gümüşi yalnızlıklarımı acının saf altınında nadasa bıraktım...
kabına sığmayan korkuyu düşüncemin en ıssız köşelerinde kelepçeledim. elimdeki kesik sızladı... KAÇ... uzaklaşırken zamanın gözlerinde kendine yaklaşırsın buzdan heykel gibi hayata dokundukça erirsin...
|