Kolay değil beni sevmek

Öyle kolay değildir hayatıma girmek..
ve rüyalarıma girmek çok zorlar
insanı..

Sevilmesi zor bir insanımdır..
öyle kolay kolay da alamazsın beni hayatına..
soğuğumdur,
cehennem sıcaklığında da olsan
senide buz keser sözlerim..
ben öyle kolay kolay sevemem,
sevdirmem de kendimi..
....soğuk ile aynı cümle içinde geçer adım..
konuşursam kalp kırarım..
Yürek ister beni sevmek..
aptal da olman lazım benimle olman için..
ben çok zor bir insanımdır..
ne sevmesini bilirim ne sevilmesini...
işim gücüm can yakmaktır..
....zalim ile aynı cümlede geçer adım..
konuşursam can acıtırım..





Cesaret ister karşımda durupta sevilmek..
tokat yemiş gibi olursun sevgimden..
mutlu olmasınıda bilmem mesela..
acılardır benim yoldaşım...
ve yoldaşım yol ile benim aramda kalır çoğu defa...
....ruhsuz ile aynı cümlede geçer adım..
konuşursam mutluluğunu alırım..






Emek ister, sabır ister beni sevmek...
öyle her istediğinide yaptırmam..
dediğim dediktir mesela..
kızarsam soğuk olurum,
zalim olurum, ruhsuz olurum...
ne biçim bir insan ile
aynı cümlede sıfatım olur adım..
konuşursam ayrılırım...




....beni sevmek,
ben olmak ister aslında..
ama bir rüya görürsün,
bir melek gelir dünyana...
herşey değişir, ne sen, sen olursun..
ne ben, ben...





böyle
bir adamı yok etmenin hazzını yaşatırsın...
beni sevmek.. yanımda olmayı istemektir..
sadık olmayı istemektir..
yalandan
uzak olmayı istemektir...
her daim sevmek, sevilmek istemektir..
beni sevmek, mutlu olmayı istemektir...
....aşk ile özlem ile aynı cümlede geçer adım..
konuşursam çocuk olur
ağlarım...

özledim seni sevgilim

Yine yalnızım bu gece senin yokluğunda
Düşlere daldım senin yokluğunda
Senin gülüşün geliyor aklıma
Sen olmasan da
O tatlı bakışın hiç aklımdan çıkmıyor
Sen olmasan da

Sevemem sevemem senden başka birini
Düşleyemem senden başka birini
Gözlerine bakamam bi daha;
Çünkü, başkasının
Kader mi bu bilmiyorum

Hatıralarla doldu şimdi dünyam
Sen olmayınca
Kumrular artık aşk şarkıları sölemiyor
Sen olmayınca yanımda
O tatlı gülüşün,
saatlerce bana bakışın geliyor aklıma
Sensiz olamam yaşayamam ki
Sen olmayınca yanımda

Öyle çok diledim seni Allah tan
Karşıma gelesin diye
Uyumuyorum geceleri yanıma gelesin diye
Seni bi defa daha görebilmek
Seni bi defa daha öpebilmek
Seni bi defa daha sevebilmek isterdim
Yeniden dünyaya gelebilsem
Yeniden dünyaya gelebilsen

Kalbim seni arıyor
Ağlıyor gözlerim kalbim yine yanıyor
Toprağın yağmuru özlediği gibi..
Özledim seni sevglim...
Özledim seni sevgilim...

Sòzün Bittigi Anlar..

Gecenin siyahlığını gölgeledi acı sözler.
Acı kahvenin kırk yıllık hatırı vardı ama..
Acı sözler kahveye kırk yılan kattı.
Soktu ikisini de yılanlar.
Soktu ikisini de yılan sözler.
Zehirledi birbirlerine karşı..

Ben diye bir şey yok diye çıkıştı kadın, adama.
Ben seni kendimden ayrı tutmadım ki!
Adam seslendi bu iyi yorum..
Yorum değil dedi kadın gerçek..
Sahi dedi bizim gerçeğimiz ne?
Adam sustu.

Hayalindeki evine kaçtı adam.
Düşlerini başına kadar çekti.
Düşe kaçtı adam!

Kadın öylece uzaktan baktı.
Adamın düşüne giremedi.
Bekledi.
Adamın kendini çağırmasını bekledi..
Bazen susmak gerekti.
Sustu!
Sıra bir gün ona da gelecekti.

