fiogf49gjkf0d Baki Dayı
- Bakı dayı ne oldu pek keyifsizsin?
- Beni adam yerine koymadılar, yanımda cilveleşti hemşireyle doktor.
Sanki kendi kendine konuşuyordu. Aynı cümleyi tekrarladı bir süre.
Bakı dayı köyün adalet dağıtıcısıydı. Herkes ona sığınırdı. Nerede kavga gürültü var Bakı dayı arabulucu olarak orada. Çocukluğuma, erken inmiş bir darbeydi belki. Ağa kızıydım, güç ve iktidar elde var bir diye düşünürken, Bakı dayı hayatta geçiş üstünlüğümün hiçbir zaman olmayacağını öğütlüyordu. Sürdürdüğüm bol imtiyazlı yaşama tezattı söyledikleri. Gelecekte gücüm olacaktı,güç mal mülktü paraydı. ’’İnsana, insan olduğu için değer ver, sıfat arama’’ safsatası da neymiş.
Bakı dayı gerçekti, söyledikleri de. Yaşam biçimi, yeryüzünün tüm nimetlerine sırt çevirmiş birinin yapabileceği bir şeydi. Okumamış ama alimdi. Sözü kanundu. Susuşu hep bir şeylere gebeydi. Yüzünden okunurdu az sonra ne yapacağı. Bütün köy halkı için kapısı çalınacak tek kişiydi.
Çocuk gözümle Bakı dayı hastalanmayacak, derdinden ötürü yakınmayacak biriydi. O hep sapasağlam olmalıydı. İnsanların ona ihtiyacı vardı. Öyle olmadı. Bakı dayı hasta oldu. Kim dur diyecekti kavgaya dövüşe. Haklıyı haksızı kim tartacaktı. Köy onsuz ne yapardı.
Annem yemek hazırladı telaşla. Bakı dayı oralı değildi. Bir noktaya sabitlemiş gözlerini, sorgular gibi bakıyordu.
- Kaçtım hastaneden, boğuldum duramadım kızım.
Hiçbir yere koyamadığım bir hüzün vardı gözlerinde, bunu söylerken. İncitmişti onu köyünün dışında olanlar.
- Bakı dayı iyileşene kadar kalsaydın, olmadı ki böyle.
- Benim yanımda cilveleştiler, benim yanımda.
- Üzme sen kendini hele Bakı dayı.
Annem telkinlerde bulunurken, bir kaç kez yineledi Bakı dayı.
- Benim yanımda cilveleştiler doktorla hemşire. Gelin, ne zamanki medeniyet yuları takmış birileri geçti yanlarından o zaman durdular. Beni adamdan saymadılar.
Bakı dayı hayatında ilk kez köyünün sınırlarını aşmıştı. Köyünde sevilir sayılırdı. Bu saygıyı neden gittiği yerde görmediğine şaşıyordu. Kabullenemiyordu.
Bir başına yaşadığı dağın yamacındaki evinin kapısı ses vermedi bu kez kimseye. Bakı dayı, almayı ummadığı bir ders almıştı hayattan ve küsüp gitmişti. Öldüğünde hiç bu kadar kimsesiz kalacağımı hayal etmemiştim. Heybetli, kudretli hayat örneğim silinmişti.
Hayatı yarıladım, karşıma bir Bakı dayı daha çıkmadı. Köyümde çocukluğum boylu boyunca yatıyor. Ben hep Bakı dayının gözünden bakıyorum hayata. Hiç bir ayrıntıyı kaçırmaya niyetim yok.
Bakı dayıdan bana kalan elimdeki çürük bir güçle hep utanmak ve boyun bükmek oldu. Öğrendim ki güç, kişilikle örtüşmediğinde bir gurbet olmaktan öte gitmezmiş.
Renk Değişir mi?
Sen değişir misin?
Ovunca gözlerini ben değişir miyim
|
