
Hafta sonu sevinçlerinizle yapılan planlar, beklentilerinizin (ve tabii eğlenme açlığınızın) büyüklüğünden daha güdük kalır çoğunlukla! Evliyseniz bütün hafta üreyerek sizi bekleyen ev işleri üzerinize yürür. "Annemlere gitsek mi!"...ler vs. vs.
Pazartesi sendromu basmış bir Pazar gününün ardından gene pazartesi.. Yeni bir iş!.. (Bunun yenibireş versiyonu da var mı?!)
Canınızı sıkmak için anlatmadım elbette bu hikayeyi; sadece sizlerden geleni ve gözlemlerimi size yansıttım yeniden... yeniden birlikte bakalım istedim. Evet, siz artık genç bir erişkinsiniz. Tüm yaptıklarınızdan ve yapmadıklarınızdan kendiniz sorumlusunuz. Öğrenecekleriniz bitmediyse de artık öğretensiniz. Tüketiciliğiniz bitmediyse de artık üretensiniz. Kararsızlıklarınız hep olacaksa da artık kararları sorulansınız. Artık başarı ve başarısızlıklarınız sınav kâğıtlarına değil, doğrudan size, hayatınıza yazılmakta! Üstelik kişiliklerinize ince ince işlenmiş bir en iyisini yapma dayatması da Demokles in kılıcı gibi tepenizde sallanmakta.
En iyisi denen şey, eşeğin (tabirimi mazur görün!) burnunun ucunda sallanan havuçtan başka bir şey değildir. Daima ona ulaşmak için yürünür! Ve yapılan şey, her defasında daha bir iyiye yaklaşıktır. Oysa çoğunuzun en iyisini yapamamak endişesiyle hiçbir şey yap(a)maz hale geldiğinizi biliyorum. Tanrıcılık oynamayın arkadaşlar; iyi ya da kötü her eylem bir sonrakine yol açar, unutmayın. Önemli olan ders almaktır. Arabanızı çarpmışsanız, daha dikkatli araba kullanırsınız! Kaza yapmamanın, hiç hata yapmamanın koşulu ise, hiç araba kullan(a)mamaktır! Tabii ölmemeye dikkat!
Karar mekanizmalarınızı çalıştıran birçok unsurdan biri değerlerdir. Kulübe mi yoksa meyhaneye mi gideceğiniz, kahve mi çay mı içeceğiniz, onu mu yoksa bunu mu istediğiniz sizin KİM olduğunuza, hangi değerlere sahip olduğunuza bağlıdır. Eğer kararlarınızı bulunduğunuz koşulların zorluklarına göre almaya çalışıyorsanız yandınız! Zira içinde olmadığınız koşulların zorluklarından bihabersinizdir ve içine girip de onları gördüğünüzde yeni bir hayal kırıklığının kucağında buluverirsiniz kendinizi. Çünkü her koşulun kendince olumlu ve olumsuz yanları vardır. Bu insan ilişkileri için de geçerlidir.
İşin sizin için ne anlama geldiği çok önemli. Bunu bir düşünün! Eğer işi yetenek ve eğitiminizi aktararak doyum aldığınız bir şey olarak algılıyorsanız çok iyi. Ama eğer o sizin için para, statü, sosyal çevre ise, işiniz zor demektir; çünkü korkarsınız. İş kaybıyla bütün bunları kaybedeceğiniz kaygısı ve gerilimiyle, mecburen yapmak durumunda olduğunuz ağır bir yük olup çıkar işiniz. Bir süre sonra da anlamsızlık duygusu yaşamaya başlarsınız ki en kötüsü de budur. İşiniz ve ondan alacağınız doyum birincil hedef olmalı. Para, statü, başarı ve diğerleri peşinden gelecektir.
Yaşam pratiği içinde eksikliğini yaşadığınız bir başka önemli unsurun da merak olduğunu görüyorum. Bu dünya başlı başına bir merak kaynağıyken, yapacak bir şey bulamamak hayret verici değil mi sizce de?! Meraklarımız, şu karakalem hayatı kendi renklerimiz(l)e boyamamızı sağlar.
Ve bir de aşk tabii... Haberi olan var mı!!!
Sizler sadece işlerinizde değil hayatta da deneme sürecindesiniz. Ve siz de yaşamı denemelisiniz!
|