Uzun ve sessiz bir tartışmanın adından kadın sesi giyindi.
Oturduğu yerden doğruldu.
Tam kalkacakken adamın gözlerinin içine baktı.
İstediği ellerini tutmasıydı.

Kadın doğrulduğunda adam da ayaktaydı.
Aralarında bir solukluk mesafe vardı
Göz göze geldiler.

Dingin bir sesle mırıldandı kadın bana bir kelime ver.
Öyle bir şey söyle ki kırk yıl yanında kalayım.
Adam durdu, kadının gözlerini içine baktı.
Gözlerinin içinden kadının kalbine sokuldu adam.
Kalbin attığı heceleri dinledi..
Adını duydu adam, gülümser gibi oldu.
Bir adım geri çekildi..
Gitmek diye mırıldandı
Gitmek!
Bu kelime kadının beyninde yankılandı.
Gitmek

O zaman eyvallah dedi kadın!
Dur dedi adam.
Uzağa Giden ne kadar kolay gitmek senin için.
Bu korkutuyor beni.
Kadın döndü, sadece baktı adamın gözlerine..
Bir kelime ver dedim bana..
Gitmek dedin..
Bana vereceğin kelime bu mu?
Kadının içi acımıştı.

Adam sezdi bunu..
Bana yamanan kelime bu!
Senin sahiplendiğin bir kelime ama.
İkimizin kullandığı bir kelime ama.
Yüklediğimiz anlam çok farklı!
Farkını söyle bana aşkım dedi kadın!
Bazen bizim olmayan haller sarar bizi.
Bizden değildir, biz değildir ama sarar….
Sustu adam.

Hüzün okşadı saçlarını.
Kadın koştu atıldı boynuna adamın
Hayır boş verme dedi kadın.
Bizim olmayan hayalimiz mi var?
Uydurulmuş
Yamanmış
Devşirme
Aramızda yalan mı var?
İmkansız mı yaşadıklarımız..

Adam durdu!
Tutkuyla öptü kadını.
Aşk panzehirdir dedi.
Seni seviyorum.
Kadın hüzünle baktı adamın yüzüne
Senden gitmek…
Adam sağ işaret parmağıyla dokundu dudaklarına kadının
Çorak dudaklar titredi.
Kucakladı adam kadını
Kendine kaçırdı ...

Seninle Aynı Şeyleri Özlüyoruz Aslında…

Seninle aynı şeyleri özlüyoruz aslında…

Sıradan şeyler. Basit, zarif, anlaşılır...

Kıyıları özlüyoruz, mesela. Ve kıyıda kalbimiz gibi bir evi...

Ve orada bize benzeyen insanlarla bir arada yaşamak istiyoruz.

Çocuklar, bize boyun eğen bir doğa ve yavaşlatılmış bir hayat istiyoruz.

Her şey açık olsun ve hayat içimizden aksın ama yine de bize pek zarar vermesin istiyoruz...

İyi insanlar olmak istiyoruz. İyi... Bir sarmaşık gibi birbirimize sarılıp sonsuza dek kopmamak istiyoruz.

Oysa özlemek başka; kim olduğumuz ve neyi istediğimiz başka...

Ve bu oyunu önce ben bozdum.

Sen de bozabilirdin...

Özlemlerini seni sıkan terli bir gömlek gibi üzerinden çıkarıp bir bilinmezliğe doğru alıp başını gidebilirdin...

Önce ben çıkmak istedim yola. Bitişi değildi bu, sana duyduğum sevginin. Bu, sonu değildi içimdeki aşkın...

Bu yüzden, sen şimdi vazgeçtin kendi yolculuklarından; vazgeçtin, ruhunun gurbetinden dönmekten... Vazgeçtin, kendinden...

Ve sen şimdi her şeyi bile bile, beni bu hayata çağırıyorsun.

Özlemlerimize yer açmaya çalıştığımız, bu bilinmez, bu yalancı topraklara...

Beni yitirmemek için kendinden vazgeçiyorsun. Kendine dönmekten...

Sevgin, kendinden daha önemli. Sevgin, bugüne dek ertelediğin bütün yolculuklarından daha önemli... Bana duyduğun aşk için hep anlaşılır olmaya, hep iyi olmaya çalışıyorsun.

Bense, iyi ve anlaşılır olmak istemiyorum...

Belki de haklısın! Ben iyileşmek istemiyorum.

