ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Hatırla ey memur çocuğu!... ilkokulu zar zor bitirmenin sıkıntısını
Şişko Bekir in kaportacı çırağı olduğunu
minyatür ellerinin karardığını
yanağındaki parmak izinin
sana neler anlattığını hatırla
uçkurlu bol paça pantolonun
gres yağından kararmış gömleğinin
bir de o eski paltonun
sana hatırlattıklarını hatırla
çıplak bir bisikleti satın almak için
ne uğraşılar verdiğini hatırla
kendi paranla ilk aldığın şeydi belki o
çıplak bir bisikleti satınalmak adına babanın ne zorluklar çıkardığını
ve sonradan anladığın o hakikatleri hatırla

Ey memur çocuğu!... ey kaportacı çırağı!... ey tebessümünde içtenliğini sunan çocuk!...
söyle büyüdün mü şimdi!
yoksa uçkurlu bol paça şortun
ya da o eski gocuğun
anlamını yitirdi mi söyle!... ey yanağı gres yağlı bir garip çocuk!
seni sana bırakmadan kendini özle

O ilkokulu zar zor bitirdiğini
o ilk çocukluk aşkının nasıl yeşerdiğini düşün
çalışkan ve zengin giyimli o Rüveyda yı düşün şimdi
mendil kapmaca oynarken
kendini ona ayarladığın
ya da oynarken elvermeç
elini ona vermek için
ne çabalar verdiğini hatırla

Ey memur çocuğu!... ey kaportacı çırağı!... ey yanağı gres yağlı çocuk!...
Yanağının kodaman adamların çocuklarının yanağı gibi olmadığını iyi düşün
onlar belki bir sahil şehrinde
belki bir plajda güneşlenirken
sen yaylalarda aydınlı çelliği ya da sinsin oynadığını düşün

Ey memur çocuğu!... oysa hak ettiğin bir tebessümdü yaylada
seni yedi iklim dört bucak uzaklara götüren
aynalı bir keklikti belki
sen seni bildin bileli

Ey memur çocuğu!... ey kaportacı çırağı!... ey ilk aşkın bekleyeni!...
Rüveyda yı düşün şimdi
aynı şehri paylaştığını
ve seni tanımazlıktan geldiğini düşün
ve burslu okuduğunu
ve kendine dahi zar zor yettiğini düşün
Rüveyda ne yapsın seni dediğin günleri düşün

Ey memur çocuğu!... yollar uzadı da uzadı artık
ve uzadıkça yollarda aşk kanına girdi
belki menzili meçhul duygulardasındır şimdi
kim bilir belki yılların masum aşkı anlamını yitirdi oralarda
ve orada bildiğimiz
bilmediğimiz
duyduğumuz
ve hissettiğimiz her şey
"Money" denen şeyle okeylendi
ey garip hislere sığınan!... ey bi-dayanak mahzun kalpte aranan!...
beklediğin ilk aşkın solduğunu düşün
sonra da Rüveyda nın eğitimsiz kültürsüz dediğini bir de

Ey memur çocuğu!... kaportacı çırağı olmayı bırakıp
bugünlere nasıl geldiğini düşün
ya gelmeseydin
ya gelemeseydin
boş ver be memur çocuğu!... boş ver varsın desin
eğitimsiz ve kültürsüz dediğini
elbet bir bilen bilir seni senden gayrı
elbet bilir öfkenin karşıtı da
yani Rüveyda da

Ey memur çocuğu!... ey kaportacı çırağı!... ey zorluklara boyun eğmeyen!... ey gafleti kendine ölçü bilmeyen!...
bayramların çocukça sevincini hatırla
o cici bayramlıklarını evin en ücra yerlerine neden ve nasıl sakladığını hatırla
kendine bile bir türlü anlatamadığın o ilk heyecanı hatırla
kırmızı kundurana toz kondurmadığını
bir de o bayramlık askılı şortuna kıl kondurmadığını
konsa da tıskayla uzaklaştırdığını hatırla
hatırla bir de memur babanın
tek kanal siyah-beyaz televizyona isyanını
"şeker bayramı" diye anons edilen yoz isimlere isyanını
Hatırla Rüveyda yı hatırla
öfkelendiğin günleri hatırla
senden gayrı olduğunu bilmediğin Rüveyda
zengin giyimli bayramların şımarık çiçeğiydi aslında
oysa senin için Rüveyda
her annenin doğuramayacağı kadar özneldi
güzeldi
ve şirindi

Ey ilk aşkın kelebeği!
unutma çiçeğin güzelliğini
ve unutma Rüveyda nın gözlerini
Ey mahur bestelerin çocuğu!
ey sabahların mahmur gözlüsü!... Rüveyda kadar sakindin
neden öfkeyle bürüdüler seni
neden Rüveyda ya odak
bütün anlamları aldılar senden
yalnız sana seni verdiler neden?
neden kendine yetinmek kader?
neden?

