|
Sen uykusuzluk nedir bilir misin, Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı hiç, Gözlerini tavana dikip, Düşündüğün oldu mu bütün gece, Ve bütün bir gün, Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç , Gelmeyince , Seni aramayınca , Ölesiye ağladın mı , Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların , Ona ait ne varsa , Bir bir hatırladın mı ? Sen günden güne erimeyi bilir misin , Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi , Bir teselli aramayı , Issız parklarda,tenha sokaklarda , Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda , Deli divane yollara düşüp , Yaşlanmış bir köpek gibi , Eskimiş bir gömlek gibi , Atılmışlığını hissettiğin oldu mu ? Sevmekten , Günler geceler boyunca yürümekten , Elin ayağın yoruldu mu ? Sen yalnızlığın acısını bilir misin , Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına , İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı , Bütün gururunu çiğneyip , Sevdiğinin geçtiği yollarda , Bastığı toprakları eğilip öptün mü , Sen çaresizlik nedir bilir misin , Sen yokluk nedir gördün mü , Yanan başını , Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden , Sen her gün bin defa öldün mü ? Böyleyim diye ayıplama beni , Bir gün kendimi , Sonsuzluğun koynuna bırakırsam , Yaralı ve yenik bir asker gibi , Darılma , Unutma ki , Her seven adsız bir kahramandır , Unutma ki , İnsan ; sevebildiği kadar insandır | 
