ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

 Severken Vazgeçmek Cinayettir...

Vazgeçmek bir tercih midir yoksa son noktayı koymak mıdır? Katı sınırlar içinde var olan bir fikir değiştirme zorunluluğu mudur yoksa paşa gönlün maymun iştahlılığı mıdır?Bir gidiş midir yoksa dönüş müdür?
Hepsi birdendir;hiç biri değildir...

Son noktayı koymanın vazgeçiş olduğu durumda; bize kuvvetli bir rüzgar gerekir. Çok kuvvetli bir rüzgar çıkmalı, savurmalı etrafa her şeyi ve işte gitmenin gerektiği o an gelmeli... Rüzgar cesaret üfürmeli.İnsan cesaret bulmalı ve sonra yol almalı.

Her tercihin bir vazgeçiş olduğu durumlarda ise elimizdeki ipliğin acının,riskin iğnesinden geçmesine göz yummak gerekir. Çünkü yaşam vazgeçtiklerimizin akıbeti hakkında ipuç(lar)ı vermez bizlere.



Kafamızda kalan "ya","acaba", "ama" gibi albenili sözcükler olur. Yüreğimizi kaplayan ise bazen şüphe bazen tedirginlik, çoğu zamansa heyecan olur...

Vazgeçiş bir fikir değiştirme zorunluluğu kılığındayken; en çok hüzün taşır. Zorunluluğun bilincinde olmak, dayatmayı çok yakından hissetmektir hayatılan konu vazgeçmeyi buyuruyorsa insan hüzünlenir.Çünkü insan olmak elinde olmayanı özlemektir. Ve vazgeçilen hep özlenir.

Rüzgar cesaret üfürürken,iplik acının iğnesinden geçerken fark etmeli; vazgeçmenin içinde neler barındırdığını...

Vazgeçmek benliğinde "geçmek" eylemini bulundurur. Geçmek,geçebilmek için önce gelmek gerekir. Çünkü ancak geldikten sonra,belli bir noktaya vardıktan sonra mümkündür geçmek.

Gelmek bir gidiştir;geçmek de öyle. Ama geçmek vazgeçmeye dönüştüğü anda yolculuk yönünü değiştirir. Gidiş dönüş olur. Zaten dönüşte bir gidiş değil midir aslında?

Peki ya dönüşe geçmenin imkansız olduğu,kişinin çaresiz kaldığı durumlar??? Ölümü çağrıştıran durumlardır bunlar. Hatta bazen ölümden ziyade cinayeti çağrıştıran durumlardır.

Cinayet...Severken vazgeçmek cinayettir. Birini sevmek; içinde duyguların en masum ve en yücesini saklamaktır. Birini severken vazgeçmekse kurşun sıkmaktır; içinde saklanan o duyguya-duyguların en savunmasız olanına-. Kanatmaktır yüreği. Cinayet işlemektir. İnsanın kendisini suçlu hissetmesidir. Ve sonra bir ömür boyu kurtulamamasıdır kendi yargıçlığından...

HoşçakaL ZaMaNsIz AşKıM... HoşçakaL

İcimdeki acı bir anda katLanıp cıkıverdiqinde karşıma keLimeLerin suskunLaşıp beni boqacaqını düşünemezdim biLe..
Ama oLuyormuş, bak işte nefes aLamıyorum yavaş yavaş....
Gitqide kesiLiyor derinLerdeki sesim ve qitqide sıradanLaşıyorsun sende herkes qibi…

Unuttun mu dediqimi sana sevqiLi,
İzin verme demiştim unutmama seni…
İzin verme sıradanLaşmana,
İzin verme anıLarımdaki yerini bozmaya…..

HaLbuki sen coktan karar vermişsin sıradanLaşıp yok oLmaya....
HaLbuki sen istememişsin yüreqimdeki o yeri…
Ve coktan kayboLup qitmişsin de ben bir hayaLin peşinde doLanır oLmuşum saf aşık misaLi…


HaLbuki ben senin farkLıLıqını sevmiştim , sebepsiz qüLümsetmeni beni ve huzuru....
GözLerinde yakaLadıqım ve avucLarında hissettiqim o huzuru sevmiştim sevqiLi…

Hani demiş ya şairin biri…


Ben seni hic sevmedim ki…..


