|
‘’Karanlığım’’
Gözlerimi Kapatıyorum
Çünkü Gece Karanlık
Ve Ben Karanlıktan Korkuyorum
Geceler Çok Uzun ve Sessiz
Bir Türlü Sabah Olmak Bilmiyor
Güneş Doğana Kadar
Uykuya Dalmak
istiyorum
Daldığım Şey Uykumu
Yoksa Karanlık mı
Bilmiyorum
Ben Sadece Korkuyorum...
Sandığın Kadar Kolay Olmuyor
Uyumak
Beynimi Kemiren
Düşüncelerden Kurtulmak
Ama Mecburum,
Çok ihtiyacım var
Ne Uyumadan
Gecelerim Bitmek Biliyor,
Nede Yalnızlığıma
Sarılmadan Güneşim
Doğuyor
Ne Geceyi Ne de
Gündüzü Seviyorum
Aslında
Biri Diğerini Aratıyor Çoğu Zaman
Yada
Bekletiyor
Gecenin Ürkek Kanatlarından
Korkuyorum
ve Çok Üşüyorum
Sonra Güneş Çıkıp
Tüm Bedenimi Sarıyor
Beni ısıttığını Hissedip
Geceden Kaçıp
Gündüz e sığınıyorum
Tam Bağlandığım Sırada O Karsı
Konulmaz
ışığıyla Tüm Gerçeklerimi
Ortaya Saçıyor
Tüm sakladıklarımı Yüzüme
Vuruyor ve
Sonra Basımı Kaldırıp
Gözlerine Bakıyorum
`` Neden Seni Bu Kadar
Beklemişim ki``
Diyorum Ben yine kırılıp,
Yine yalnız kalıp
Tüm Özlem Duyduklarımı,
Arzularımı,
Hislerimi ve tüm
Yasamak istediklerimi
Aydınlıkta bırakıp
Yine Yalnız, Soğuk
Karanlık Gecelerimi
Özlüyorum Ve Ona
Dönüyorum...
Çünkü Tüm Karanlığıyla Sır
Tutmayı Biliyor ve
Ne Kadar Konuşsam
Dinliyor.
Ve Beni Ne Kadar Üzse de
Hiç Bir Zaman
Bırakmıyor.
Çok Geceler Sabırla
Sabahı Bekledim.
Her Doğan Güneşim Farklıydı
Şimdi Yine Üşüyorum
ve Bu kez Senin
Dogmanı Bekliyorum
Her Güneş ısıttı Tenimi
Ama Dedim ya
Gecelerimi Özletti...
Ve Beni O Karanlığın Ortasında
Bırakıp Gitti
Yine Sabah Olsun istiyorum
ama Bu Kez Ne
Uykuya Nede
Başka Bir şeye Yenik
Düşmeden Sabırla Sadece
Bekliyorum Ve
SEN Umarım Hayatıma
Farklı
Şekilde
Doğarsın Yanlış Anlama
Sana
Yalvarmam
Asla !
ve sakın Korkma !
Acı Çekmem Hiç Bir Zaman
Çünkü Ben Çoktan Alıştım
Karanlıklara... | 
