ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

LEYLÂ ile MECNÛN

Mecnun, bir kabile reisinin dualar ve adaklarla dünyaya gelmiş olan Kays adlı oğludur.
Okulda bir başka kabile reisinin kızı olan Leyla ile tanışır.
Bu iki genç birbirlerine aşık olurlar. Okulda başlayıp gittikçe alevlenen
bu macerayı Leyla nın annesi öğrenir.
Kızının bu durumuna kızan annesi, kızına çıkışır ve bir daha okula göndermez.
Kays okulda Leyla yı göremeyince üzüntüden çılgına döner,
başını alıp çöllere gider ve Mecnun diye anılmaya başlar.

Mecnun un babası, oğlunu bu durumdan kurtarmak için Leyla yı isterse de Mecnun
(deli, çılgın) oldu diye Leyla yı vermezler. Leyla evden kaçarak, Mecnun u çölde bulur.
Halbuki o, çölde âhular, ceylanlar ve kuşlarla arkadaşlık etmektedir ve
mecâzî aşktan ilâhî aşka yükselmiştir. Bu sebeple Leylâ yı tanımaz.
Babası Mecnûn u iyileşmesi için Kâbe ye götürür.
Duâların kabul olduğu bu yerde Mecnûn,
kendisindeki aşkını daha da arttırması için Allahü Tealâya duâ eder:

"Ya Rab belâ-yı aşk ile kıl âşinâ beni
Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ beni."

Duâsı neticesi aşkı daha da çoğalır ve bütün vaktini çöllerde geçirmeye başlar.
Diğer tarafta ise Leylâ da aşk ıstırabı içindedir.

Bir zaman sonra âilesi, Leylâ yı İbn-i Selâm isimli zengin ve îtibârlı birine verir.
Ancak, Leylâ kendisini bir perinin sevdiğini ve eğer kendisine dokunursa ikisinin de
mahvolacağını söyleyerek İbn-i Selâm ı vuslatından uzak tutmayı başarır.

Mecnûn, çölde, Leylâ nın evlendiğini arkadaşı Zeyd den işitince çok üzülür.
Leylâ ya acı bir sitem mektubu gönderir.
Leylâ da durumunu bir mektupla Mecnûn a anlatır.
Kendisini anlamadığından dolayı o da sitem eder.

Bir müddet sonra Mecnûn un âhı tutarak İbn-i Selâm ölür. Leylâ baba evine döner.
Bir çok tereddütten sonra her şeyi göze alarak, Mecnûn u çölde aramaya başlar.
Fakat Mecnûn, dünyadan elini eteğini çekmiş ilâhî aşk yüzünden Leylâ nın
maddî varlığını unutmuştur. Leylâ, çölde Mecnûn u bulduğu hâlde, Mecnûn onu tanımaz.
Leylâ onun erdiğini anlarsa da yine onsuz yaşayamaz. Hastalanıp yataklara düşer.
Kısa zaman sonra da ölür. Mecnûn, Leylâ nın ölüm haberini öğrenir.
Gelip mezarını kucaklar, ağlayıp inler;

"Ya Rab manâ cism ü cân gerekmez
Cânânsuz cihân gerekmez."

Der, kabri kucaklayarak ölür.

Bir müddet sonra Mecnûn un sâdık arkadaşı Zeyd rüyasında,
Cennet bahçelerinde birbiriyle buluşmuş iki mesut sevgili görür.
Bunlar kimdir? diye sorunca, derler ki:
"Bunlar Mecnûn ile onun vefalı sevgilisi Leylâ dır. Aşk yoluna girip temiz öldükleri,
aşklarını dünya hevesleriyle kirletmedikleri için burada buluştular."

LEYLA ve MECNUN

Ey Rabbim! Aşk belasıyla beni tanıştır
Beni bir an bile olsa; aşk belasından ayırma!

Detlilerden yardımını uzak tutma.
Yani beni daha çok belalara müptela eyle!

Ben var oldukça, beladan, isteğimi uzaklaştırma!
Ben belayı isterim, çünkü bela da beni ister.

Sevgi belasıyla ağırbaşlılığımı gevşetme!
Ta ki dostlar beni kınayıp vefasız demesinler!

Gidip geldikçe, sevgilimin güzelliğini arttır,
Sevgilimin derdine beni daha çok mübtela et.

Ben nerede, mevki ve itibar kazanma nerede?
Bana yoksulluk ve yokluk ulaşma kabiliyeti ver

Senden ayrıyken, bedenimi öyle zayıf kıl ki,
Bahar yeli beni sana kavuştursun.

