ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Merhabalar...

Uzun bir süre kafamı toparladım ve tekrar geri geldim . Şu yazılanlara bakıyorumda eleştirinin ötesine çıkılmış bir başlık açmışım hata yapmışım bunu anladım

Bu hatayı yapmamın sebebi kişisel problemlerim yüzünden diye düşünüyorum bazen öle kapılıyorum ki CC ye Gerçek hayat ve CC bütünleşiyor benim için.

Bu yazıyı okuduğunuzda  bazı kişilerin kafalarındaki düşünceyi okuyabiliyorum. Problem değil. İstediğinizi söleyebilirsiniz

Hatayı nerde yaptıysan orda düzelticeksin

Bunu bana öğreten kişiye Teşekkür ediyorum

Ve

İnfumum Hocam Chatcity seni seviyor onları yanlız bırakma sakın

Burda kimse ile dargın yada küs kalmak istemiyorum.Fazla uzatmanın anlamı yok

İnfumum agrasif davranışlarımın kurbanı sen olmamalıydın hiç bir zaman, bunun için

Özür Dilerim  Yeter ki eskiler UNUTULSUN

Saygılar...                                                          Lovebebeto

Herkes Birşeyler Yazmış. Bende Size 1993 Tarihinden İtibaren İçimde Yanan Volkandan bahsedeyim..Ben o zamanlar, 10 yaşındaydım Babam  Bingöl de ortak bir operasyona katılmak için görevlendirilmiş  Elazığ Jandarma Taburunun başında tabur komutanı olarak  hatırladığım kadarıyla dört günlük bir operasyona gönderilmişti.... Taburda asker abilerimden çok az kişi görevli olarak kalmış taburun tamamına yakını operasyona gitmişti... O gün hava bulanık  yağmurlu bir hava görünümündeydi.. Akşam 19:00 a kadar taburda kaldım... Vakit geçmek bilmiyor operasyondan bir türlü haber gelmiyordu... Ama benim içimde tarifi anlatılmaz ve çok farklı bir sıkıntı vardı. Bu sıkıntıyı içimde taşıyarak 19:15 civarı eve döndüm... Akşam yemeğimi yeni yemiştim  birkaç dakika sonra karşı komşumuz ve oğlu bize oturmaya geldiler... Ardından birer birer, diğer rütbeli eşleri de  bizim eve gelmeye başladılar. Bu gayet normal bir şeydi çünkü lojmandaki subay aileleri her zaman bir araya gelir dayanışma içinde sohbetlerini ederler ve birbirlerine destek olurlardı... Ben de yine öyle bir toplanma olduğunu düşünerek   içeride arkadaşım ile sohbet ediyordum...Gece 20:00-20:30 arası annemin bağırmasını duydum... Dürüst olmak gerekirse, yaşlı ve hasta olan anneannemi kaybettiğimizi ve annemin onun haberini aldığını zannettim...Ben inanılmaz bir şok içindeydim.. Çünkü benim bildigim babam yılların askeri  20 yıllık subay kolay kolay ölemezdi...Ama kafamda ve yüreğimde fırtınalar kopuyordu... Annem odama gelerek..Oğlum baban öldü dedi ve ağlayarak bana sarıldı...Ben hala, ölümü babama konduramıyor, bir türlü inanmak istemiyordum. Annemi teselli etmeye çalışıyor  operasyon bölgesinden haber alınamadıgını tekrar tekrar anlatmaya çalışıyordum. Ama annem beni dinlemiyor  sürekli feryat figan ediyordu...O sırada kız ve erkek kardeşimi  başka komutanının eşi olan komşumuz yanına alarak evlerine götürdü  o zaman kardeşlerimin birisi 5 birisi henüz 7 yaşındaydı..O ara lojmandaki evimizde  inanılmaz bir telefon trafiği yaşanıyordu.. Bütün gece dua ederek  Allah"tan babamın tekrar sağ salim evimize dönmesini diledim...Henüz doymamıştım babamın kokusuna.. 
Güneş doğmuştu, çok yorgun ve harap bir şekilde yatağıma uzanmış vaziyetteydim.Sabah 9:30"da Babamın İl Jandarma Komutanlığında görevli olan devresi bir binbaşı odama geldi... Karşıma oturarak hatırımı sordu...Hiç bir cevap vermedim vermeye güç bulamadım dudaklarımda..
Ve derin bir nefes alarak, binbaşıya şu soruyu sordum babam şehit mi oldu ?
 
