O İKİSİ!..
Tablo gibi dururlardı birbirlerine bakarlarken fotoğraflandırıldıklarında,
boyalarının arasında binlerce gözyaşı, kuruyan...
Aniden geliverince karşı karşıya "Nerelerdeydin yıllardır?"ın cevabını arayan...
Yaşam, anlamını açıklardı en saf haliyle, o ikisi ellerini ellerinde kavuşturduğunda...
Layık olduklarını bulmuşlardı gözlerinde,
dudaklarında,
dokundukları vücutlarında;
küçük mutluluklardı o ikisine göre,
artık büyümek isteyen yuvalarında...
Anında kavga eder, anında barışırılardı, an dı o ikisinin sıcak ve soğuk farkı,
en güzel hayallerine ulaşma yolundaki ters çarkı...
Narin birer çiçekti o ikisi, kırılırlardı çabucak bile bile ayrılamayacaklarını,
zar tutarlardı birbirlerine, bıktırırlardı galeyana getirirlerdi halkı...
Eskiyemeyecek şarkılardı o ikisini bağlayan, her yenisine bir yeni daha ekler, dinlerlerdi, bakarlardı; her yeni eklenen şarkının varlığında sevinip, her "Eskide kaldı." dediklerine ağlarlardı...
Şu anda ne olursa olsun "Ben kiminle öleceğim?" sorusuna verdikleri sessiz ama içten cevaplardı...
En güzel ismiydi onlar, yukarıdan aşağıya dizilen bir adamın hediyesinde, matematikten yoksun bir örnekle ağlayan;
ikinin bire eşit olabileceğini yer yüzüne kanıtlayan... tek bedende... | 