Fuzûlî nin nasibi gibi beni gururlandırıp,
Ey Rabbim, asla beni bana bağlı kılma!

Sonunda yar, ağlayıp inlememize acıdı ve
Bugün hüzünler evimize ayak bastı.

Gözyaşı yağmurum, demek, öyle tesir etti ki,
Gül bahçemizde taze bir gül dalı düşürdü.

Ah ateşinin bizi yaktığı,
Ayrılık gecesini aydınlatan meş aleden bellidir.

Eğer ağlayan gözümüzde uyku olsaydı,
Bu kavuşma uyku halinde görülen bir rüya demek mümkün olurdu.

Gördüğümüz bir hayal mi?
Yoksa sevgilinin yanımıza geleceği aklımıza bile gelmezdi.

Ey can ve gönül! Sevgili, misafirimiz oldu!
Neyimiz varsa, misafirimizin ayaklarına dökelim.

Ey Fuzûlî! Sevgilinin kasdı, canımızı almakmış.
Gel.. Güzel uğruna can vermeyi kendimize bir borç bilelim.

**

 
Işıkparem

Seni paylaşmak ,
Bir şiir gibi ışıkparem
Yerden göğe uzamış dizeleri
Dün gibi, bugün gibi, yarın gibi
Yıllarca yazılmış,
Okunmamış bir şiir gibi
Bunca şairlerin bitiremediği...

Seni yaşamak,
Bir ateş misali ışıkparem
Dokununca, yüreğimde yangınlar kükreten
Kor gibi yaktı, bitirdi benliğimi.
Seni paylaşmak ışıkparem seni,
Elimde soyut, dilimde somut bir alev gibi,
Nice yağmurların söndüremediği...

Seni düşlemek,
Bir deniz kadar engin ışıkparem.
Bakınca, gözlerinin rengini veren.
Kızınca, azgın dalgalar gibi, yalnızlık köpüren.
Sevince, suskun gemiler gibi,
Beni sana götüren, seni bana getiren...
Ve herşeyden önce gelen saçların gibi,
Esintiler veren...

Seni sevmek, sen gibi ışıkparem.
Umut dolu, sevgi dolu, aşk dolu,
Gururlu...
Seni sevmek, bunca acılara karsın,
Ne mutlu, ne mutlu! ..

Seni yazmak,
Uçsuz bucaksız ışıkparem.
Kelimelerle anlatılmaz, sahifelere sığmaz.
Hem kederli, hem neşeli...
Ay gibi parlak, güneş gibi sıcak
Su gibi berrak, adın gibi kafiyeli.
Seni yazmak ışıkparem seni
Belki de en güzeli...

Seni anlatmak imkansız ışıkparem
Kelimeler yetmedi.
Seni seslenmek sağır, sesim gitmedi.
Seni yaşamak kahır, gücüm yetmedi.
Seni sevmek, bir sanat mı? bir serap m? aklım ermedi.
Seni unutmak ne mümkün ışıkparem ne mümkün!
Ömrüm yetmedi! ..

SENSIZLIGIN KARANLIGINDAYIM

Sensizligin karanligindayim simdi,
Terk edilmisligin yasinda,
Sebebi belli hüzünler içinde yüregim,
Yorgunum sensiz bir ömür yasamak için,
Kalbimde dinmek bilmeyen firtinalar var simdi,
Aklimda çözümü olmayan sorular,
Dokumak istiyor bir kez olsun ellerim ellerine,
Pamuk tenini hissetmek,
Sesini duymak sadece birkaç saniye,
Ama yapamiyorum,
Nefretim agir basiyor isteklerime,
Alçakliginiçekemiyorum sineye,
I çim aciyor, içim aciyor ama yapamiyorum,
Aklama geliyor beni kale almaz o halin,
Umursamaz tavirlarla savurdugun o sözlerin aklima geliyor,
Çildiriyorum sinirimden, Seni sevdigim için kahroluyorum,
Haykirmak istiyorum yüzüne,
Gözlerine bakip söylemek senin için eridigimi,
Ama neye yarar ki, umurundaydim sanki,
Nasilsa sensizim bir ömür,
Böyle sürüp gidecek bu aci,
Sen gül, sen gül bari içinden geldigi gibi,
Ben nasil olsa agliyorum,
Yoklugunun issiz zindanlarinda,
Senin gibi bir vefasiz için çürüyorum,
Degmez bir insan için bu göz yaslari,
Degmedigini bile bile seni seviyorum,
SENI SEVIYORUM,

DINER MI HASRET?