Evet Oğlum dedi..Hiç konuşmadan, 15 dk. boyunca sürekli tavana baktım... Saat 11:00 civarı evimize bir hoca gelerek  Kuran dan ayetler okudu.. Elazığ Askeri Hastanesine doğru hareket ettik  babamı son bir defa olsun görmek istedim... Morgda cansız yatıyordu.. 
Baba diye, bir çığlık attım.. 11:30"da Alaya hareket ederek, babamın Elazığ"dan uğurlanma merasimine katıldım. Babam ve Maraş lı olan askeri Ahmet NALÇACI  aynı operasyonda Şehit düşmüşlerdi..Elimde Bir TÜRK BAYRAĞI  Önümde ay yıldızlı bayrağa sarılı iki tane tabut  birinde babam  diğerinde hayatının baharında vatan için canını veren bir abim yatıyordu.....
Merasim kıtası babamın askerlerinden seçilmişti... Hepsi beni çok yakından tanıdıkları ve sevdikleri için  sessizce bana bakıyorlardı... Ben de onlara donuk gözlerle karşılık veriyordum. Sonra yavaş yavaş yürüyerek  alayın dışına çıktık.. Babamın ve askerinin bayrağa sarılı naaşını  iki ayrı araca koydular... Askerinin bayrağa sarılı naşını aynı araba ile  memleketi olan Kahramanmaraş a gönderdiler... Biz de  başka bir konvoy ile Elazığ Havalimanına doğru hareket ettik..O sırada önümüzde yol almakta olan merasim kıtasının otobüsünün arka camı  bana bakan askerlerle doluydu.. Camda boşluk göremezdiniz... Biz havaalanına giderken  karşı yönden bizim Tabura ait Land –Rover marka araçlar operasyondan dönüyorlardı.. Ve ben içimde tarif edilemeyecek duygularla o araçların geçişini seyrediyordum..
Havaalanında bizi bir  askeri nakliye uçağı bekliyordu  Önce, babamın bayrağa sarılı naaşını uçağa aldılar.. Ardından annem  kardeşlerim  amcam ve ben uçağa bindik... Annem aldığı ilaçların etkisi ile yarı aygın  yarı baygın bir vaziyette oturuyordu...
Havalanmadan önce uçuş personeli yanımıza gelerek tek tek başsağlığı dilediler..   Babaannem  büyükbabam  halalarım ve diğer amcalarımla beraber Ankara ya doğru uçuşa geçtik..Sonra biz  subay olan amcamın evine doğru hareket ettik.
O geceyi amcamın evinde feryat figan bir şekilde geçirdik. Gecenin geç saatlerine kadar en küçüğünden en büyüğüne kadar gelen subay ve eş dostun sayısını hatırlayamıyorum bile... Ertesi gün öğle namazını müteakiben  babamı Cebeci Şehitliğine defnettik.O günlerde üç ay boyunca amcamın yanında kaldık. Gidip gelen rütbeli subayın ardı arkası kesilmiyor  her gelen bir vaatte bulunuyor ve bir daha gelmiyordu.. Daha sonraları bu durum sadece telefon aramalarıyla sınırlanmaya başladı...Verilen  vaatler unutulmuş ne hakkımız olan lojman ayarlanmış  ne de öğretmen olan annemin Ankara da bir okula tayini yapılmıştı..Yaşadığımız bu gibi tatsız olaylardan sonra içimde olan okuma şevki de kırılmıştı...Lise tahsilinden sonra yaklaşık yedi sene kendi odamda  kendime ait küçük bir dünya kurdum.. Şu an kaybettiğim yedi senenin ve gidemedigim okulumun hesabını kimden soracagımı merak ediyorum.. ???

Babamın şehit olması ve yaşadığımız bu gibi olaylardan sonra annem yaşıtlarına göre çok yıpranmış ve erken yaşlanmış  kardeşlerimse babamı benim anlattığım babamla ilgili olaylar ve hatıralarda kalan fotoğraflardan tanımaya başlamıştı... 
Her ne kadar bizimle İlgilenilmese de kimseye kırılmadım darılmadım küsmedim..

“ Bir şehit çocuğu olmaktan büyük onur duyuyorum... Bir Atatürk milliyetçisi olarak  babamın Türk tarihine geçen aziz şehitlerimizden biri olması  bulunduğum her ortamda alnım ak  başım dik bir şekilde ve gururlu bir biçimde davranmamı sağlıyor. ”

TÜM ŞEHİT AİLELERİNE YÜCE RABBİM SABIR İHSAN EYLESİN..