Hayat... İnsanlar... Bu dünya, pek inanmadığın halde senin söylediğin gibidir belki de... Babalar çocuklarını seviyordur. Kadınlar eşlerine sevgiyle bağlıdırlar. Otobüste yaşlı insanlara yer veriliyordur. İşçiler çalışkan, esnaf dürüsttür. Mevsimler iyi huylu, insanlar yardımseverdir. Geceleri aşk koruyordur şehirleri...

Ve en önemlisi, sen beni katıksız seviyorsundur...


Oysa, bilmiyor değilim ben bunları. Hayatın içindeyken, hayatı mahcup bir özlemle özlerim çünkü. Şükran duyarım ona ama yine de eksiğimdir ondan; belki de biraz fazla. Her şey hazırdır. Avuçlarımdadır özlediğim her şey ama yine de beni çağıran sese giderim ben.

Giderim, kendime... Onca emek, onca çile sonunda, bana sunulan her şeyi, istesem de istemesem de elimin tersiyle, iter giderim, artık ertelemek istemediğim yolculuklarıma...

Giderim, sonunda. Ulaşmak için çırpındığım, bu yüzden kendimi kınadığım her şey silinip gider; kendimle çırılçıplak kalırım orada...

Buymuş, derim; buymuş, işte, aradığım! Bu tarifsiz acı, bu tarifsiz çözümsüzlük. Bu saf hasret...

Ve orada yıkarım yüzümü, ağlayışımı gizleyen o karanlık sularla.

Yıkarım yüzümü, kaybetmenin, o deli, o çıplak sevinciyle...

İyi ki derim, iyi ki kaçıp gelmişim buralara... İyi ki burada kendimle baş başa yaralarıma bakmışım...

Oysa çok geldim, bu karanlık ve dost denizin önüne. Çok yalvardım ona. Ona, bu susuzluğun ne olduğunu bilmediğini söyledim. Korkusuzca açtım önünde varlığımı...

Yalvardım. Küfrettim. Haykırdım. Arındım.

Sınırlarımı aşmak istercesine hayatı ve bütün iyiliklerini, hayatı ve bütün kötülüklerini ve çözümsüzlüklerini ona şikâyet ettim.

Hayatı ve bütün aşklarını; sevgilerini...

Gözyaşlarımı karanlık denizin tuzuyla seviştirirken, o an hayatta olmaktan derin bir haz duyarken ama aynı anda yok olmanın sınırında gezinmenin kirli gururuyla, varlığımı ona şikâyet ettim.

Umutlarımı, aşklarımı ve özlemlerimi ona şikâyet ettim...

Anladım, sevgili!.. Anladım... Kendimi ve bana ait olan her şeyi şikâyet ettiğim bu karanlık denizin önünde. Anlam, özlediğim her şey, beni benden kopartıyormuş...

Anladım, sevgili!.. Ben iyileşmek istemiyorum...

İnan, hayatın, insanların iyi olup olmaması beni zerrece ilgilendirmiyor bu anda.

Kimse sorumlu değil. Suçlu yok. Böyleyim ben...

Sevgisiz, bencil biri değilim. Bunu en çok senin bilmen gerek.

Evet, aşkı çok arzuladım.

Girdim, çıplak ayakla onun topraklarına. Büyülendim ve sustum...

Ve ben aşkı özlerken, o, beni benden kopardı...

Aşk, ben bu hayattan kurtulmak isterken, beni bu hayata benzetti...

İşte bu yüzden, seni ne kadar sevsem de sen gidince ferahlık duymam...

Evet, en çok seni seviyorum, bu yeryüzünde...

Bunu kanıtlayabilirim sana...

Önceleri bundan çok utanırdım. Bir zaman sonra, yanımdan gitmeni istememden... Sen gidince, içimin ferahlamasından...

Ama artık utanmıyorum... Çünkü, en çok yokken, varsın sen bende.

Özlemini, hayalini alıp o karanlık denizin önüne getiriyorum.

Orada, sen yokken, seninle fısıldaşıyorum.

Orada, sen yokken, seninle haykırıyorum karanlık denize...

Senin yokluğunda ama yokluğundan daha sahici olan hayalinle arınıyorum, o karanlık denizin önünde.

Titreyerek, sabırsızca, çocukça ve cesur…

Seni, yokluğunu ve beni bu karanlık denizin önüne sürükleyen varoluşumla arınmak istiyorum...

Ne arıyorum ben burada? Benim için her şeyin iyiye ve doğruya gittiği söylenirken, neden, ben burada bana ait her şeyi yok etmek istiyorum?

