..............................................................................................

NE zaman bir şehit cenazesine baksam, ya bir kasketli yoksul baba, ya da yazmalı yoksul bir annenin ağladığını görürüm.

Bir politikacının ağladığına tanık olmadım.

Bir zenginin...

Bir bürokratın...

Bir bakanın, bir milletvekilinin...

Bir ünlü gazetecinin, ya da bir diplomatın ağladığını hiç mi hiç görmedim.

*

Bu yazı "insanların kafasını bulandırmak, vatandaşları yüce değerlerden soğutmak için" yazılan bir yazı değildir.

Bir çözümü getirecek tespittir bu:

Kimliksiz dış politikaları savunanların çocukları o dağlarda olsaydı, onurlu dış politika istemleri bu denli gecikir miydi?

Diyelim ki büyük patronlar, diplomatlar, bakanlar, milletvekilleri, paşalar, yüksek bürokratlar, ünlü gazeteciler, uykusuz gecelerde cep telefonlarıyla dağlardaki çocuklarını arayıp, onların bir kurşuna kurban gitmemeleri için dualar okusalardı...

Teslimiyetçi politikaları onaylarlar mıydı?..

Kuzey Irak’ta terör kamplarını barındıran ABD’nin oyunlarına... PKK’nın finans kaynaklarını barındıran ve kanlı yayınlarını destekleyen AB’nin ihanetine...

Ama en önemlisi:

Dağlardan tabutlar inerken, AKP gibi iktidarların kimliksiz, pısırık, tepkisiz, umursamaz tutumlarına sessiz kalabilirler miydi?..

Dolarlar gelecek diye, fidanların ölmesine göz yumabilir, istikrar(!) bozulmasın diye iktidara çanak tutabilirler miydi?..

*

Ama ne yapacaksınız?..

Bir tekinin çocuğu o dağlarda değil.

Bu nasıl oluyor, nasıl beceriliyor, bilemem...

Çoktandır köylerde anneler ağlaya ağlaya "askerimiz fakirdendir" türküsünü söylerler.

O yaban güvercinleri, o şehitler-gaziler hiç kimsenin sahip olamayacağı bir şerefi, hiç kimsenin yükselemeyeceği bir yüceliği, hiçbirimizin erişemeyeceği bir gururu, önce kendi boyunlarına, sonra yoksul evlerinin duvarlarına asarlar.

Yine de benim sorum var; o karanfil karanfil tabutlar geldiğinde, arkalarından ağlayan bir bakan, bir milletvekili, bir diplomat, bir patron, bir gazeteci, ünlü görmedim otuz yıldır.

Neden?..

                                   Bekir COŞKUN,Hürriyet,7 Haziran 2007

yaşam paylaşıldıkça güzel!!!...

HoKKaBaZ

Ben

Bekir COŞKUN gibi   kendi halkımıza göbeğini kaşıyan adamlar diye nitelendiren lakap takan birisinin yazısına önem vermem..

bekir cokşun ağlamışmı acaba hiç ??

akrabalarında yakın akrabası olmasınada gerek yok

uzak uzak daha uzak akrabalarından hiç şehit vermişmi ??

yok.. yok. yok

konuşmayacak kardeşim böyle insalar konuşurken, doğruları söylerken bile kime tekme atabilirim kimi aşağılayabilirim diye düşünüyor..

benim şehidimin üstünden kimse prim yapmaya çalışmasın..

hele hele bekir coşkun gibiler.

Benim bir arkadaşım şehit oldu, biri de gazi. Arkadaşımın yüzüne baktığımda içim kan ağlıyor. Boynundan vurulmuş. O şerefsizler acımamışlar kardeşime.. Sağa sola bakamıyor artık. Zaten kelimeler artık bir anlam ifade etmiyor...Her şey o kadar açık ki....

 " Bilmediğini bilenin, arkasından gidin. Bilmediğini bilmeyeni, uyandırın. Bilemediğini bilene, öğretin. Bilmediğini bilmeyenden, kaçın." - Konfüçyüs

zaten şehit olanlar bizlerden.. ama ben böyle densiz bir yazarın sırf  prim yapmak için ŞEHİDİMİZ in adını ağzına alması zoruma gidiyor..

uzun söze gerek yok sanırım..

aymaz politikacı, yönetici ve terörü başımıza saranlara  bir kelime var söylenecek ama

olmuyor işte forumdayım

ARKADAŞLIK

Savasın en kanlı günlerinden biriydi.  Asker en iyi arkadaşının az  ileride, kanlar içinde yere düştüğünü gördü.   İnsanin başını bir saniye siperden  çıkaramayacağı gibi bir ateş altındaydılar. Asker teğmenine koştu hemen: Komutanım, bir koşu arkadaşımı alıp geleyim mi? "Delirdin mi?" der gibi baktı teğmen... Gitmeğe değmez oğlum, arkadasın delik deşik olmuş.  Büyük olasılıkla ölmüştür bile. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakın!

Ama asker o kadar ısrar etti ki, teğmen izin vermek zorunda kaldı. Peki, dene bakalım! Asker yoğun ateş altında fırladı siperden ve mucize eseri, arkadaşının yanına kadar gitti, yaralı arkadaşını sırtlandığı gibi taşıdı. 

Birlikte siperin içine yuvarlandılar Teğmen koşup yaralıya bir göz attı ve nefes nefese bir kenara yıkılmış askere döndü: Sana hayatini tehlikeye atmaya değmez, dememiş miydim!  Bu zaten ölmüş... Değdi Komutanım, değdi! dedi asker. Nasıl değdi, arkadasın zaten ölmüş, görmüyor musun? Gene de değdi komutanım, çünkü yanına vardığımda henüz yaşıyordu...

 Ve onun son sözlerini duymak, dünyalara bedeldi benim için... Ve, hıçkırarak, arkadaşının son sözlerini tekrarladı: "Geleceğini biliyordum!"

Şu Çılgın Türkler Kitabından bir alıntı

BİZ BÖYLE BİR MİLLETİN EVLATLARIYIZ......

Bekir Coşkun un yazılarını, dünya görüşünü hiç bilmem. Ama yazının içeriği için sanırım söylenecek bir söz yok. Her gün ucuz tuzaklara düşen şehitlerimizin haberlerini duymaktan bıktım. 2 gün önceki haberleri seyrederken ben ağladım. Oğlum beni aradı, ben ölüyorum ana dedi diyor bir Ana. Saklan oğlum dedim, takatim kalmadı ana diyor. Bir ana yüreği, bir kuzusunu daha böyle uğurlamış. Diyor, diyorlar, diyoruz ama kime?

Milletin oğulları askerlik yaşında milyon dolarlık villalar alırken, şehitlerimizin çoğunun ucuz birer kurşun geçirmez yeleği olmadığı için, zırhlı araç yerine Reo larla olay yerine gittiği için öldüğünü düşündükçe.... insan çıldırıyor. 

Maalesef yazıda adı geçen bir sınıfımız bu acıyı hiç bilmiyor, bilmeyecekde. Çünki onların çocukları vatan görevlerini layığı ile, boğazın her kesiminde yapıyorlar. Göğüslerini boğazın serin sularında, bölücü palamutlara siper ediyorlar.

Her şey vatan için, Boğaz ın her karışı vatan toprağıdır (Bazıları için)!!!!!