fiogf49gjkf0d Son günlerde arkadaşlarımla yaptığım sohbetlerin konusunu genellikle çocukluk anılarım oluşturuyor. O çocukluktaki saf ve temiz duygular...
Kötülüğün ne olduğunu daha bilmediğimiz, o tatlı yaramazlıklar.. Ya da ona kötülük denmez, büyükler mi kötülük diyor yoksa onun adına?
Masum bir öpücük kondurursun ilgi duyduğun insanın yanağına.. Daha küçüksündür, henüz 5-6 yaşlarında.. Kimi öptüğünün önemi yoktur. Sokakta gördüğün herkes olabilir... Seversin sadece zaten o yaşlarda.. Kötülük nedir bilmezsin ki...
Sevişmek, karşılıklı iki insanın birbirini sevmesiydi biz daha kötülük nedir bilmezken.. Herkes birbirini sevebilirdi, bunda bir art niyet aranmazdı. Hani o gün ziyaretlerine gelen teyzeler... Onlar bizi kucaklarına alıp, öpüp koklayıp, "seviştik" demezler miydi? Kötü bir şey mi yapmıştık sanki biz daha 5-6 yaşlarında?
El attığı her şeyi tüketen insanoğlu sevişmeyi de tüketmişti. Ona yeni anlamlar yüklemişti.. Ve biz büyümüştük... Keşkeleri sevmem ama, keşke hala çocuk olabilsek... | 
Güzel bir cümle ama nedense artık bu cümleyi söylemekten korkar olduk olduk ta niye gurur yaptık sevmez dedik kaçtık ama karşılıksız sevemedik değer verene değer vermedik değerleri yitirdik aşkı yitirdik kendimizi yitirdik..