Boşunaymış, alınganlıklarım. Boşunaymış, incinmelerim...

Sordum kendime, sordum; öfkemin ve arzularımın doruğunda sandığım an... Sordum, “Sahi, ne istiyorsun sen?” diye...

Çok cesurdum ama ölmek istemiyordum. Bu hayatı da istemiyordum aslında.

Çünkü kendimi ne kadar kandırsam da er geç, geleceğim yer, yine bu karanlık denizin önüydü...

Daha çok gidebilmek isterdim. Sonuna dek...

İçimde biriktikçe, beni yaralayan hüznümün ne olduğunu biliyorum. Hissettiğim yere kadar gidememekti, benim hüznüm. Hep, yarı yoldan dönmek... Hep, son anda vazgeçmek...

Burası bana ait değil. Bu hayat...

Sevgilim, beni affet! Sana duyduğum o büyük aşk, bana ait değil...

Düşünsene, en çok sevdiğim sensin ama yine de sen gidince içim ferahlıyor!..

Düşünsene, senin için her şeyimi feda edebileceğim şu an, yine de sensiz gitmek istiyorum o
karanlık denizin önüne!..

Sensiz... Orada varoluşumun o büyük acısıyla baş başa kalmak istiyorum...

Bu bir sevgisizlik; bu bir bencillik değil...

Ben değil, sen bozsaydın oyunu önce sen isteyecektin bunu benden...

Ve bil ki burada, bu karanlık denizin önünde, yokluğumla savaşırken, en çok senin adın geçiyor içimden!..

Senden aldıklarım, sana kattıklarım...

En çok da senin için hesap veriyorum, bu karanlık denize...

Saçlarının kokusu, gözlerinin cinnet yarısı, aşk için o derin çırpınışın, ölümü ne kadar istesen de hayata duyduğun o derin özleyişin... İnan, ben, kendimle birlikte sanabana ve dışımızdaki her şey için hesap veriyorum, bu karanlık denize!..

Ne olur, beni engelleme!.. Çünkü ne pahasına olursa olsun, giderim ben oraya... Orada, belki kendimi bulurum, belki bulamam: Ama giderim...

Engellersen, sana en korkak, en zavallı, en düşkün yanımı bırakırım...

Çoğu insan böyle yapıyor... Ve ben o çoğunluktan olmak istemiyorum...

Bırak, beni, gideyim kendime!.. Ne olur, incitme ve bunu benim bencilliğime yorma!..

Beni kınama ve araya aşkı, sevgiyi sokma!

Kalırsam burada, beni, benimle yalnız bırakırsın...

Ne olur, beni, benimle ıssız bırakma!..

Ne olur, “bana, benimle ihanet etme!..”

Sana göre belki gidecek bir yer yok. Hepsi hepsi, burası… Bir de aşk üzerine bütün
bildiklerimiz...

Sakın, seni eksik sevdiğimden şüphelenme...

Ben bu hayata gerekli olduğu söylenen bir sürü şeyi, bu sevgi yüzünden öğrenmek istemedim...

Sen varken öğreneceğim her şeyi, sana rakip saydım... Ama yine de gitmek istedim, o karanlık denizin önüne...

Çünkü, gideremedi, susuzluğumu sendeki aşk...

Gideremedi, aşk üzerine bütün bildiklerim...

Gideremedi, avuçlarıma bırakılan özlediğim her şey... İşte bu yüzden, kendimden başka biri olmak istemiyorum...

Çok ama çok acı çeksem de almasın beni benden kimse... Bunu çok istiyorum...

Sen, benim için herkesten daha önemlisin...

Ama ben, kendisini özleyen bir başkasıyım...

Ve bildim. Kendimi anlamak, hayatı anlamak kadar düş kırıcıydı...

Ama böyle; belki de iyi ki böyle oldu...

İşte bu yüzden iyileşmek istemiyorum... Beni iyileştirmeye çalışma, ne olur!..

Ve beni benimle yalnız bırakma! “Bana, benimle ihanet etme!..”

Belki gidecek hiçbir yer yok... Belki her şey bu kadar…

Belki de boşuna çırpınıyorum... Boşuna kanatıyoruz gökyüzünü ve hayallerimizi...

Ama eminim, sen de biliyorsun.

Aşk, içindeki aşka rağmen yine de kendisini aramaya gidenlerle mümkün, bu dünyada....