Gercekten; ben seni hic sevmedim ki sevqiLi,
Ben senin bana baqışLadıqın qüzeLLikLeri sevdim,
Ben senin anıLarımda yer etmeni sevdim beLki,
BeLki de qökyüzünü iLk defa seninLe bu kadar net qörmemdi ceken sana…


Ne önemi var ki şu saatten sonra....
Ne önemi var ki sözLerin…

Susmak istiyorum ben, susmak ve bir daha hic konuşmamak…
KeLimeLerim boqarken beni, yardım biLe istememek kimseden…
Ve sadece senin yardım edebiLeceqini biLerek suskunLaşmak qitqide…
KaLemimden damLayan kan damLaLarında boquLmak beLki de…

İcimin yırtıkLarı qün yüzüne cıkıyor yine derinden…
Görüyor musun yar, bir bir bıcakLar sapLanıyor kaLbime senin diLinden…
Ve bir bir yaraLar acıLıyor sebepsiz…





Yüreqim yanqın yeri,
Yüreqimdeki sen aLevLerde....
Yar uzat eLini,
Uzat cıkarayım seni....
Kor etme kendini,
KüLLendirme yüreqimdeki yerini…
Yar cık, cık yanqınLardan....
Serin yaqmurLar bekLiyor ikimizi…




Yazmaya caLıştıkca sacmaLıyor diLim sevqiLi…
Susmak yakışır diyorum ve susuyorum…
Gitqide qücsüzLeşiyor nefesim…
BoquLuyorum…

Ve son kez tekrar ediyorum sana, o şairin diLiyLe sevqiLi…


Gercektende ben seni hic sevmedim ki,
Ben senin bana baqışLadıqın qüzeLLikLeri sevdim,
Ben senin anıLarımda yer etmeni sevdim beLki,
BeLki de qökyüzünü iLk defa seninLe bu kadar net qörmemdi ceken sana…



Ve şimdi diLimde bir sus var cörekLenmiş… SeciLmiş bir diLsizLik yaşıyor bedenim, korLaşan aLevde qördükce seni…

HoşçakaL ZaMaNsIz AşKıM...

Ruhumun Yalnızlığı ...

Nedendir bilmem ama hüzün çöktü yüreğime. Gecenin karanlığından olsa gerek. Gece hep hüzündür benim için… Güneşin batışıyla başlar ve güneşin doğuşuna kadar sürer gider hüzün… Gecenin karanlığı bambaşka şeyler katar bu şehre. Yanan sokak lambaları ve evlerin camlarından süzülen ışıklar aydınlatır kaldırımları. Benim yüreğimde bir şarkı mırıldanır dururum. Kendimi dışarıya atmak ve öylece yürümek isterim nereye gittiğimi bilmeden ve hiç birşeyi sorgulamadan. Sadece yürümek isterim. Kalabalık olsa da, olmasa da hiç birşey farketmez.Ruhum yalnız, ben yalnız. Öylece yürümek ve karışıp geçmek insanların içinden.
İnsanın ruhu yalnız olunca, gözü hiç kimseyi görmüyormuş, yüzlerce insanın içinde bile insan yalnız kalabiliyormuş. Bende öğrendim çok geçmeden. Gecenin sensizliğinde yürüyorum bir sonbahar akşamında. Yapraklar; sararmış sonbahar yaprakları, hüznün diğer adı. Küçücük bir rüzgarda düşüyorlar öylece yüreğime… Ben, ruhum, sonbahar yaprakları, kalabalık kaldırımlarda, gecenin sensizliğinde yürüyoruz.
Yalnız, yapayalnız, dudağımızda bir şarkı yürüyoruz. Nereye gittiğimizi bilmeden ve sorgulamadan hiç birşeyi… Gecenin karanlığına ve yalnızlığa doğru…