Ey memur çocuğu!... ey kaportacı çırağı!
ey babasının garip bebeği!... ey anasını kır kelebeği!.. ey Rüveyda nın çiftem çiçeği!...
ey Hacettepe nin sade siması
artık lütfen kalbine söz dinletecek bir şeyleri hatırla
mahzun ve masum kalbine yetse de hatırla
yetmese de hatırla

Bir kere sevdaya tutulmaya gör;
Ateşlere yandığının resmidir.
Aşık dediğin, Mecnun misali kör;
Ne bilsin alemde ne mevsimidir.

Dünya bir yana, o hayal bir yana;
Bir meşaledir pervaneyim ona.
Altında bir ömür dönedolana
Ağladığım yer penceresi midir?

Bir köşeye mahzun çekilen için,
Yemekten içmekten kesilen için,
Sensiz uykuyu haram bilen için,
Ayrılık ölümün diğer ismidir

Koskoca bir bahçede
Demetler içinde bir papatya.
Aşık olmuş, yanmış, tutuşmuş
Ak sakallı bahçıvana...
Bir ümit bekliyormuş.
Yüzlerce çiçeğin arasından
Onunla, sadece onunla
Saatlerce ilgilenmesini.
Buz gibi suyunu
Sadece ona döksün istiyormuş...
Sadece ona değsin makası,
Sadece ona gülsün dudakları.
Kıskanıyormuş bahçıvanı
Kırmızı güllerden,
Sarı lalelerden,
Mor menekşelerden.
Papatya, sadece bahçıvan için açıyormuş,
Bembeyaz yapraklarını...

Bir gün,
Aşkı öyle büyümüş ki,
Papatya yapraklarını taşıyamaz olmuş.
Eğilivermiş boynu.
Toprağa bakıyormuş artık.
Bahçıvanın sadece sesini duyuyormuş
Ayaklarını görüyormuş.
Bunada sükür diyormus.
Yetiyormuş ona, bahçıvanın varlığını hissetmek.
Zaman akıp gidiyormuş.
Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş.
Ne var sanki boynumu kaldırsa
Bi kerecik daha görsem yüzünü diyormuş.
Yanıp tutuşuyormuş...

Ve işte bir gün..
Bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış.
İncecik bedenini ellerinin arasına almış.
Elindeki sopayı, köklerinin yanına, toprağa sokmuş
Bir iple papatyanın gövdesini bağlayıvermiş sopaya.
Papatya o an daha çok sevmiş bahçıvanı.
Hâlâ göremiyormuş onu,
Ama bedeni kurtulmuş.
Uzun bir müddet sonra,
Bahçıvan uğramaz olmuş bahçeye.
Gelen giden yokmuş...

Kahrından ölecekmiş papatya.
Ama işte bir sabah,
Hortumdan akan suyun sesiyle uyanmış.
Derin bir oh çekmiş.
Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş.
Birden, kendisine doğru gelen iki ayak görmüş.
Bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş.
Başka birisiymiş.
Adamın elinde bir de makas varmış.
Papatyanın kafasını kaldırmış yukarıya doğru
Ne güzel açmışsın sen öyle demiş.
Bu gencecik, yakışıklı bir delikanlıymış.
Gözleri gök mavisi, saçları güneş sarısıymış...
Ama gövden seni taşımıyor demiş.
Elindeki makası papatyanın boynuna doğru uzatmış
Ve bir hamlede başını gövdesinden ayırmış.

Papatya yere düşerken hatırlamış sevdiğini,
O ak saçlı, ak sakallı, yaşlımı yaşlı bahçıvanı hatırlamış.
Bir de o gencecik, yakışıklı delikanlıyı düşünmüş,
Ve o an anlamış, neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini.
O, her şeye rağmen, papatyaya emek vermiş.
Belki, ona hiç bir zaman güzel olduğunu söylememiş,
Ama onu asluında hep sevmiş.
Papatya anlamış artık.
Sevgi; emek istermiş...
Yere düştüğünde son bir kez düşünmüş sevdiğini,
Teşekkür etmiş ona içinden..
Son yaprağı da kuruduğunda,
Biliyormuş artık...
Gerçek sevginin, söylemeden,
Yaşamadan ve asla kavuşmadan
Varolabileceğini...