Sevgiliyi Sevenler Özler . ..

Duy beni, gör beni ey Yar!
Dünyâ Artık Daha Kalabalık Ve Daha Karanlık
Bu Şehrin Duvarları Sağır
Bu Şehir Sen’den Sonra Darmadağın, Harâb
Bak, Kayıp Gidiyor Yıldızlar Avuçlarımdan
Sana Yabancı Bu Çağlarda
Artık Her İnsan Bir Başına, Yapayalnız Ve Çâresiz
Beni Bu Sahte Kalabalıklarda Sen’siz Bırakma


Saâdet Çağının Uzağında Kaldı Adımlarım
Mevsim Boran
Mevsim Kaç Asırdır Yalancı Bahâr
Yeminlerin, Biâtlerin Irağında
Zakkum Ağacının Kökünü Saldılar
Kızılca Kıyâmet Hangi Yana Baksam
Renkler Ölümüne Ağlıyor Peşinden
Güneşin Uyanışını Bekleyen Perdeleri
Sen’siz Bomboş Kalan Ellerimi Doldururmuşçasına
İndiriyor Ama Kaldıramıyorum


Gözlerim Akıyor Yollara
Dokunsun Diye Sana
Duâlarla Kuşattım Acılar Mahzenimi
Sen’in Gurbet İkliminde
Çâresiz Firaklar Baskınında
Uzaklara Bırakma Beni
Anlatır Sen’i Bir Çift Güvercin
Bir Örümcek Ve Kusvâ
Yakından Görmeliydim Ellerini
Ellerini Kaldırdığında İkiye Yarılışını Ay’ın
Bedir’de Ellerini Görmeliydim
Sen Duâ Olup
Yağmur Yağmur Yağarken Yeryüzüne
Görmeliydim Gülistân Ellerini


Kalbim Sökülüyor Yuvasından
Rengini Yitiren Zamânlarda
Kalan Mı Benim, Giden Mi
Yokluğunda Gidenler Mi Yoksa Kalanlar Mı Gurbetçi
Bırakma Beni Sensizliğin Bitimsiz Kuytuluğuna
Sıcak Bir Aşkın En Müntehâ Kapısında
Sana Kavuşmadan Unutmam Beklemeyi
Sen’i Unutmam, Unutmam Çağların Çağını
Biliyorum Bir Gün Ansızın Geleceksin
Sen’in Yağmurunda Islanacak Dünyâ
Yaşanmamış Bahârları Getirmek İçin
Yeniden Yazmak İçin Aynaların Sırrını
Rahvan Atlarla Geleceksin Biliyorum


En Çok, Tanımamalar Kanatır Beni
Tanıyan Sever, Sevenler Özler Sen’i
Buralar Gayrı Şaşkınlığın Son Halkası
Gayrı Buralar Acem Mülkü
Sevdâlar Acem, Karlar, Yağmurlar Acem
Martılar Bu Denizi Terk Edeli Beri
Rüyalarıma Da Uğramıyorsun Artık
Özlemler Rüyada Başlar, Sevdâlar Rüyada Dâim
Sen’den Başka Sığınacak Divan Yok
Güneşe Renk Veren Renkler Ülkesinde
“Huzur” Ver İçimdeki Yalnızlığa Sesinle
Utanmıyorum Gözyaşlarımdan Anarken Sen’i


Sana Geç Kalmışlığımdan
Bu Şehre Depremler İniyor Bir Bir
Sen’siz Her Şeyde Yarım Kalmışlığın İzi
Sen’i Unuttuğumdan
Kuşlar Da Terk Ediyor Beni
Şehirler Gibi Şiirler De Kirlendi Ardından
Perdeler Kalkmadı, Filizlenmedi Tanyeri
Pişmanlıklar Kalbimde Tutam Tutam Gül
Bu Karda/Kışta, Bu Işıksız Duldalıkta
Beni, Sevenlerini, Özleyenlerini
Korku Tûfanında Hiçlik Karanlığına Bırakma


Yokluğunda, Anne Bağrı Da Gurbet, Vatan Da
Kuru Bir Hurma Kütüğü Kadar Olmasa Da
Yokluğunu Yoksulluk Sayan Bütün Kalbimle
Özledim Diyorum, Özledim Sen’i
Süvâriler Vuruldu, Sen Gelmedin, Bahâr Gelmedi
Belli Ki Sen’i Özlemeyi Bile Beceremiyorum