Kaç kere söyledim dedim ki sana,
Hayalin bir yana, sen diger yana,
Böyle bir arzuyu çok görme bana,
Resmine bakmakla diner mi hasret?..

Neyi kastetmistin �ya sabir� derken?
Gelmedi mi vakti, hala mi erken?
El ele tutusup sarilmak varken,
Sesini duymakla diner mi hasret?..

Gözüm ne oynasta ne de bir iste,
Yeni degil ki bu, bilirsin iste,
Her hatirlama ve her özleyiste,
Sigara yakmakla diner mi hasret?..

Ömür tükeniyor, soluyor nevir,
Istersen aynayi kendine çevir,
Yaradan askina, bu hangi devir?
Kilim dokumakla diner mi hasret?..

Sana kalsa sütten daha beyazdin,
Lakin yazda bile kistin, ayazdin,
Yazmiyorsun ama, farz et ki yazdin,
Mektup okumakla diner mi hasret?..

Adını bilmeden Sevdim

Ben, seni; adını bilmeden sevdim. Ve, varlığınla gülüşünü...
Ben seni, yaşını bilmeden, gözünü-kaşını bilmeden sevdim.
Ve, yarlığa süzülüşünü.

Ben seni, sesini duymadan sevdim...
Ve duymadan nefesini.
Ben seni adını bilmeden sevdim...
Ama; sevdim!..

Üşüyüşünü sevdim...
Üşüyüşünü sevdim onüçüncü ayın ilk günü;
Gel, ısıt deyişini!..
Bekleyişini sevdim beşinci mevsimin gün bitimlerinde, bilerek gelmeyeceğimi...
Akşam alacalarının gönlüne yürüyüşünü sevdim...
Ve, kıpırtısız, karanlığa gömülüşünü sevdim.
Bir de;
Gel, ışıt deyişini!..

Ben seni, adını bilmeden sevdim.
İhtiyacım... Cevabım...
İsimler koydum sana; bahar yelim, çiçek tarlam... Gökkuşağım, ışığım... Kuşkanadım, pembe rüyam, çiy tanem...
Seni, adını bilmeden sevince öğrendim; seni sevmek için gerekmiyordu ismini bilmem...
...Sevdim işte!

Ben, seni; yaşını bilmeden sevdim... Yani bilmeden sevdim deden yaşında mıyım, torununla akran mı!
Ben seni, gözünü-kaşını bilmeden sevdim.
Ben seni, sesini duymadan sevdim.

Ve hatta öğrenmeye korkarken, bilmeye kıyamazken seni...
...seni sevdim.
Seni sevdim.

İçime salıncaklar kurdum gönlümün ipleriyle...
Oturdun, sallayamadım; dokunurum diye korkumdan!
Dolaştın boynuma bir sarmaşık gibi; okşayamadım.
...Koklayamadım!
Dalgalarını taramamış olan parmaklarım yabancı saçlarına...
Ve hâlâ bilmiyorum, gözlerin ne renk?.. Hangi yıldızlar mahpus içinde?

Ve ben sana hâlâ seni sevdiğimi söyleyemedim!..
Ama ben seni; adını bilmeden, yaşını bilmeden... Yüzünü bilmeden, sesini bilmeden...
...seni bilmeden sevdim.
Seni, bilmeden sevdim!
Senin olmadığın ve benim olmadığım bir sokaktaki köşebaşında çarpıştı duygularımız!
Döküldü içindekiler ve döküldü içimdekiler...
Sen yoktun orda ve ben de yoktum;
Ama sevda vardı!

Ve, ben; seni adını bilmeden sevdim

Eskiden iyi gunlerimiz dostlarımız vardı
Yüzümüze gülen coktu gozyasi bize kaldi
Zor günler bu zor günler de şimdi nerdeler
Kaldık mı biz bize yeteriz kendimize
Geçer bu zor günlerde

Aldırma aldırma
Neler biz neler gördük kimleri biz dost bildik
Yalanmış sözler & yüzler aldırma
Geçer bu zor günlerde

Zor günler bu zor günler de şimdi nerdeler
Kaldık mı biz bize yeteriz kendimize
Geçer bu zor günlerde

Aldırma aldırma
Neler biz neler gördük kimleri biz dost bildik
Yalanmış sözler & yüzler aldırma
Geçer bu zor günlerde